ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ

Καμία ήττα δεν είναι για να χαιρόμαστε - ούτε εκείνη που δίνει πρόκριση. Η ήττα είναι πάντα ήττα. Ναι, χτες ο Ολυμπιακός των χιλίων προβλημάτων και των ειδικών καταστάσεων αγωνίστηκε αξιοπρεπώς στο Τορίνο: έπαιξε σαν ομάδα και έπαιξε σαν Ολυμπιακός. Ήττήθκε με 2-0.
Με στενοχωρούν οι θριαμβολογίες του αθλητικού τύπου - και του φιλολυμπιακού και του (τέλος πάντων) "αντικειμενικού". Μερικές φορές η βλακεία (ιδίως των "δικών μας") με τα φρικαλέα πρωτοσέλιδα με βγάζει από τα ρούχα μου.
Ας ελπίσουμε ότι μετά τη χθεσινή "τιμητική ήττα" δεν θα αποκοιμηθούμε πιστεύοντας ότι έχουμε ξαφνικά και ως εκ θαύματος γίνει ομαδάρα και ότι τα καλοκαιρινά πειράματα ιδίως των δύο τελευταίων ετών δεν θα επαναληφθούν.
Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη στον Τάκη Λεμονή και είμαι βέβαιος ότι θα διαχειρισθεί τα πράγματα με λογική και νηφαλιότητα, αλλά και με ολυμπιακό σθένος. Καλό θα ήταν, όμως, να κοπούν εντελώς οι παρόλες: να μη μιλάει κανένας πλην μόνον αυτού και μόνον όταν απαιτείται.
Εννοείται (και θα εννοείται πάντα):
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΚ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΚ

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΩΜΑ

Απολύθηκε αυτός που είχε προσληφθεί «για να μας πάει στους ομίλους» του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό είχε ζητήσει από τον κ. Χάσι ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, κι εκείνος αυτό έκανε. Δηλαδή τι έκανε; Ή καλύτερα και σωστά: τι δεν έκανε; Δεν έκανε προετοιμασία με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην ομάδα. Τη μοντάρισε για 4-5 παιχνίδια, όπερ και αποδείχθηκε περίτρανα. Φαινόταν όμως, και φαινόταν πολύ και κραύγαζε αυτό που ζούμε σήμερα: παίχτες που πέταγαν τον Αύγουστο σέρνονται τον Σεπτέμβριο. Τον απολυμένο προπονητή τον διαδέχτηκε ήδη από χτες ο ορκισμένος γαύρος Τάκης Λεμονής. Προσωπικά τον αγαπώ τον Λεμονή από τότε που έπαιζε φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. Επανειλημμένως έχει αποδείξει ότι είναι αφοσιωμένος «στρατιώτης του Θρύλου» και ότι «αναλαμβάνει ρίσκα» χωρίς να κρατάει πισινές, παρ’ όλο που ο επίσημος Ολυμπιακός δεν του έχει φερθεί σωστά – ή, τουλάχιστον αυτή είναι εμένα η εντύπωσή μου.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΩΜΑ

Ο Λεμονής δεν είναι θαυματοποιός. Πρέπει εν μέσω ενός αφάνταστα δύσκολου προγράμματος αγώνων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα να ξαναμοντάρει την ομάδα κάνοντάς της την προετοιμασία που κατόπιν επιλογής δεν έγινε το καλοκαίρι και προσπαθώντας να «παίρνει αποτελέσματα». Ούτε σαλός είναι ούτε άγνοια κινδύνου έχει. Διαθέτει μερικούς καλούς ποδοσφαιριστές και αρκετούς –από πάσης απόψεως– αδιάφορους ποδοσφαιριστές. Και υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές που ανήκουν μεν στον Ολυμπιακό, αλλά παίζουν «αλλού», και θα παίζουν «αλλού» έως και τον Δεκέμβριο. Κανονικά δεν προλαβαίνουμε τίποτα – κανονικά… Μη κανονικά μπορούμε να κάνουμε θαύματα – το ξέρω, αλλά, ειλικρινώς, δεν το περιμένω. (Ούτε το θέλω, για να πω την πάσα αλήθεια. Διότι τα «θαύματα» σε κάνουν χαζό, ακριβώς επειδή τα εκλαμβάνεις ως πραγματικότητα – ενώ δεν είναι…). Τι μένει; Να μαζευτούμε, να συγκεντρωθούμε, να δούμε την ωμή πραγματικότητα κατάματα και να μη τη στολίζουμε με γιρλάντες λαμπρών αναμνήσεων και ευσεβών πόθων, ακριβώς για να μην αυταπατώμεθα. Ποιοι να μαζευτούμε, να συγκεντρωθούμε κ.τ.λ.; Μα φυσικά εμείς, οι οπαδοί του Θρύλου! (Με άλλη ευκαιρία θα γράψω τη γνώμη μου για «εμάς» – με τρόπο ερυθρόλευκα ωμό εννοείται.)

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΩΜΟΤΑΤΑ

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανήκει στον κ. Μαρινάκη. Είναι περιουσιακό στοιχείο του. Κανονικά την κάνει ό,τι θέλει – αυτό ακριβώς, άλλωστε, κάνει στην πράξη. Δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι μπορεί να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Όλα τα καλά, για τα οποία σεμνύνεται η ομάδα μας, πιστώνονται στον κ. Μαρινάκη. Όλα τα κακά, που στιγματίζουν την ομάδα μας, χρεώνονται στον κ. Μαρινάκη. Όλα χωρίς καμία εξαίρεση. Πιστώσεις δε και χρεώσεις εκτελούνται αυτομάτως! Ύβρεις και κατάρες κατά του κ. Μαρινάκη έχουν την ίδια αξία που έχουν και τα εγκώμια και οι ύμνοι προς αυτόν: απολύτως, μα απολύτως καμία! Σκέτες κούφιες παρόλες είναι, που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: λέγονται άνευ λόγου γνώσεως, κυριολεκτικώς στο βρόντο. Το τί κάνει ο κ. Μαρινάκης στον Ολυμπιακό (όπως και στις λοιπές επιχειρήσεις του) το αποφασίζει μόνο αυτός – είτε του το εισηγούνται οι «σύμβουλοί» του είτε δεν ρωτάει κανέναν. Αν έκανε διαφορετικά, δεν θα ήταν αυτός που είναι. Και μόνο «αποτυχημένο» δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις…

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΩΜΑ ΑΠΟ ΩΜΟΤΑΤΑ

Η αγάπη μας, ημών των Γαύρων, για τον Θρύλο είναι δεδομένη: ό,τι λέμε ή κάνουμε ξεκινάει πάντοτε από μια βαθειά αγάπη, είτε ενθουσιώδη είτε πληγωμένη. Αλλά και η αγάπη του κ. Μαρινάκη για την ομάδα μας είναι παλιά, γνωστή και δεδομένη. Όπως ό καθένας από εμάς ξέρει λόγω της αγάπης του τί είναι αυτό που «χρειάζεται» η ομάδα μας, έτσι και ο κ. Μαρινάκης ξέρει το ίδιο. Με μια διαφορά: εμείς ξέρουμε, αλλά δεν αποφασίζουμε ποτέ για τίποτα· εκείνος ξέρει και αποφασίζει για τα πάντα στην ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία του. Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να έχει την προσέγγιση των πραγμάτων που του ταιριάζει. Αυτό δεν συζητείται. Πρέπει, όμως, να την υποτάσσει στην «αντικειμενική πραγματικότητα»· αλλιώς –συγγνώμη που θα το πω– ίπταται ψηλά και, όταν πέσει, θα τσακιστεί.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ

