Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

γιατί είναι μεγάλη ομάδα ο Ολυμπιακός και γιατί είναι μεγάλη ομάδα ο Παναθηναϊκός. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο τα όσα έγραψε προχτές ο κ. Αντώνης Φουντής στο προσφιλέστατο «ΦΩΣ», που παιδιόθεν διαβάζω. Διαφωνώ πλήρως. Εγώ σαν οπαδός του Ολυμπιακού γνωρίζω ότι η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι και μέρος της ιστορίας του Ολυμπιακού, της ομάδας μου. Οι νίκες μας επί του Παναθηναϊκού γιορτάζονται και επαινούνται από όλους τους γαύρους.

Το τί έχει συμβεί στο απώτερο παρελθόν και στα πρόσφατα χρόνια μού είναι γνωστό, και δεν χρειάζεται να μου το θυμίζει κανείς, όταν τον διαβάζω, και δη με μπολνταρισμένα γράμματα. Εξ άλλου είμαι Ολυμπιακός και όχι Παναθηναϊκός, ακριβώς επειδή από παλιά γνωρίζω (και πάρα πολύ καλά μάλιστα) τί είναι αυτό που διακρίνει και ξεχωρίζει τις δύο ομάδες. Αλλά υπάρχει και κάτι που δεν είναι δυνατόν να τις ξεχωρίσει – με τίποτα: η εξ αρχής αντιπαλότητά τους. Ευτυχώς! Ναι, ευτυχώς!

Τα περί "νομιμότητας" δεν τα συζητώ καθόλου. Τί είναι «νόμος», ειδικά στον επαγγελματικό αθλητισμό, καλύτερα να το αφήσουμε, γιατί εκεί «δεν υπάρχει νόμος». Προτιμώ να μιλήσω για «σκοπιμότητα». Χωρίς τον Παναθηναϊκό το ήδη φτωχό ελληνικό ποδόσφαιρο γίνεται πολύ φτωχότερο. Δεν χρειάζεται επ' αυτού να γράψουμε ούτε λέξη παραπάνω: το γιατί είναι αυτονόητο. Σκόπιμο, λοιπόν, είναι να υπάρχει ο Παναθηναϊκός. Ποιός θα φροντίσει γι' αυτό, όταν δεν μπορεί ή δεν φροντίζει ο ίδιος; Μα ο αντίπαλός του, δηλαδή εμείς! Και καλά κάνουμε και «φροντίζουμε».

Στα «αθλητικά» δεν είμαι καθόλου συναισθηματικός. Ουδέποτε συμπάθησα τον Παναθηναϊκό, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αντιθέτως τον αντιπαθώ ακόμα και τώρα που γράφω αυτά που γράφω. Και ποθώ να τον νικάμε μονίμως –και ει δυνατόν να τον συντρίβουμε– σε όλα τα σπορ. Κάποιους ποδοσφαιριστές του κατά καιρούς τούς εθαύμασα ως αντιπάλους. Όποτε ο Ολυμπιακός νικούσε, λ.χ., τον Δομάζο ή τον Βαζέχα, η λατρεία μου για τον Ολυμπιακό μεγάλωνε, γιγαντωνόταν.

Κρίνω, λοιπόν, ότι καλά κάνει ο Ολυμπιακός και υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό στην περιπέτεια που έχει μπει ο τελευταίος. Κατ' ουσίαν στην περίπτωση αυτή ο Ολυμπιακός βοηθάει τον Ολυμπιακό και στηρίζει την ίδια του ιστορία.

Εννοείται ότι δεν περιμένω (ούτε θέλω) να ακούσω «ευχαριστώ» εκ μέρους του Παναθηναϊκού. Ούτε με ενδιαφέρει να ξέρω (ή να μαντέψω) τί θα έκανε ο Παναθηναϊκός, αν στη σημερινή θέση του βρισκόταν ο Ολυμπιακός. Θέλω να υπάρχει ο Παναθηναϊκός, να είναι ισχυρός, να είναι από πάσης απόψεως προκλητικός, κι εγώ να τον νικάω. Και όταν με νικάει αυτός, εγώ να σκυλιάζω και να θέλω να τον ξεσκίσω ως αντίπαλο – όχι να παρακαλάω να αφανιστεί για να μην χρειαστεί να ξαναπαίξουμε.

Αναιρώντας τον Παναθηναϊκό ως αντίπαλο δεν αναιρώ μόνο την ιστορία της ομάδας μου, αλλά και την προσωπική μου ιστορία ως οπαδού. Με ποιόν –δηλαδή: εναντίον τίνος– θα παίζω μετά και θα νικώ και θα χαίρομαι, αν όχι με τον Παναθηναϊκό;

Μπορεί κάποιοι σύγγαυροι να διαφωνούν με τα εδώ γραφόμενά μου. Δεν πειράζει! Κανείς δεν κατέχει την αποκλειστικότητα του κλειδιού της αληθείας. Περί «γνώμης» πρόκειται, όχι περί «γνώσης»! Τη γνώμη μου εκφράζω εδώ, και τη γνώμη αυτή την έχω δεκαετίες πλέον τώρα. Και εννοείται ότι την υπερασπίζομαι λογικά και ότι δεν την αλλάζω.