Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Αναδημοσιεύω από την gazzetta το υπέροχο κείμενο του εικονιζόμενου σύγγαυρου Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Ηταν μετα το 1955, που ο πατερας μου με τους φιλους του με παιρναν μαζυ τους στο γηπεδο τις Κυριακες. Και , σχεδον παντα στη Λεωφορο, που την εποχη εκεινη φανταζε κατι σαν το Ολυμπιακο σταδιο το σημερινο. Ο κυριος λογος, βεβαια, ηταν οτι σχεδον ολοι ηταν Παναθηναϊκοι, εκτος απο τον πατερα μου, ΑΕΚτζη, λογω καποιου Παπαδοπουλου, διασημου παιχτη της δεκαετιας του '30! Ομως, εκεινες τις εποχες το γηπεδο ηταν κατι παραπανω απο οπαδικη αναγκη. Ηταν ποδοσφαιροφιλια. Γιατι πολλοι πηγαιναν σε οποιον αγωνα νομιζαν οτι ειναι πιο ενδιαφερων, ακομα κι αν δεν επαιζε η ομαδα τους.

Ολοι αυτοι οι νοματαιοι , λοιπον, του πατερα μου, χωρις πιεση και κατηχηση ειχαν φανερο σκοπο να με κανουν κι εμενα βαζελο. Η αληθεια ειναι οτι μεσα στη Λεωφορο τοτε η ατμοσφαιρα ηταν μαγικη. Παρεες τεραστιες και οικογενειες ολοκληρες μαζευοντουσαν και καθοντουσαν στις κερκιδες, ανακατα. Διαφορετικοι οπαδοι συμπουρμπουλοι ο ενας διπλα στον αλλον. Μερικες παρεες ηταν πολυ μεγαλυτερες, γιατι κατεβαιναν σαν γειτονιες συχνα. Επειδη οι γειτονιες τοτε ηταν γειτονιες απο γνωστους και φιλους. Οχι σαν και σημερα που βγαινεις απο την πορτα και δεν σου λεει καλημερα ουτε ο γειτονας.

Ετσι, πριν να ξεκινησει ο αγωνας, ακουγες απο ενα κομματι σε μια κερκιδα συνθηματα πειραχτικα και παθιασμενα, αλλα ποτε υβριστικα, απο Ολυμπιακους για τους Παναθηναϊκους ή απο ΑΕΚτζηδες για τους Πανιωνιους ή απο Απολλωνιστες για τους Δραμινους και παει λεγοντας, γιατι εκει μεσα γινοντουσαν και οι αγωνες για το κυπελλο. Αμεσως απο μια αλλη μεγαλη τουφα ανθρωπων, καπου μεσα στο πληθος ακουγες την απαντηση και επαιρνε φωτια ο διαλογος . Συνηθως οι μεγαλες ομαδες των πιο φανατικων οπαδων καθοντουσαν στα πεταλα, που ηταν τα πολυ φτηνα εισιτηρια. Αλλα, οσοι πηγαιναμε στο γηπεδο καθομασταν οπου γουσταραμε. Εχω πετυχει στην Τουμπα πολυ αργοτερα να καθομαι στο πεταλο αναμεσα σε καμια κατοσταρια ΠΑΟΚτζηδες και να πεταχτω ορθιος στο γκολ του Σιδερη, χωρις να με λιντσαρει κανεις!

Οχι μονο αυτο. Αλλα, εκει γυρω στα τελη του '50, παιχτηκε στη Λεωφορο ενας φοβερος τελικος κυπελλου Παναθηναϊκος-Δοξα Δραμας, η οποια επαιζε με τους αχτυπητους αδερφους Λουκανιδη τοτε. Το μισο ματς το ειδαμε ολο το γηπεδο ορθιοι απο την ενταση και το δυνατο παιχνιδι. Το τρομερο ηταν , που το ματς και το κυπελλο το πηρε ο ΠΑΟ, αλλα το γυρο του θριαμβου τον εκαναν οι παιχτες της Δοξας κλαιγοντας απο συγκινηση, με 25. 000 κοσμο να τους χειροκροταει και να τους επευφημει!

Τη δεκαετια του '50, λοιπον, η ΑΕΚ ειχε μια αλανα για να παιζει στη Φιλαδελφεια, που τη λεγανε ΤΑ Φιλαδελφεια, ο Πανιωνιος αλλη μια στη Νεα Σμυρνη, ο Φωστηρας μια σκοτωστρα, οπως και ο Πανελευσινιακος, οπου αν επεφτες και σερνοσουνα χρειαζοσουν εξι αντιτετανικους για να γλιτωσεις. Αναλογα ηταν και τα υπολοιπα χωραφια των αλλων συλλογων.

Στο Φαληρο, το γηπεδο του Ολυμπιακου ηταν ενα ποδηλατοδρομιο με δυο κερκιδες συνεχομενες και ασπρο χωμα κατω! Ιδιοκτησια του Εθνικου. Εκει ο πατερας μου και οι φιλοι του δεν με ειχαν παει ποτε! Απο συμπτωση. Εγω ειχα δει τον Ολυμπιακο στη Λεωφορο, μου αρεσε, αλλα δεν μου ειχε κανει κλικ. Μεχρι εκει γυρω στο 1957 δεν ειχα κατασταλαξει ακομα, και η συμμορια αγωνιουσε για την τυχη μου!

Μια Κυριακη εγινε το λαθος. Μπηκαμε στη σακαρακα του Ντερη του Λαγου, που οι πορτες της ανοιγανε απο μπροστα, αναποδα, και ροβολησαμε κατα το Φαληρο. Ολυμπιακος-Πανιωνιος. Μπαινουμε μεσα στο γηπεδο, καθομαστε στη μακρυα κερκιδα και αρχιζει το ματς. "Ποιος ειναι αυτος πατερα;" ρωταω για εναν κοντο μαυριδερο διαβολο, του Πανιωνιου , που ετρεχε απο την ακρη δεξια σαν σιφουνας. "Ο Σαραβακος" μου λεει. Πατερας τού μετεπειτα παναθηναϊκου. Εμπαινε λοιπον ο Σαραβακος στην περιοχη του Ολυμπιακου συνεχεια, αλλα "ποιος ειναι αυτος πατερα, που την πιανει παντα τη μπαλα;" "Ο Θεοδωριδης παιδι μου".

Ωσπου, γινεται μια θυελλωδης κατεβασια "ποιος ειν αυτος πατερα" "ο Μπεμπης" , "κι αυτος;" "ο Παπαζογλου", "κι αυτος;" "σκασε, ο Κοτριδης, γκοοοολ". Και πεταγεται ολο το Καραϊσκακη ορθιο και πλημμυρισαν τ αυτια μου μου απο τις ιαχες του πληθους, τετοιες, που δεν ειχα ξανακουσει στη ζωη μου και τοσο ασταματητες και με τετοιο παθος, που τρανταξαν την παιδικη ψυχη μου. Και την κερδίσαν.

Οταν φυγαμε απο το γηπεδο η κατηφεια ολης της παρεας ηταν παραπανω απο φανερη. Οχι γιατι ειχε κερδισει ο Ολυμπιακος. Αλλα γιατι με ειχε αρπαξει μεσα απο τα ιδια τους τα χερια. Οχι ο Ολυμπιακος για την ακριβεια. Ολη αυτη η λαοθαλασσα των παθιασμενων, που δεν εμοιαζε με τους οπαδους καμιας αλλης ομαδας.

Ηδη απο τοτε.