Ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο μεγαλύτερος πρόεδρος του Ολυμπιακού, παραδίδει σήμερα την θέση του Προέδρου στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Η εποχή Κόκκαλη είναι εποχή μέγιστης δόξας για τον Θρύλο. Και μόνο ο λυσσασμένος πόλεμος που του έγινε από τους εχθρούς και τους αντιπάλους μας (και που τα έβγαλε πάντα πέρα νικητής) φανερώνει τη μεγαλοσύνη του. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, γιατί φτωχαίνουν τον έπαινο.
Μπράβο σας, κύριε πρόεδρε, καλά τα καταφέρνεις, με τις σαρανταπέντε σου, Ανάσταση, στην Αίγαινα με στέλνεις, με τις σαρανταπέντε σου, στον Ωρωπό με στέλνεις.
Μάγκες πιάστε τα βουνά και θυμηθείτε τα παλιά, τζάρες δε γίνεται παιδιά, βρ'αμάν-αμάν, πάμ' να το πιούμε στη σπηλιά, πάμ' να το πιούμε στη σπηλιά, τζάρες δε γίνεται παιδιά.
Κι αντί μες στη πολιτεία, και φυλακή και εξουρία, φυλακή και εξουρία, πο' 'χει η χασισοποτεία, πο' 'χει η χασισοποτεία, φυλακή και εξουρία.
ΤΟ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΛΙΣΗΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΨΥΧΗ
Τη βούληση του ανθρώπου ελεύθερη τη λέμε, μα όμως πώς μιά ψυχή να λογισθεί έτσι αιώνια ελεύθερη, όταν σε μια ματιά του σκότους έτρεχε ή φυλακιζόταν, αρκεί εκεί να την έβγαζε χρυσών μαλλιώνε δρόμος;
Ο νους, πλασμένος μ’ ευγενή ελευθερία, ευνόμως των ηγεμονευόντων όλων ηγεμών γεννιόταν· πλην ποιός να φανταστεί πως κάποια μέρα θα γινόταν μιάς όψης σκυθρωπής πανάθλιος σκλάβος και ιπποκόμος;
Το γέλιο και τα μάτια και τα χέρια της, αχ, είτε μου δέσαν την καρδιά είτε μου στομώσαν τις αισθήσεις – δεινώς από το κάλλος της ο νους μου λεηλατείται.
Παρηγοριές στους στεναγμούς μου δεν βοηθούν· κι επίσης η νίκη της στα λάφυρα, που πήρε, δεν αρκείται. Την ανοικτίρμονη ομορφιά της π ώ ς ναν τη νικήσεις;!
Cosa vuol dire avere un metro e mezzo di statura, ve lo rivelan gli occhi e le battute della gente, o la curiosità di una ragazza irriverente che si avvicina solo per un suo dubbio impertinente:
Vuole scoprir se è vero quanto si dice intorno ai nani, che siano i più forniti della virtù meno apparente, fra tutte le virtù la più indecente.
Passano gli anni, i mesi, e se li conti anche i minuti, è triste trovarsi adulti senza essere cresciuti; la maldicenza insiste, batte la lingua sul tamburo fino a dire che un nano è una carogna di sicuro perché ha il cuore toppo, troppo vicino al buco del culo.
Fu nelle notti insonni vegliate al lume del rancore che preparai gli esami. diventai procuratore per imboccar la strada che dalle panche d’una cattedrale porta alla sacrestia quindi alla cattedra d’un tribunale, giudice finalmente, arbitro in terra del bene e del male.
E allora la mia statura non dispensò più buonumore a chi alla sbarra in piedi mi diceva Vostro Onore, e di affidarli al boia fu un piacere del tutto mio, prima di genuflettermi nell’ora dell’addio non conoscendo affatto la statura di Dio.
J'ai compris ta détresse Cher amoureux Et je cède à tes vœux Fais de moi ta maîtresse Loin de nous la sagesse Plus de tristesse J'aspire à l'instant précieux Où nous serons heureux Je te veux
Je n'ai pas de regrets Et je n'ai qu'une envie Près de toi là tout près Vivre toute ma vie Que ton corps soit le mien Que ma lèvre soit tienne Que ton coeur soit le mien Et que toute ma chair soit tienne
J'ai compris ta détresse Cher amoureux Et je cède à tes vœux Fais de moi ta maîtresse Loin de nous la sagesse Plus de tristesse J'aspire à l'instant précieux Où nous serons heureux Je te veux
Oui je vois dans tes yeux La divine promesse Que ton coeur amoureux Vient chercher ma caresse Enlacés pour toujours Brûlant des mêmes flammes Dans un rêve d'amour Nous échangerons nos deux âmes
J'ai compris ta détresse Cher amoureux Et je cède à tes vœux Fais de moi ta maîtresse Loin de nous la sagesse Plus de tristesse J'aspire à l'instant précieux Où nous serons heureux Je te veux
Στίχοι: Henry Pacory. Τραγουδά η σοπράνο Sigune von Osten. Πιάνο παίζει ο Armin Fuchs.
