Α ΡΕ ΘΡΥΛΕ...

Α ΡΕ ΘΡΥΛΕ...

Η χθεσινοβραδινή ήττα του Ολυμπιακού με 2-0 από τον ΑΠΟΕΛ φάνηκε από την αρχή του αγώνα ότι θα έλθει – όπως και ήλθε. Είναι ήττα άκρως ντροπιαστική. Χίλια εύγε στον ΑΠΟΕΛ για τη νίκη του, αλλά η ντροπή για τον Ολυμπιακό προέρχεται μόνο από τον Ολυμπιακό και τη χθεσινή μνημειωδώς απαράδεκτη εμφάνισή του στην Κύπρο. Ήμασταν μια ομάδα αποτελούμενη από ποδοσφαιριστές, ο καλύτερος των οποίων θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί απλώς «φιλότιμος».

Το έχουμε ξαναπεί: στον φετινό Ολυμπιακό παίζουν ποδοσφαιριστές δευτεροκλασάτοι και τριτοκλασάτοι. Οι νίκες μας στα παραδοσιακά ντέρμπυ ας μην μας ξεγελούν – διότι η άνεση, με την οποία τις κατακτήσαμε, μας εξαπατά. Οι αντίπαλοί μας είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εμάς και αγωνιστικώς και από πλευράς στελεχώσεως με έμψυχο υλικό. Γι’ αυτό και τους «συντρίβουμε».

Οι ποδοσφαιριστές μας, πλην ελαχίστων γνωστών εξαιρέσεων, δεν ντριμπλάρουν και δεν προωθούν το παιχνίδι στα καρέ του αντιπάλου. Το μόνο που κάνουν, όταν δεν γυρίζουν τη μπάλα ασκόπως πίσω (και συνήθως στον τερματοφύλακα), είναι να κάνουν γιόμες. Και να πειςς ότι ξέρουν να σεντράρουν; Αμ, δεν ξέρουν! 8 φορές στις 10 η μπάλα θά πάει πάνω στον πρώτο αμυντικό του αντιπάλου, 1 φορά που θα περάσει θα πάει πάνω σε αμυνόμενο, και τη 10^η φορά θα πάει σε δικό μας παίχτη. Έτσι, όμως, δεν παίζεις ποδόσφαιρο!

Επίσης οι ποδοσφαιριστές μας, πλην ελαχίστων γνωστών εξαιρέσεων, δεν ξέρουν να μεταβιβάσουν τη μπάλα σε συμπαίκτη. Στην τρίτη-τέταρτη πάσα η μπάλα θα τους φύγει, θα χαθεί. Δεν μπορούν να την κρατήσουν στα πόδια τους. Επαναλαμβάνω: οι ποδοσφαιριστές των άλλων ελληνικών ομάδων είναι τρισχειρότεροι, γι’ αυτό και τους νικούν οι δικοί μας...

Η αμυντική μας γραμμή πες καλύτερα ότι δεν υπάρχει. Ο μοναδικός προωθημένος παίχτη μας τσακώνεται με τον εαυτό του, καθώς οι μπαλιές που παίρνει είναι τις πιο πολλές φορές ξεφορτώματα της μπάλας. Παιχνίδι σπανίως φτιάχνεται από το κέντρο.

Ο ΑΠΟΕΛ χθες φάνταζε ομαδάρα. Και μας κατάπιε άνετα, χωρίς να ιδρώσει καν. Αν συμμετείχε στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα το κατακτούσε με τη «δεύτερη» ομάδα του.

Ο προπονητής μας είναι σ’ έναν κόσμο δικό του, άγνωστον. Αυτό φανερώνουν (επανειλημμένως) οι δηλώσεις του.

Η Διοίκηση της ομάδας ας το παραδεχθεί και ας συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το περασμένο καλοκαίρι έπεσε έξω και στις επιλογές και στις προβλέψεις της και ότι γι’ αυτό η φετινή χρονιά «δε λέει». Εν πάση περιπτώσει ας συγκεκριμενοποιήσει τί ακριβώς θέλει, τί επιδιώκει, και ας κοιτάξει να φτιάξει ομάδα από την αρχή για του χρόνου και του παραχρόνου – και βλέπουμε.

(Μες στη θλίψη μου χτες έσκασα σε νευρικά γέλια, όταν άκουσα τον ανεκδιήγητο Γιώργο Θαναηλάκη, που σπήκαρε το ματς στην τηλεοράση, να λέει ότι ο Ολυμπιακός «ελπίζει σε μια καλή κλήρωση». Να υποθέσω ότι το ξεστόμισε αυτό που ξεστόμισε, επειδή δεν γνωρίζει ούτε φαντάζεται ότι όλοι οι αντίπαλοί μας παρακαλάνε να πέσουν πάνω μας...)