ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ

ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΖΙΝΑΣ

Σαν σήμερα, πριν από τρία χρόνια, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών ο Ηλίας Μπαζίνας, κατ' επάγγελμα δημοσιογράφος, κατ' ουσίαν τα πάντα: ήταν ένας αληθινός homo universalis. Ήξερε τα πάντα για τον αθλητισμό, ιδίως για το ποδόσφαιρο και για τα βαριά αθλήματα, τα οποία και υπηρέτησε ανιδιοτελώς σε όλη του τη ζωή. Επειδή ήταν πραγματικά πολύγλωσσος, είχε άμεση και προσωπική πρόσβαση στις διεθνείς ειδήσεις και μετέφερε πάντοτε έγκυρες πληροφορίες.

Ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν οπαδός του Ολυμπιακού. Μπορεί από τα γραπτά του να μη φαινόταν πόσο φανατικός γαύρος ήταν, αλλά ΗΤΑΝ! Ο δε φανατισμός του ήταν έγκυρος, ακριβώς επειδή ο ίδιος αναγνώριζε πρωτίστως την καθαρή αξία του αντιπάλου, πέρα από τα άλλα. Γι' αυτό τον αγαπούσαν και οι αντίπαλοί μας. Ως προσωπικός φίλος του Νίκου Γουλανδρή είχε υπηρετήσει στο πλευρό του την ομάδα μας την εποχή που ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς σηκωνόταν στα πόδια του και έβγαινε από το χάος της δεκαετίας του ΄60 (που μόνο η μεγάλη προσωπικότητα του αείμνηστου Μάρτον Μπούκοβι είχε προσφέρει λάμψεις χαράς) για να ξαναγίνει ο κυρίαρχος του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Επειδή με συνέδεε βαθιά προσωπική φιλία με τον Ηλία θα πω τούτο μόνο, που μου το είχε εκμυστηρευτεί - αργότερα το έγραψε και στο περιοδικό "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ", όπου αρθρογραφούσε τακτικά: ο ΠΑΟ είχε προσπαθήσει την εποχή του Αντώνη Μαντζεβελάκη με κάθε, μα με κάθε μέσο (ναι, ακόμα και με ανθρώπους μέσα από τον Ολυμπιακό) να μας διαλύσει, να μας καταστρέψει, να μας εξαφανίσει από προσώπου γης. Δεν το πέτυχε, επειδή είχε μπει στη μέση ο αθάνατος Νίκος Γουλανδρής και μερικοί άνθρωποι εκλεκτοί και παθιασμένοι οπαδοί του Θρύλου, όπως ο Ηλίας Μπαζίνας.

Δέκα μέρες πριν από την εκδημία του τον είχα δει για τελευταία φορά στο Νοσοκομείο της Νίκαιας. Του είχα πάει ένα φυλλαδιάκι με μεταφράσεις μου ιταλικών ποιημάτων του Διονυσίου Σολωμού στη γλώσσα μας. Τον είχα βρει να ακούει με αταραξία τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ - το έργο που λάτρευε και για το οποίο μπορούσε να μιλάει επί ώρες. Εκείνη την ημέρα μιλήσαμε χονδρικά 10 λεπτά για τον Σολωμό, δέκα λεπτά για τον Μπαχ, μου είπε 2-3 ανέκδοτα με την χαρακτηριστική του εκφορά του λόγου και με εκ μέρους του τρανταχτά γέλια στο τέλος, και μετά μιλήσαμε επί τρεις ώρες για τον Ολυμπιακό. Για τον Μουράτη, τον Μπέμπη, τον Μπούκοβι, τον Σιδέρη το τανκ, ξανά μανά για τον τρελο-Μποτίνο, για τον Αριστείδη (Κρόιφ) Παπάζογλου, για... για... για... για όλους, και φτάσαμε μέχρι τον Σαβιόλα. "Στον Ολυμπιακό μας ταιριάζουν οι Αργεντίνοι, Γεώργιε", μου είπε στο τέλος! (Έτσι με προσφωνούσε: "Γεώργιε!") Και πρόσθεσε: "Λες κι έχουν γεννηθεί για να παίζουνε στον Θρύλο. Και τον παιχταρά τον Μπερμούντες δεν τον άφησαν να παίξει κάτι καριόληδες". Σημειώνω ότι λάτρευε κυριολεκτικά τον Ιμπαγάσα, με τον οποίο συνδεόταν και φιλικώς.

Άλλη φορά θα γράψω περισσότερα. Για σήμερα αυτά.

Ηλία Μπαζίνα, γνήσιε γαύρε, θα σε θυμόμαστε πάντοτε.

ΥΓ. Το σκιτσάκι από κάτω είναι αυτοπορτραίτο του. Το είχε φτιάξει μια μέρα στο σπίτι μου και μου το χάρισε: ήταν άκρως ευχαριστημένος από τη λεμονόπιττα που του είχε ετοιμάσει η σύζυγός μου (για να χωνέψει εκείνα που είχε... καταβροχθίσει, καθόσον στο φαγητό ποτέ δεν είπε όχι ούτε κώλωσε!).