Ας μη μας θαμπώνει η λάμψη του σήμερα, ας μη μας μπερδεύει η συστηματική οργάνωση του football σε παγκόσμιο επίπεδο. Ας μη μας ξεγελούν οι επισημότητες και οι παράτες που «προδίδουν» οικονομική ευμάρεια και αμύθητο πλούτο. Το ποδόσφαιρο έχει την απώτατη προγονική του ρίζα στη φτώχεια, και δεν την έχει (ξε)χάσει. Είναι το παιχνίδι των φτωχών που επί δεκαετίες και δεκαετίες παιζόταν (παντού εκτός γηπέδων) με ό,τι «φτωχότερο»: με μιά προχειροφτιαγμένη μπάλα. Αλλά και μέσα στα γήπεδα η λιτότητα των μέσων υπογράμμιζε ακριβώς το προς ποιούς απευθυνόταν και για χάρη ποιών παιζόταν. Το ποδόσφαιρο, μέχρις όσου έγινε επαγγελματικό, ήταν σχεδόν η μοναδική παραμυθία στην ταλαίπωρη ζωή χιλιάδων φτωχών ανθρώπων. Αλλά ούτε η καθολική αποδοχή του από τη μεσοαστική και την μεγαλοααστική τάξη ούτε η επαγγελματική «οργάνωσή» του αλλοίωσαν τόσο τον αρχετυπικό χαρακτήρα του ποδοσφαίρου, ώστε να το μετατρέψουν σε κάτι άλλο. Στη φτώχεια εξακολουθεί να «ψαρεύει» τα αστέρια του, στους δε φτωχούς δεν έχει πάψει ποτέ να δίνει «ήρωες». Τον Μαραντόνα τον ξέρουν όλοι, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τον μάνατζερ που είχε. Η μπάλα που παίζεται στο γήπεδο «υποδαυλίζει» με εντελώς ανθρώπινο τρόπο το όνειρο του φτωχού ανθρώπου να ξεφύγει από τη φτώχεια του, «να δει κι αυτός άσπρη μέρα». Στα χρόνια μας η φτώχεια γιγαντώνεται. Υπάρχει πια και γύρω μας – εκεί που είχαμε πιστέψει ότι την είχαμε διαγράψει δια παντός. Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που δεν έχουν ούτε ένα ψίχουλο ψωμί εξασφαλισμένο την ημέρα. Στο πρόγραμμα των δραστηριοτήτων του ΟΗΕ για την καταπολέμηση της φτώχειας έχει μπει και το ποδόσφαιρο: το κατ’ εξοχήν σπορ των φτωχών για τους φτωχούς όλου του κόσμου. Πρώην φτωχοί ποδοσφαιριστές, παγκόσμιοι αστέρες πλέον, που δεν θέλουν να λησμονήσουν την κοινωνική προέλευσή τους, παίζουν για τους φτωχούς και τους ενισχύουν οικονομικά. Ο Ολυμπιακός, η ομάδα του φτωχού Πειραιά, συνέτρεξε στην πράξη αυτόν τον ευγενή αγώνα.
Τη νύχτα αυτή η αστυνομία μάζεψε τους αλήτες απ' το πάρκο πλάκωσε το εκατό κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα φύγε-φύγε όσο έμεινε καιρός γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα πώς βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός και το στόμα σου φαρμάκι απ' τα τσιγάρα το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός μια διαδήλωση κοιτάς πίσω απ' τα τζάμια
Από όλα τα τραγούδια αγαπούσα πιο πολύ τα λαϊκά η ζωή μου έχει αλλάξει κι έτσι τώρα δεν με ζαχαρώνουν πια το κλειδί βάζω στην πόρτα για να μπω το δωμάτιο είναι κρύο και στενό όταν πέφτει το βραδάκι τί να πω σε θυμάμαι με το πράσινο παλτό.
Όταν πέφτει το σκοτάδι στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν την αλήθεια ποιός θα μάθει ένορκοι πληρωμένοι θα με κρίνουν η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά, στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά και το κόμμα με τραβάει απ' το μανίκι.
Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω Αλέξη πες μου, Αλέξη πες μου αν με θυμάσαι το καλοκαίρι έχει τελειώσει από καιρό έχει τελειώσει τί ζητάς στην παραλία τα καφενεία είναι κλειστά κι η θάλασσα βρώμικη και σάπια μετανάστες ξαναγύρισαν εδώ τρομαγμένοι φεύγουν απ' τη Γερμανία την καρδιά μου στους σταθμούς την τυραννώ.
Μην κοιτάς τους στρατιώτες στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί μου θυμίζουν επεμβάσεις μου θυμίζουν δυσκολίες γιώτα-χι την θυμάμαι ένα κάμπο να διαβαίνει στο ασανσέρ όλο φοβότανε να μπει η Συννεφούλα μου κερδίζει το παιχνίδι τώρα στα χέρια της κρατάει το ψαλλίδι κι έτσι είναι περισσότερο ορφανή
Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω Αλέξη πες μου με τί λόγια να στο πω τα ορφανά μου που κρυώνουνε μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό που ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει, όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό στο διάδρομο είχα δει ένα νεκρό οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία
Η μποτίλια έχει αδειάσει του μπάρμπα-Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει κι απ' το πάρκο μέχρι εδώ η σειρήνα του εκατό ακούς ουρλιάζει το δωμάτιο είναι κρύο και στενό κι ο Τσιτσάνης μ' ένα γιάλα με προγκάρει αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις αλλά εσύ που μ' αγαπούσες μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις
Fenesta vascia 'e padrona crudele, quanta suspire mm'haje fatto jettare!... Mm'arde stu core, comm'a na cannela, bella, quanno te sento annommenare! Oje piglia la 'sperienza de la neve! La neve è fredda e se fa maniare... e tu comme si' tanta aspra e crudele?! Muorto mme vide e nun mme vuó' ajutare!?...
Vorría addeventare no picciuotto, co na langella a ghire vennenn'acqua, Pe' mme ne jí da chisti palazzuotte: Belli ffemmene meje, ah! Chi vó' acqua... Se vota na nennella da llá 'ncoppa: Chi è 'sto ninno ca va vennenn'acqua? E io responno, co parole accorte: Só' lacreme d'ammore e non è acqua!...
Το γκολ με... αυτογκόλ του Κατσιαρού. Στο πρώτο ημίχρονο παίξαμε καλή μπάλλα. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Βαλβέρδε μας γύρισε (και πάλι) την ομάδα πίσω. Το ότι δεν πάθαμε (πάλι*) νίλα οφείλεται και στον ανεκδιήγητο Σπάθα**, που δεν έδωσε πέναλτυ υπέρ της Λάρισας. Ο Ουρτάδο δεν ξέρει μπάλλα, ο Φουστέρ αποδεικνύεται ολίγιστος και ο Ριέρα είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου***. Πάλι καλά, δηλαδή, που νικήσαμε.
* Όπως με τον Ηρακλή και τον Παναθηναϊκό. ** Το ότι είναι κακός -και, άρα, επικίνδυνος- διαιτητής το έχουμε γράψει εδώ και δύο χρόνια. *** Ευτυχώς που δεν είχαμε πάρει και τον αδελφό του Τσάβι Αλόνσο!...
Ιδιαίτερα επίκαιρος είναι ο διάλογος περί "κρίσεως", καθώς και η στάση του κουρέα απέναντι στην... τρόικα. Και κάπου φαίνεται στον τοίχο ο δικέφαλος αετός της ΑΕΚ - άμα έχω κέφια, βάζω μέχρι και ΑΕΚ!
Για δείτε εδώ τί έγινε εκεί. Έχει και ωραίο σχόλιο (στο 00.47΄΄). Εντύπωση κάνει ότι οι πράσινοι "αντεξουσιαστές" κλώτσαγαν τις μπάλλες! Άβυσσος η ψυχή του Βάζελου!
Ήταν ένα παιχνίδι που ελέγχαμε από την αρχή και στο οποίο ήμασταν κυρίαρχοι στη διάρκεια των 90 λεπτών, αλλά χάσαμε ευκαιρίες να πετύχουμε γκολ. Όμως από το πρώτο λεπτό ήταν φανερό ότι υπήρχε κάποια ανησυχία στους ποδοσφαιριστές μου.
Είναι κατ΄αρχάς φανταστικό το γεγονός ότι έχουμε φιλάθλους που έχουν τέτοιο πάθος για την ομάδα και πιστεύουν σε αυτήν. Αυτή η αγάπη και το πάθος που έχουν οι φίλαθλοι μας για την ομάδα θα δώσει μεγαλύτερη δύναμη στους παίκτες. Ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε καλύτερα. Θέλουμε να τα καταφέρουμε και να κάνουμε το καλύτερο. Όλη η οικογένεια του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι ενωμένη. Σήμερα δεν κάναμε ένα κακό παιχνίδι, αλλά σε αρκετές στιγμές αισθάνθηκα ότι μπορούμε να πάμε καλύτερα.
Γνωρίζω ότι οι παίκτες μου προσπαθούν να κάνουν ο,τι καλύτερο μπορούν στον αγώνα, παρ' όλη την πίεση και τη συνεχή επιθυμία για να αποδώσουν με τον τρόπο που η ομάδα απαιτεί. Πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε πιο ενωμένοι και να υπάρχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τον κόσμο στην ομάδα και από την ομάδα στον κόσμο.
Ο Ζεσουάλντο Φερέιρα θέλει δρόμο για να γίνει Πεσέιρο (ή... Τεσσέιρο), αλλά τρέχει ο άνθρωπος να φτάσει και θα φτάσει (καλώς εχόντων των πραγμάτων).
