29.6.09
28.6.09
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΒΙΡΧΙΝΙΑ ΟΧΕΔΑ
Αφιερώνεται στον Γιάννη Δαλέζιο
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η VIRGINIA OJEDA
QUE NADIE SEPA MI SUFRIR
No te asombres si te digo lo que fuiste
Un ingrato con mi pobre corazón,
Porque el fuego de tus lindos ojos negros
Alumbraron el camino de otro amor.
Y pensar que te adoraba tiernamente
Que a tu lado como nunca me sentí,
Y por esas cosas raras de la vida,
Sin el beso de tu boca yo me vi.
Amor de mis amores!
Vida mía...
Que me hiciste
Que no puedo
Consolarme
Sin poderte contemplar?
Ya que pagaste mal a mi cariño tan sincero,
Lo que conseguirás
Que no te nombre nunca más...
Amor de mis amores!...
Si dejaste
De quererme,
No hay cuidado
Que la gente
De esto no se enterará...
Qué gano con decir que un gran amor cambió mi suerte?
Se burlarán de mí.
Que nadie sepa mi sufrir...
27.6.09
Ο ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ... Ο ΜΕΓΑΣ ΓΑΥΡΟΣ ΜΑΡΤΟΝ ΜΠΟΥΚΟΒΙ
ΜΑΡΤΟΝ ΜΠΟΥΚΟΒΙ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
ΤΟΥ ΜΠΟΥΚΟΒΙ Η ΟΜΑΔΑΡΑ
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ.
Αυτό είναι τόσο αυτονόητο, ώστε, αν κάποιος το γράψει, δεν είναι για να το εξάρει, αλλά για να τονίσει κάτι άλλο.
Τα πρόσωπα, που περνούν από τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς, όντως περνούν. Διαβαίνουν. Αυτό ισχύει για όλους. Μηδενός εξαιρουμένου. Γι’ αυτό και στο τέλος μένουν λίγοι για πάντα, λίγοι μένουν ε ς α ε ί – για να θυμηθούμε τον παππού Θουκυδίδη (που, λόγω καταγωγής, δεν μπορεί, γαύρος θα ήταν και αυτός!) Όλοι όσοι υπηρέτησαν αγωνιστικά τον Θρύλο είναι εκλεκτοί – εκλεκτοί της μοίρας. Δεν είναι και λίγοι. Λίγοι είναι οι εκλεκτοί των εκλεκτών, από τον νούμερο 1 Αχιλλέα Γραμματικόπουλο έως τον νούμερο 11 Πρέντραγκ Τζώρτζεβιτς. Οι εκλεκτοί των εκλεκτών κατάλαβαν ότι η μοίρα τούς ευλόγησε να υπηρετήσουν τον Θρύλο – και όχι μόνο το κατάλαβαν, αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ να πράξουν ή να ανεχθούν κάτι στρεφόμενο εναντίον του Θρύλου, ούτε και να παραλείψουν να πράξουν κάτι υπέρ του Θρύλου, ποτέ από το χρέος μη κινούντες!
Εκείνοι που ποτέ δεν μετακινήθηκαν ούτε πόντο από το ολυμπιακό πόστο τους είμαστε εμείς, οι αφοσιωμένοι οπαδοί του Θρύλου. Αντίθετα από τους αθλητές της ομάδας μας εμείς, ως οι εκλεκτοί των εκλεκτών, είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Αντίθετα, λίγοι είναι οι ευκαιριακοί ολυμπιακοί, οι γνωστότεροι και ως «ολυμπιακάρες». Αυτούς, όμως, εμείς οι απλοί ολυμπιακοί τούς μυριζόμαστε και τους βγάζουμε έξω από τις γραμμές μας, διότι τις μαγαρίζουν. Αν θέλουν να κοινωνούν της ολυμπιακοφροσύνης, πρέπει να είναι ταπεινοί. Αλλιώς τους στέλνουμε εμείς στα τσακίδια.
Δεν έχω την απαίτηση όποιος παίζει στον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς να είναι από τα γεννοφάσκια του ολυμπιακός, ακόμα και όταν είναι έλληνας. Έχω την απαίτηση, όμως,όταν παίζει στον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς να παίζει για τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς. Να παίζει σαν ολυμπιακός. Δεν θέλω να μου δηλώνει πόσο «ολυμπιακός» είναι. Μου αρκεί να μου το δείχνει με έργα μέσα στο τερραίν.
Ακούω βερεσέ, σύγγαυροι, τις δηλώσεις των διαφόρων αθλητών για την αφοσίωσή τους στην ομάδα. Και το κάνω, για να μη φτάσω στο σημείο να κάνω εμετό, όταν ακούσω κάποιον αφοσιωμένο να γίνεται πρώην αφοσιωμένος ενθυμούμενος μάλιστα ότι είναι επαγγελματίας. Το λέω αυτό, διότι εγώ ουδέποτε λησμονώ ότι ο αθλητής (και) του Θρύλου είναι επαγγελματίας, γι’ αυτό άλλωστε και αμείβεται. Όποιος, ωστόσο, δηλώνει την αφοσίωσή του στον Θρύλο, ενώ δεν υποχρεώθηκε, πρέπει να μην πατήσει ποτέ τη δήλωσή του αυτή.
