ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΕΒΕΔΟ

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΤΟ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΛΙΣΗΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΨΥΧΗ

Τη βούληση του ανθρώπου ελεύθερη τη λέμε, μα όμως
πώς μιά ψυχή να λογισθεί έτσι αιώνια ελεύθερη, όταν
σε μια ματιά του σκότους έτρεχε ή φυλακιζόταν,
αρκεί εκεί να την έβγαζε χρυσών μαλλιώνε δρόμος;

Ο νους, πλασμένος μ’ ευγενή ελευθερία, ευνόμως
των ηγεμονευόντων όλων ηγεμών γεννιόταν·
πλην ποιός να φανταστεί πως κάποια μέρα θα γινόταν
μιάς όψης σκυθρωπής πανάθλιος σκλάβος και ιπποκόμος;

Το γέλιο και τα μάτια και τα χέρια της, αχ, είτε
μου δέσαν την καρδιά είτε μου στομώσαν τις αισθήσεις –
δεινώς από το κάλλος της ο νους μου λεηλατείται.

Παρηγοριές στους στεναγμούς μου δεν βοηθούν· κι επίσης
η νίκη της στα λάφυρα, που πήρε, δεν αρκείται.
Την ανοικτίρμονη ομορφιά της π ώ ς ναν τη νικήσεις;!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.