100 ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ- ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ ΖΗΝΕΛΗΣ

100 ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΦΗΒΟΣ

Συνηθίζεται στα αιωνόβια ιωβηλαία των αθλητικών ομάδων να κυριαρχεί ο πανηγυρικός λόγος. Δεν είναι μικρό επίτευγμα, άλλωστε. Εκατό χρόνια είναι χιλιάδες ζωές. Γενιές και γενιές γαλουχημένων οπαδών. Αμέτρητοι παίχτες και διοικούντες. Χρόνια πέτρινα και ρόδινα, σελίδες χρυσές και μαύρες. Προφορικές διηγήσεις και υλικά τεκμήρια. Μια ατέρμονη αλληλουχία σημαινόντων γύρω από το έμβλημα του εκάστοτε συλλόγου που εορτάζει. Οι άνθρωποι, κατά κανόνα, δεν προορίζονται να αιωνίσουν. Οι αθλητικοί σύλλογοι, όμως, το πετυχαίνουν. Και οι ομάδες, όντας οι άνθρωποί τους, προσφέρονται για μια αιωνόβια αποτύπωση της συλλογικής τους ταυτότητας, μέσα από την οποία το άτομο μπορεί να αισθανθεί μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας από τα στενά όρια του βίου του.

Στη συγκυρία της εκατονταετηρίδας, αυτό που κυριαρχεί είναι η επιταγή για ενδοσκόπηση και συμπύκνωση. Το ερώτημα συγκεκριμένο: τί είναι αυτό που κάνει τον Ολυμπιακό να ξεχωρίζει; Τί τον κάνει μοναδικό και ανεπανάληπτο, στα μάτια φίλων και εχθρών; Ποια είναι, εν τέλει, η φαιά ουσία του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς;

Θα ξεκινήσω λέγοντας πώς τα παραπάνω ερωτήματα δημιουργούν αμηχανία. Πώς να μιλήσεις με χειρουργική ακρίβεια για κάτι που ξεχειλίζει από συναίσθημα; Οι οπαδοί τραγουδάνε για τις ομάδες τους. Και τον αντίπαλο να βρίσουν, πάλι τραγουδιστά θα το κάνουν. Ο πεζός λόγος δεν φτουράει στα σπορ. Στέκει μόνο ως ρεπορτάζ, παρουσιάζοντας τα αθλητικά δρόμενα με σαφή, πλην στείρο, τρόπο. Αυτό, όμως, δεν προσεγγίζει την πραγματικότητα του άμεσα ενδιαφερόμενου, που δεν είναι άλλος από τον ένθερμο οπαδό.

Όπως κάθε οπαδός, έτσι και ο οπαδός του Ολυμπιακού, για να δείξει την αγάπη του προς την ομάδα, τραγουδάει. ‘Είσαι στο Μυαλό κάτι μαγικό’, φωνάζει ρυθμικά το πέταλο έπειτα από κάθε μεγάλη επικράτηση. ‘Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι / Όταν με φέρανε μες το Καραϊσκάκη / Στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα / Από την κάβλα μου δεν έβγαζα κουβέντα’, το σύνθημα που αποτυπώνει πανέμορφα την πρώτη επίσκεψη στο γήπεδο, μια αξέχαστη εμπειρία για κάθε παιδί. ‘Θρύλε θεέ χρόνια πολλά / Εκατό χρόνια και δεν είναι αρκετά’ – έτσι ξεκινά το εορταστικό σύνθημα που σκαρφίστηκε η ερυθρόλευκη κερκίδα για τη σημερινή επέτειο.

Ορμώμενος από το τελευταίο, όμορφο στην απλοϊκότητά του δίστιχο, νομίζω πως αποτυπώνεται μια καθολική αλήθεια για τον Ολυμπιακό. Ένας αιώνας ζωής δεν φτάνει για να περιγράψει εξ ολοκλήρου το τί σημαίνει Ολυμπιακός για τους φανατικούς οπαδούς του. Μου θυμίζει τη ρήση του τέως αρχηγού της ομάδας μπάσκετ Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος σε μια δύσκολη συγκυρία, καθησύχασε τον κόσμο λέγοντας το συγκλονιστικό: ‘ο Ολυμπιακός τελειώνει; Δεν τελειώνει ποτέ’. Αυτή η έξοχη φράση, που δεν θα αποτυπωνόταν ποτέ τόσο γλαφυρά από κάποιον που τα ελληνικά είναι η μητρική του γλώσσα, συμπυκνώνει άρτια το μοναδικό DNA του συλλόγου.

