ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ

Σήμερα το απόγευμα αποχαιρετήσαμε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών τον αγαπημένο μας φίλο Ηλία Μπαζίνα. Σε άλλη ανάρτηση, σε λίγο καιρό, θα γράψω μερικά προσωπικά λόγια για τον εκλιπόντα.  Όσοι είχαμε την τύχη να μας περιβάλλει με τη φιλία του θα τον θυμόμαστε πάντα, ακριβώς για την σπάνια τύχη που μας χάρισε να είμαστε φίλοι του και κοινωνοί της παιδείας του.
Ήμουν από τους ελάχιστους που εγνώριζαν την ασθένεια του Ηλία και τη σοβαρότητά της. Δύο φίλοι του, οι σύγγαυροι ΧΚ και ΘΑΠ, τον συνέτρεχαν αδιαλείπτως στις δύσκολες στιγμές που πέρασε κατά το τελευταίο έτος. Ο Ηλίας μού είχε τονίσει κατ' επανάληψη το πόσο ευγνωμοσύνη τούς είχε για όλα. Επίτηδες γράφω μόνο τα αρχικά τους - υποθέτω ότι οι ίδιοι δεν το θέλουν ούτε καν αυτό, αλλά πώς να μην το πω, όταν θυμάμαι με πόση αγάπη μιλούσε γι' αυτούς ο φίλος μας;... Μου έλεγε με έμφαση και επί λέξει ότι μόνο πραγματικοί ολυμπιακοί κάνουν τέτοιες θυσίες.
Ο Ηλίας πίστευε ακράδαντα και με κάθε ευκαιρία επαναλάμβανε ότι το "εγχείρημα" των Θρησκευόμενων Κόκκινων Επιστημόνων συνιστούσε ιδέα πρωτοποριακή παγκοσμίως και ότι ταίριαζε απόλυτα στον χαρακτήρα του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς.
Στην κηδεία ήρθε κόσμος πολύς. Χτυπητές κάποιες "συλλογικές" απουσίες - δεν πειράζει, με το "ζόρι" δεν έχει νόημα να πας πουθενά. Εξ άλλου, όταν πηγαίνεις κάπου, όπου ο -για να το πούμε κομψά- "υπέρ ου" δεν σε βλέπει, το κάνεις μόνο και μόνο, επειδή το θέλεις εσύ... επειδή το έχεις ανάγκη εσύ. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν (ξεχνώντας τον στην αναφορά μου), γι' αυτό και δεν θα αναφερθώ σε ονόματα παραστάντων. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω την παρουσία του Αριστείδη Καμάρα και του Αντώνη Αντωνιάδη: μεγάλοι παίχτες, μεγάλοι αντίπαλοι, μεγάλοι άνθρωποι αμφότεροι - γι' αυτό και οι "ιστορικές" φωτογραφίες τους...

Κι επειδή στον Ηλία άρεσε πολύ η ναπολιτάνικη καντσονέττα, αναρτώ ένα βίντεο που του είχα αφιερώσει και το έχω ανεβάσει στο γιουτιούμπ: το "Κόκκινο φεγγάρι" - "Luna rossa" με τον Ρομπέρτο Μούρολο: