ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΓΚΙΟΥΛΑ ΓΙΟΥΧΑΣ

GYULA JUHÁSZ (1883-1937)

ΔΕΝ ΞΕΡΩ

Δεν ξέρω τί την στόλιζε, με τί χρυσάφι.

Βαριά τα στάχυα προσκυνούν το καλοκαίρι,

καθώς λυγίζουν σ’ όλο το ξανθό χωράφι:

στο ξάστραμμά τους βρίσκει η κόμη της το ταίρι.

Δεν ξέρω πόσο γαλανά είχε τα ωραία μάτια.

Μα μόλις ο Σεπτέμβριος θλιβός προβάλλει,

στα σύμπαντα, στου στερεώματος τα πλάτια

το γαλανό θωρώ της βλέμμα εκεί να θάλλει.

Δεν ξέρω (μου διαφεύγει) τί φωνή είχε η Άννα.

Αλλά όταν άνεμοι ανοιξιάτικοι διαβαίνουν

να δροσερέψουν το λιβάδι ή την αλάνα,

τα λόγια της από τα ουράνια κατεβαίνουν.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

*********************

MILYEN VOLT...

Milyen volt szőkesége, nem tudom már,
De azt tudom, hogy szőkék a mezők,
Ha dús kalásszal jő a sárguló nyár
S e szőkeségben újra érzem őt.

Milyen volt szeme kékje, nem tudom már,
De ha kinyílnak ősszel az egek,
A szeptemberi bágyadt búcsuzónál
Szeme színére visszarévedek.

Milyen volt hangja selyme, sem tudom már,
De tavaszodván, ha sóhajt a rét,
Úgy érzem, Anna meleg szava szól át
Egy tavaszból, mely messze, mint az ég.

*********************

ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο ZOLTÁN LATINOVITS