Μιλάω για δικό μου λογαριασμό. Καμιά ήττα –όσο οδυνηρή και αν είναι, ιδίως δε λόγω του «τρόπου», με τον οποίο ήλθε η προχθεσινή από την ΑΕΚ– δεν θα μου μειώσει ούτε στο ελάχιστο την αγάπη για την ερυθρόλευκη φανέλα και τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Μπορεί να μου τη μεγαλώσει κιόλας! Ούτε θα με τυφλώσει και δεν θα βλέπω την «αντικειμενική πραγματικότητα» που ισχύει κατ’ αρχήν για όλες τις ομάδες του κόσμου, ιδίως στην εποχή του «παγκοσμιοποιημένου επαγγελματικού ποδοσφαίρου» και της «απόφασης Μποσμάν». Είμαι οπαδός του Ολυμπιακού από το 1963, από 5 ετών, από τότε που νικήσαμε τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με 5-3. Δεν προτίθεμαι ούτε ομάδα να αλλάξω ούτε μυαλά – με την ίδια ομάδα και με τα ίδια μυαλά πορεύομαι προς τα 60 μου χρόνια. Βεβαίως και έχω σχηματισμένη γνώμη για το τι συμβαίνει στον Θρύλο. Και για να φαιδρύνουμε λίγο το κλίμα θα πω ότι, αν μου τη ζητήσει ο κ. Μαρινάκης να του την πω, θα του την πω. Θα του την πω ωμά, ωμότατα. Και ολυμπιακά! Χωρίς, πάντως, να τρέφω ελπίδες ότι θα «του την περάσω» ή θα τον «πείσω». Αλλά, μάλλον, δεν θα μου τη ζητήσει. Εννοείται ότι ουδέποτε θα κουραστώ να λέω

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

ΝΤΟΥΣΑΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ: ΕΙΜΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!

ΝΤΟΥΣΑΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ: ΕΙΜΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Διαβάστε τη συνέντευξή του εδώ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ ΛΙΣΣΑΒΩΝΑΣ 2-3

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ ΛΙΣΣΑΒΩΝΑΣ 2-3

Το σκορ δεν λέει την αλήθεια. Απλώς γλυκαίνει μια πολύ βαριά ήττα. Ο Ολυμπιακός χτες ήταν πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Και φάνηκε ήδη από την επίσημη παράταξη των δύο ομάδων στο γήπεδο. Σχεδόν μηδενός εξαιρουμένου οι παίχτες μας ήσαν στον κόσμο τους – και ούτε ένας μέσα στο γήπεδο. Λες και δεν επρόκειτο να παίξουν αυτοί, αλλά κάποιοι άλλοι.

Δεν είμαι τεχνικός – ούτε καν του… πληκτρολογίου. Γι’ αυτό και δεν θα αρχίσω να κάνω αναλύσεις ή να εκτοξεύω το ανάθεμα σε κόσμο και κοσμάκη και να... απολύω το τεχνικό τημ. Χτες πιαστήκαμε πολλαπλώς κορόιδα από μιαν ομάδα που φάνταζε σαν η μικτή Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, χωρίς να είναι. Δεν είχαμε προετοιμαστεί τουλάχιστον ψυχολογικά για το ματς. Ήταν σαν να είχαμε κατεβεί σε πικνίκ. Το δε σκορ –για να λέμε την αλήθεια– θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλο. Ευτυχώς μείναμε –ευτυχώς, ευτυχώς– μόνο στα τρία.

Η ομάδα μας είναι αμοντάριστη ακόμα. Μέχρι και χτες, όμως, έρχονταν και έφευγαν ποδοσφαιριστές. Πώς και πότε να προλάβουν να μονταριστούν οι μονάδες σε σύνολο; Ο προπονητής δεν είναι μάγος για να κάνει θαύματα. Τον ρόλο, πάντως, που του είχε ανατεθεί τον έχει φέρει ήδη εις πέρας: την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Δεν το λέω ως ευχή. Το πιστεύω. Θα πάμε καλύτερα. Ακόμα και ως εκδοχή του «χειρότερα δεν γίνεται να πάμε». Χτες αυτό που δείξαμε ήταν ο πάτος. Πιο κάτω από τον πάτο δεν μπορείς να πας.

Εννοείται: ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!