Ο Ολυμπιακός είναι καθολικός και ατελείωτος. Από γεννησιμιού του, στις 10 Μάρτιου 1925, με ιδρυτικά μέλη από τον αστικό κόσμο του Πειραιά, ο Ολυμπιακός έγινε αυτός που είναι επειδή αγαπήθηκε παθολογικά από τα λαϊκότερα στρωματά. Μια μαζικότητα, η οποία αν και έχουν αλλάξει τόσα στην ανθρωπογεωγραφία των ελληνικών ομάδων, παραμένει αξιοθαύμαστη. Εκατό χρόνια τώρα, ο Ολυμπιακός παίζει πάντα σε κερκίδες… γεματότερες των αντιπάλων του, σε υψηλότερα ντεσιμπέλ. Ο Ολυμπιακός είναι, πρώτα απ’ όλα, ο πύρινος του κόσμος. ‘Ένας κόσμος ορκισμένα ταγμένος στην ομάδα του. Όπως πολύ εύστοχα έχει διατυπωθεί, ο Ολυμπιακός είναι το βασίλειο της υπερβολής, το παλκοσένικο της ψύχωσης. Με τον ίδιο τρόπου που δεν υπάρχει λίγο έγκυος και λίγο ερωτευμένος, έτσι δεν υπάρχει λίγο Ολυμπιακός. Είναι η φύση της ομάδας τέτοια που τους ντεμί τους κάνει πέρα. Τα συναισθήματα στον Ολυμπιακό βιώνονται πιο έντονα. Τόσο της χαράς, όσο και της λύπης.

Ο Ολυμπιακός έγινε αυτό που είναι χάρη στον Πειραιά, και ο Πειραιάς δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος χωρίς τον Ολυμπιακό. Όπως κάθε ομάδα που προέρχεται από λιμάνι, ο Ολυμπιακός ευτύχησε ο θρύλος του να ταξιδέψει γρήγορα έξω από τα στενά όρια του γενέθλιου τόπου του. Για τους οπαδούς του ανά την υφήλιο, το σύνθημα ‘Θρύλε μην ξεχνάς / Παντού είναι Πειραιάς’ χαίρει κυριολεκτικής σημασίας. Μέρη όπως η Ύδρα, η Κέρκυρα, η Κάλυμνος, η Χίος αποτελούν δεύτερα σπίτια για την ομάδα, καθώς ο κόσμος δεν βλέπει τον Πειραιά ως κάτι ξένο από τα δικά του χώματα, αλλά ως μια φυσική συνέχεια – τη Μέκκα της Ολυμπιακοφροσύνης.

Ο Ολυμπιακός είναι ορθοδοξία και λαϊκή δημοκρατία. Για να διοικήσεις τον Ολυμπιακό, πρέπει να είσαι ο ίδιος άρρωστος με την ομάδα. Ανδριανόπουλοι, Γουλανδρής, Νταϊφάς, Κόκκαλης, Μαρινάκης, Αγγελόπουλοι—πολλά μπορούν να ειπωθούν για το ποιόν μερικών εξ αυτών, αλλά το ασίγαστο πάθος τους για τον Έφηβο είναι αδιαπραγμάτευτο. Όσοι απατεώνες (βλ. Κοσκωτάς-Σαλιαρέλης) καταπιάστηκαν με τα κοινά της ομάδας, όχι μόνο έφυγαν με τις κλοτσιές, αλλά σβήστηκαν από τον χάρτη. Όπως η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια, έτσι και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν αρκεί να αγαπάει την ομάδα—πρέπει να δείχνει ότι τη ζει και την πονάει όπως ο απλός οπαδός της. ‘Άλλος τρόπος να είσαι τιμονιέρης αυτού του συλλόγου δεν υπάρχει.

Ο Ολυμπιακός είναι modus operandi. Ο Ολυμπιακός έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Ανεξαρτήτως μεγέθους του αντιπάλου και των πιθανοτήτων που δίνονται, δεν έχει υπάρξει ακόμα η μέρα που ο Ολυμπιακός κατεβαίνει στο γήπεδο με άλλο σκοπό πέρα από την επικράτηση. Ξεροκέφαλος μέχρι παρεξήγησης, ο λαός του Θρύλου έχει την επιπλέον απαίτηση αυτό να γίνεται στα ίσια με τσαμπουκά, όχι με κλεφτοπόλεμο. Ο κόσμος του Ολυμπιακού απαιτεί θέαμα και, πάνω απ’ όλα, κατάθεση ψυχής. Πόσες φορές αγανακτεί φωνάζοντας ‘Αυτό δεν είναι Ολυμπιακός’, ακόμα και σε περιόδους που η ομάδα κερδίζει και μοιάζει πετυχημένη. Χωρίς τη φλόγα στα μάτια των παιχτών, χωρίς να νιώθει πώς η ομάδα σκίζεται γι' αυτούς, η νίκη ξεγυμνώνεται, χάνοντας την αξία της. Μια νίκη άσκοπη, δίχως Ολυμπιακό μέσα της.

