ΤΟΥΡΝΙΚΕ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ


ΤΟΥΡΝΙΚΕ

Στα χρόνια που ζούσα

είχαν τουρνικέ τα γήπεδα

να μπαίνει ένας-ένας

για τους τζαμπατζήδες.

Είχε –θυμάμαι– γίνει ένα ατύχημα βαρύ.

Πατημένοι νεκροί.

Το τουρνικέ είχε μείνει

και στην έξοδο.

Το τουρνικέ βέβαια κυρίως για την έξοδο είναι:

Ο δερβίσης που στροβιλίζεται

Εσύ που βγαίνεις μόνος

Ένας-ένας

«Δεν πήρα το φάρμακό μου».

«Τα ζόρια σπανίως σε κάνουν καλλίτερο»,

το κλάμα εύκολα γίνεται σιχαμάρα:

«Δεν έζησα όπως γούσταρα».

Σπάνια:

«Με συγχωρείς μικρή μου».

Πνιγόμαστε πλήθη Λίγων

μες στα επινίκια των ηλίθιων

την ώρα των ζουληγμένων σωμάτων.

«Μα τα σώματα φέρουν πόθο, πονάνε, δουλεύουν.

Σεβαστείτε το –αυτό ειδικά–

είναι πιτσιρικιού, μη παραμορφωθεί».

Περπατούσα.

καλώδια τρέχαν πάνω μου.

Τα ταξί στις πιάτσες.

Παγώνω και γελάω.

Ήταν πάλι όλα τόσο όμορφα…

σαν σε όνειρο.

Μετά, τα άδεια σου μάτια.

Ξανάγινα ένας αναμενόμενα μάταιος,

με μικρές ταραχές πάνω του,

μέσα του, γύρω του, πλάι του,

που στροβιλίζεται δερβίσικα

παραμιλώντας:

«Σήμερα ούτε ένα σώμα δεν θα με σώσει

είναι όλα πολτοποιημένα, το ένα απ’ το άλλο».