ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
Στο δεύτερο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου. Κερδισμένο φάουλ του Ολυμπιακού. Το εκτελεί ο Δεληκάρης. Πετάγεται στη μεγάλη περιοχή ο Κρητικόπουλος, οριζοντιώνεται, κεφαλιά ψαράκι, και η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα. Το Καραϊσκάκη παίρνει φωτιά. Σε όποιον παλιό οπαδό του Θρύλου πεις αυτά τα λόγια, θα σου πει, χαμογελώντας πάντα, ότι είναι το πρώτο γκολ του επαναληπτικού αγώνα μας με τη Σέλτικ. Στο πρώτο ματς, στο Παρκχέντ της Γλασκώβης, το τελικό σκορ ήταν 1-1. Στον επαναληπτικό αγώνα, στον Πειραιά, νικήσαμε με 2-0. Το γκολ αυτό του Κρητικόπουλου ήταν εμβληματικό. Δεν ήταν απλώς άλλο ένα γκολ του με κεφαλιά – ένα στα τόσα που είχε σκοράρει. Είναι αυτό που όσοι το είδαν (είτε στο γήπεδο είτε στο θολό καντράν της ασπρόμαυρης τηλεόρασης) δεν το ξεχνούν: ήταν μια μαγική στιγμή, κάτι που χαράζεται βαθιά στον νου, μια απόδειξη γεωμετρικού θεωρήματος σε συνθήκες παράστασης μπαλέτου. Είναι η στιγμή που, αν είσαι μικρό παιδί, διαλέγεις ομάδα. Το έζησα αυτό. Με ένα γειτονόπουλο στη Νεμέα βλέπαμε μαζί τον αγώνα στο καφενείο του Πέππα. Καθισμένοι στην πρώτη σειρά, ακριβώς κάτω από τη συσκευή της τηλεόρασης. Ο «μικρός» ανήκε στους «επαμφοτερίζοντες», στους «αναποφάσιστους»: μια με τον Παναθηναϊκό, μια μ’ εμάς. Μόλις η μπάλα αναπαύθηκε στα δίχτυα της Σέλτικ, ο Γιωργάκης (συνονόματος ο νέος!) τινάχτηκε ίσαμε το ταβάνι. Έκτοτε δεν ξανατέθηκε θέμα για το ποια ομάδα υποστηρίζει. Ήταν 2 Οκτωβρίου 1974. Η ομαδάρα του Γουλανδρή «δεν παιζόταν» και ο αείμνηστος Μιχάλης Κρητικόπουλος ήταν ένα από τα αστέρια της.