Ο Ολυμπιακός είναι τα θαύματά του. Όταν όλοι τον έχουν για τελειωμένο, τότε ο Ολυμπιακός φτάνει στις υψηλότερες βουνοκορφές του. Οι ενδοξότερες στιγμές του δεν ήρθαν ποτέ αβίαστα, αλλά μέσα από αίμα και άμμο. Οι σπουδαιότεροι Ευρωπαϊκοί τίτλοι, οι τρεις Ευρωλίγκες στο μπάσκετ και το Κόνφερενς Λιγκ στο ποδόσφαιρο, κατακτήθηκαν με τρόπο που καταπατά κάθε αθλητική λογική. Ήττες από ουραγούς στη βαθμολογία, ανάγκη για come back από το -17 και -19, 0.1 % πιθανότητες κατάκτησης από τους μπουκς, κ.ο.κ. Τόσες και τόσες φορές που ο Ολυμπιακός διέπρεψε ενάντια στις πιθανότητες. Με την πλάτη στο τοίχο, ο Ολυμπιακός δεν λιποψυχεί, αλλά θεριεύει και γιγαντώνεται.

Ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος του πλανήτη. Ολυμπιακός γίνεσαι από το ποδόσφαιρο. Αυτό το τμήμα ήταν, είναι και θα είναι το καμάρι του συλλόγου. Όμως, ο Ολυμπιακός έχει ένδοξα τμήματα, αντρικά και γυναικεία, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα που παίζονται στην Ελλάδα. Μπάσκετ, Βόλεϊ, Πόλο, Χάντμπολ. Κάθε χρόνο, σε όλα τα παραπάνω, διεκδικεί όχι μόνο τους εγχώριους τίτλους, αλλά και τους Ευρωπαϊκούς. Ο Ολυμπιακός έχει ενεργούς Ολυμπιονίκες σε στίβο και κολύμβηση, έχει αθλητές στην επιτραπέζια αντισφαίριση, στην πυγμαχία, στην ιστιοπλοΐα, στην κωπηλασία, στην ξιφασκία, και σε τόσα άλλα ερασιτεχνικά τμήματα. Κάθε μέρα, χιλιάδες κόσμου αθλείται με τον Δαφνοστεφανωμένο Έφηβο στην καρδιά, είτε στα αγωνιστικά τμήματα, είτε για αναψυχή ή στις ακαδημίες.

Ο Ολυμπιακός έδωσε μια υπόσχεση που την τήρησε στο ακέραιο. Έπειτα από την τραγωδία της αποφράδας 8ης Φεβρουαρίου 1981, δόθηκε ο όρκος ότι τα 21 αδικοχαμένα παιδιά δεν θα σβηστούν από τη συλλογική μνήμη του συλλόγου. Ως γνωστόν, η Θύρα 7, ο πυρήνας των οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, πήρε το όνομά της από την αιματοβαμμένη θύρα του Καραϊσκάκη. Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο θα πρέπει να είναι περήφανη η Θύρα 7, είναι ότι, όσες φορές κι αν άλλαξε χέρια, όπως συμβαίνει με τους συνδέσμους όλων των ομάδων με το πέρασμα του χρόνου, αυτή παρέμεινε ενιαία και αδιάσπαστη. Ολυμπιακός με Ολυμπιακό δεν τσακώνεται. Το βάρος της ευθύνης των νεκρών είναι πολύ μεγάλο.

Τέλος, για μένα προσωπικά, ο Ολυμπιακός είναι η μεγαλύτερη σταθερά της ζωής μου. Δεν θυμάμαι να γίνομαι οπαδός του. Γεννήθηκα Ολυμπιακός. Είναι κάτι το τόσο φυσικό όσο η αναπνοή μου και ο χτύπος της καρδιάς μου. Από την πρώτη φορά που με πήγε ο πατέρας μου στο γήπεδο, κάθε φορά που κατεβαίνω από τον ηλεκτρικό και περπατάω γοργά προς το Καραϊσκάκη ή το ΣΕΦ, είτε όταν ακολουθώ την ομάδα με αεροπλάνα και βαπόρια στο εξωτερικό, νιώθω το ίδιο σφίξιμο και την ίδια ανυπομονησία να αντικρίσω ξανά την ερυθρόλευκη ριγωτή. Να δω από κοντά τον Ολυμπιακό.

Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, ο γίγαντας του ελληνικού αθλητισμού, σήμερα γίνεται και με τη βούλα Αιώνιος Έφηβος. Η περηφάνια και η συγκίνηση ξεχειλίζουν. Η ομάδα που έγινε Θρύλος, η μεγάλη μας αγάπη, γιορτάζει. Χρόνια πολλά Ολυμπιακάρα, κομμάτι της ψυχής μας.