ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΤΕΡΜΠΥ;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΤΕΡΜΠΥ;

Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-1. Το αποτέλεσμα του χθεσινού ντέρμπυ δεν με εξέπληξε. Ίσα-ίσα το φοβόμουν πολύ, κι έχω μάρτυρες που με άκουσαν να το λέω και πριν από τον αγώνα και στη διάρκεια του αγώνα. Όχι, δεν διεκδικώ τον τίτλο του μάντη, ούτε επιδίδομαι σε οιωνοσκοπίες – αφήνω δε που τις σιχαίνομαι.

Δεν είμαι προπονητής, κι έτσι δεν θα γράψω τίποτα «τεχνικό». Η ομάδα μας έχει αποδεδειγμένα ικανότατο προπονητή, και μάλιστα πολύ καλύτερον από… εμένα, τον εντελώς άσχετο. Όμως θέλω να γράψω δυο κουβέντες, με όσο μεγαλύτερη συντομία μπορώ.

Το χαρακτηρισμό «ντέρμπυ», που δίνεται στους αγώνες μας με τον Παναθηναϊκό, τον «αιώνιο αντίπαλο», τον ακούω 60 χρόνια τώρα. Που σημαίνει ότι ισχύει… ότι δεν είναι επινόηση κανενός. Αποτελεί ατράνταχτο ιστορικό δεδομένο: δύο αγωνίζονται ό ένας εναντίον του άλλου, επειδή υπάρχει ο «ένας» και ο «άλλος». Με απλές κουβέντες (και για να το πούμε εντελώς σχηματικά) ο «ένας» δεν αντέχει τον «άλλον», αλλά και «ο «ένας» δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον «άλλον»: ζουν, κυριολεκτικώς, ο «ένας» για τον «άλλον».

Το ντέρμπυ τούς χρειάζεται και τους δύο: και τον «έναν» και τον «άλλον». Που σημαίνει ότι όσο υπάρχουν οι αντίπαλοι (ή αλληλομισούμενοι εχθροί) θα υπάρχει ντέρμπυ.

Αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός –έτσι λεγόταν και γραφόταν, και δη μετ’ επιτάσεως– ήταν πολύ ισχυρός και ο Παναθηναϊκός σχεδόν υπό διάλυση, αν όχι και ήδη διαλυμένος. Οπότε εύκολα (θα) του έριχνε μια πεντάρα ή/και δεκάρα ο Ολυμπιακός του Παναθηναϊκού, και θα τον … αποδιέλυε. Ως γνωστόν, δεν έγινε έτσι.

Αλλά και πόσες άλλες φορές δεν έχει γίνει «έτσι» – και από τις δύο μεριές, άλλωστε;! Όσες φορές βάλαμε πολλά γκολ στον Παναθηναϊκό (και εκείνος σε εμάς αντίστροφα), ο αντίπαλός μας ήταν δυνατός, μερικές φορές μάλιστα και «φαβορί». Όσες φορές εμείς ή οι Πράσινοι περνάγαμε άσκημα φεγγάρια, ο «δυνατός» δεν μπόρεσε να συντρίψει τον «αδύνατο». Μερικές φορές, μάλιστα, γνώρισε οδυνηρές ήττες.

Αυτό γίνεται, επειδή το ντέρμπυ είναι ντέρμπυ και όχι παιδική χαρά. Ο ΟΦΗ ή η Λαμία μπορούν να νικήσουν εύκολα αυτόν τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, εμείς όχι! Εναντίον μας θα παίξει λυσσασμένα, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε ο αντίπαλός του – με τους άλλους απλώς «παίζει», επειδή υποχρεούται να παίξει. (Το ίδιο ισχύει εκ του αντιστρόφου και για εμάς.)

Θα κάνω ένα άλμα και θα πω ότι δεν πρόκειται να διαλυθεί ο Παναθηναϊκός. Περνάει άσχημη φάση, και δη για πολλά χρόνια, αλλά θα ανακάμψει και θα επανακάμψει. Δεν το εύχομαι – το ξέρω. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ούτε «λυπάμαι» τον Παναθηναϊκό. Δεν μου το επιτρέπει, άλλωστε, η ιστορική διαδρομή των δύο συλλόγων: τον αντίπαλό σου ούτε τον λυπάσαι, ούτε τον οικτίρεις – τον σέβεσαι μόνο και τον λαμβάνεις πάντοτε σοβαρά υπόψη.

Έλαβε χθες  ο Ολυμπιακός σοβαρά υπόψη του τον Παναθηναϊκό; Όχι! Και δεν είναι, εξ άλλου, η πρώτη φορά που συνέβη. Και θα συμβεί και πάλι στο μέλλον. Φαίνεται ότι ο χαρακτήρας του ντέρμπυ είναι το κραταιότατο στοιχείο των αναμετρήσεών μας. Το ντέρμπυ πρέπει να υπάρχει πάντα – και γι’ αυτό υπάρχει πάντα, ανεξαρτήτως του πού βρίσκονται οι αντίπαλοι. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί σε όλον τον κόσμο πάρα πολλές φορές.

Μα, τότε, δεν μπορούσε κάποιος να «νουθετήσει», να «διαφωτίσει» τους παίκτες μας σχετικά; Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο είναι πιο δύσκολο ακόμα και από το να αρχίσει από αύριο ο άνθρωπος να πετάει σαν πουλί, και τούτο να μην είναι θαύμα.

Πριν λίγες μέρες η Τότεναμ βρέθηκε να μας νικάει με 2-0 , και ο αγώνας έληξε 2-2, επειδή εμείς τους αποδείξαμε ότι δεν ήμασταν τόσο πολύ και τόσο άκοπα του χεριού τους, όσο νόμιζαν οι Λονδρέζοι. Και πανηγυρίσαμε (δικαίως, δικαιότατα!) την ισοπαλία σαν να ήταν νίκη περιφανής. Χτες έγινε το ίδιο. Στη θέση της ισχυρής Τότεναμ βρεθήκαμε εμείς και στη θέση τη δική μας (ναι, και ας μη μας ενοχλεί ο παραλληλισμός) ο αδύναμος Παναθηναϊκός, που μας πήρε ισοπαλία, που οι Πράσινοι την πανηγύρισαν (δικαίως, δικαιότατα!) σαν να ήταν νίκη τους περιφανής.

Γι’ αυτό λέω ότι θέλω τον Παναθηναϊκό ισχυρό. Για να παίζω μαζί του ντέρμπυ και να μπορώ έτσι να υπολογίζω ότι θα τον νικώ και (μακάρι) θα τον συντρίβω εκεί που δεν θα το περιμένει. Όταν με περιμένει, σαν πληγωμένο και στριμωγμένο στη γωνία ζώο, ξέρω ότι δεν θα περάσω καθόλου «ευχάριστα». Όποιος παίζει για τη ζωή και την τιμή του, δεν είναι εύκολος αντίπαλος.

Αυτά τα ολίγα.