ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ
Καμία ήττα δεν είναι για να χαιρόμαστε - ούτε εκείνη που δίνει πρόκριση. Η ήττα είναι πάντα ήττα. Ναι, χτες ο Ολυμπιακός των χιλίων προβλημάτων και των ειδικών καταστάσεων αγωνίστηκε αξιοπρεπώς στο Τορίνο: έπαιξε σαν ομάδα και έπαιξε σαν Ολυμπιακός. Ήττήθκε με 2-0.
Με στενοχωρούν οι θριαμβολογίες του αθλητικού τύπου - και του φιλολυμπιακού και του (τέλος πάντων) "αντικειμενικού". Μερικές φορές η βλακεία (ιδίως των "δικών μας") με τα φρικαλέα πρωτοσέλιδα με βγάζει από τα ρούχα μου.
Ας ελπίσουμε ότι μετά τη χθεσινή "τιμητική ήττα" δεν θα αποκοιμηθούμε πιστεύοντας ότι έχουμε ξαφνικά και ως εκ θαύματος γίνει ομαδάρα και ότι τα καλοκαιρινά πειράματα ιδίως των δύο τελευταίων ετών δεν θα επαναληφθούν.
Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη στον Τάκη Λεμονή και είμαι βέβαιος ότι θα διαχειρισθεί τα πράγματα με λογική και νηφαλιότητα, αλλά και με ολυμπιακό σθένος. Καλό θα ήταν, όμως, να κοπούν εντελώς οι παρόλες: να μη μιλάει κανένας πλην μόνον αυτού και μόνον όταν απαιτείται.
Εννοείται (και θα εννοείται πάντα):
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου