ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΝΑΛΝΤΟ

Ας μη μας θαμπώνει η λάμψη του σήμερα, ας μη μας μπερδεύει η συστηματική οργάνωση του football σε παγκόσμιο επίπεδο. Ας μη μας ξεγελούν οι επισημότητες και οι παράτες που «προδίδουν» οικονομική ευμάρεια και αμύθητο πλούτο. Το ποδόσφαιρο έχει την απώτατη προγονική του ρίζα στη φτώχεια, και δεν την έχει (ξε)χάσει. Είναι το παιχνίδι των φτωχών που επί δεκαετίες και δεκαετίες παιζόταν (παντού εκτός γηπέδων) με ό,τι «φτωχότερο»: με μιά προχειροφτιαγμένη μπάλα. Αλλά και μέσα στα γήπεδα η λιτότητα των μέσων υπογράμμιζε ακριβώς το προς ποιούς απευθυνόταν και για χάρη ποιών παιζόταν. Το ποδόσφαιρο, μέχρις όσου έγινε επαγγελματικό, ήταν σχεδόν η μοναδική παραμυθία στην ταλαίπωρη ζωή χιλιάδων φτωχών ανθρώπων.
Αλλά ούτε η καθολική αποδοχή του από τη μεσοαστική και την μεγαλοααστική τάξη ούτε η επαγγελματική «οργάνωσή» του αλλοίωσαν τόσο τον αρχετυπικό χαρακτήρα του ποδοσφαίρου, ώστε να το μετατρέψουν σε κάτι άλλο. Στη φτώχεια εξακολουθεί να «ψαρεύει» τα αστέρια του, στους δε φτωχούς δεν έχει πάψει ποτέ να δίνει «ήρωες». Τον Μαραντόνα τον ξέρουν όλοι, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τον μάνατζερ που είχε. Η μπάλα που παίζεται στο γήπεδο «υποδαυλίζει» με εντελώς ανθρώπινο τρόπο το όνειρο του φτωχού ανθρώπου να ξεφύγει από τη φτώχεια του, «να δει κι αυτός άσπρη μέρα».
Στα χρόνια μας η φτώχεια γιγαντώνεται. Υπάρχει πια και γύρω μας – εκεί που είχαμε πιστέψει ότι την είχαμε διαγράψει δια παντός. Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που δεν έχουν ούτε ένα ψίχουλο ψωμί εξασφαλισμένο την ημέρα. Στο πρόγραμμα των δραστηριοτήτων του ΟΗΕ για την καταπολέμηση της φτώχειας έχει μπει και το ποδόσφαιρο: το κατ’ εξοχήν σπορ των φτωχών για τους φτωχούς όλου του κόσμου. Πρώην φτωχοί ποδοσφαιριστές, παγκόσμιοι αστέρες πλέον, που δεν θέλουν να λησμονήσουν την κοινωνική προέλευσή τους, παίζουν για τους φτωχούς και τους ενισχύουν οικονομικά. Ο Ολυμπιακός, η ομάδα του φτωχού Πειραιά, συνέτρεξε στην πράξη αυτόν τον ευγενή αγώνα.