ΔΕΝ ΛΥΓΑΜΕ ΠΟΤΕ

Καλώς εχόντων των πραγμάτων την Κυριακή ο Ολυμπιακός στέφεται πρωταθλητής. Ο τίτλος αυτός έχει την ιδιαίτερη σημασία του, καθώς είναι ο δέκατος στα τελευταία ένδεκα χρόνια. Είναι δε τοις πάσι γνωστός ο λόγος γιατί δεν είναι ο ενδέκατος… - μην ξαναλέμε τα ίδια πράγματα.
Και όμως ο τίτλος αυτός, ο τόσο σημαντικός, φαίνεται σαν να μην έχει τη λάμψη του ιδιαίτερου κατορθώματος. Φρόντισε, βέβαια, γι’ αυτό και ο ίδιος ο Ολυμπιακός, που δεν απέδειξε ούτε μία φορά εφέτος την τεράστια αγωνιστική διαφορά που τον χωρίζει (χρόνια τώρα, μάλιστα) από τους κύριους αντιπάλους του! Επιπλέον ηττήθηκε δύο φορές από τον «αιώνιο αντίπαλο» και αποκλείστηκε όχι μόνο «αδόξως», αλλά κυριολεκτικώς «ηλιθίως» από ομάδα μικρότερης αγωνιστικής κατηγορίας στο Κύπελλο. Περί δε του λεγομένου «ευρωπαϊκού κάτι παραπάνω» ας μη γίνεται καλύτερα λόγος – πιάσαμε πάτο και πιο κάτω δεν πάει.
Και ενώ είναι πασιφανές ότι «σερνόμασταν» μιαν ολόκληρη χρονιά, λυπάμαι που θα το γράψω, σύγγαυροι, αλλά τα αποτελέσματα της «μπαγεβίτσειας αβελτηρίας» και της «ήπιας λαίλαπας Σόλιντ», που βιώσαμε δυόμιση χρόνια, δεν έχουν φανεί ακόμα. Και τί να πρωτομαζέψει τώρα ο Τάκης Λεμονής;! Εύχομαι και ελπίζω να έχουν λάβει σχετικώς τα μηνύματα των καιρών και, προ πάντων, μέτρα τους στην Πλατεία Αλεξάνδρας, για να μη βρεθούν / βρεθούμε προ άκρως δυσαρέστων εκπλήξεων κατά την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Να το πω καθαρότερα: μυρίζει 1988, και δη έντονα...
(Προστέθηκαν πρόσφατα και τα «γεγονότα» της Λεωφόρου Λαυρίου και το γλυκό έδεσε καλά το σιρόπι του… Επ’ αυτού, όμως, σε άλλο ποστάκι – όχι σήμερα.)
Ο λαός του Θρύλου έχει και πικραθεί και πληγωθεί. Το γράφω και το επισημαίνω για όποιον τυχόν δεν το γνωρίζει. Και μάλιστα έχει πικραθεί και πληγωθεί πάρα πολύ. Τη στιγμή αυτή αποζητάει μιαν αφορμή χαράς – της χαράς, που στερήθηκε μιαν ολόκληρη χρονιά. Μην κεραστεί πάλι με κανά υποκατάστατο «νίκης»! Ούτε έχει ανάγκη τίποτα «μεταγραφολογικά ερζάτς»!
Είναι βέβαιο ότι την Κυριακή το Γήπεδο Καραϊσκάκη θα γεμίσει από οπαδούς του Θρύλου που θέλουν έστω και την τελευταία στιγμή της συνολικής παρτίδας να χαρούν αφ' ενός καλή μπάλα, για να ευχαριστηθούν τον 35ο τίτλο πρωταθλητή, και να διαδηλώσουν αφ' ετέρου την ακράδαντη πίστη τους στην ομάδα τους, που βάλλεται και (μονίμως) από έξω και (δυστυχώς) από μέσα.
Ο λαός του Θρύλου, δηλαδή ΕΜΕΙΣ, πρέπει να συμπαρασταθούμε στην ομάδα μας με ήθος γνήσια ολυμπιακό. Με αμείωτο παλμό να διαδηλώσουμε την τελευταία Κυριακή, που παίζουμε για φέτος στο γήπεδό μας, ότι εμπιστευόμαστε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ και ότι θα είμαστε και του χρόνου εκεί, στις κερκίδες, να τραγουδάμε για τη «μεγάλη μας αγάπη», όχι «σαν χαζοχαρούμενη μάζα» ή «σαν εσμός υβρεολόγων», αλλά σαν γαύροι ολυμπιακοί, πού όντως «δεν λυγάν ποτέ», όχι μόνο στα λόγια και στα τραγούδια, αλλά πάνω απ’ όλα στην πράξη.