Ο επίσημος Ολυμπιακός έχει κατά καιρούς διαπράξει λάθη... εγκληματικά λάθη – και στο παρελθόν και στο νυν παρόν. Προσωπικά έχω «λαλήσει» με κάτι ξεγυρισμένες περιπτώσεις. Δεν τις αμαφέρω – είναι σχεδόν σε όλους γνωστές. Υπάρχουν περιπτώσεις εξαιρετικής στραβομάρας... τύφλας και βλακείας μαζί.
Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς έχει, ως γνωστόν, έναν αντίπαλο: τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο. Για το αντίστροφο δεν έχω γνώμη, ούτε και με ενδιαφέρει, αλλά όποιος φεύγει από τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς για να υπηρετήσει τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο, για εμένα διαγράφεται για πάντα.
Δεν θα μισήσω τον Νέρι Αλμπέρτο Καστίγιο, αν μεταγραφεί στον ΠΑΟ. Αυτό δα έλειπε. Τον έχω λατρέψει τόσο πολύ, που αρνούμαι και να σκεφτώ ακόμη ότι ο Νέρι μας θα φορέσει την πράσινη φανέλλα με το τριφύλλι. Διαβάζω ότι μάς παρακαλάει να τον πάρουμε και εμείς δεν τον παίρνουμε τώρα. Ίσως να είναι έτσι. Χίλια δίκια, όμως, να έχει ο Καστίγιο και χίλιες στραβομάρες ο Κόκκαλης, εγώ θα είμαι για πάντα με τον Κόκκαλη, αν ο Καστίγιο πάει στον ΠΑΟ. Το τελευταίο το επαναλαμβάνω: αν ο Καστίγιο πάει στον ΠΑΟ. Στο κάτω-κάτω της γραφής υπάρχουν χιλιάδες ΑΛΛΕΣ ομάδες.
Για να είσαι στους ευάριθμους εκλεκτούς των εκλεκτών, πρέπει να το παλέψεις χρόνια, πολλά χρόνια. Δεν εντάσσεσαι εκεί δια δηλώσεως, και δη εκ του ασφαλούς. Πρέπει να ιδρώσεις και να ματώσεις τη φανέλλα σου (έστω και υλικά αμειβόμενος) από την πρώτη μέρα, που θα διαβείς το κατώφλι του Θρύλου, μέχρι την τελευταία ημέρα, όπου θα κρεμάσεις τα αθλητικά σου παπούτσια. Και πρέπει να τιμάς τον Θρύλο στον μετέπειτα βίο σου με ολυμπιακή σεμνότητα. Αν διανοηθείς ότι θα περάσεις στις γραμμές του αιώνιου αντίπαλου, για εμένα δεν υπάρχεις. Και δεν υπάρχεις, όχι επειδή δεν σε υπολογίζω εγώ, αλλά γιατί μούτζωσες την αγαθή μοίρα που σε έρανε να υπηρετήσεις τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς με προοπτικές να μπεις με το σπαθί σου στην μικρή ομάδα των εκλεκτοτάτων, από τον νούμερο 1 Αχιλλέα Γραμματικόπουλο έως τον νούμερο 11 Πρέντραγκ Τζώρτζεβιτς.
Νέρι, εγώ θα σε θυμάμαι πάντα όπως σε δείχνει η φωτογραφία. Και θα σου πω ότι κατά καιρούς οι Εφιάλτες πέρασαν – μετά ήρθαν και ζητούσαν γονυπετείς συγγνώμη, αλλά... ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ.
********************************
Για το ίδιο θέμα αντιγράφω -προσυπογράφοντας- από το gavros.gr
Μόνο ως κακόγουστο αστείο ή ανέκδοτο μπορεί κανείς να εκλάβει τις πληροφορίες που θέλουν τον Νέρι Καστίγιο να σκέφτεται να συνεχίσει την καριέρα του στον ΠΑΟ!
Βρέθηκε –λέει- πριν από μερικές ημέρες στον Αστέρα της Βουλιαγμένης με τον πρόεδρο των ακατονόμαστων και δέχθηκε πρόταση να φορέσει για ένα χρόνο την πράσινη φανέλα δανεικός από τη Σαχτάρ. Πλάκα κάνουμε;
Και μόνο που ο Νέρι επιτρέπει να βλέπουν το φως της δημοσιότητας τέτοιες πληροφορίες είναι ιεροσυλία. Θα έπρεπε να είχε κάνει δήλωση και να τις διαψεύσει μαχαίρι! Δεν μιλάμε για έναν παίκτη που έπαιξε στον Ολυμπιακό. Μιλάμε για έναν άνθρωπο γέννημα – θρέμμα Ολυμπιακό…
Ποιος έφερε τον Καστίγιο και την οικογένειά του στην Ελλάδα; Ποιος τον στήριξε, ήταν πάντα δίπλα του, ανέδειξε το ταλέντο του, τον αγκάλιασε στα εύκολα και στα δύσκολα; Ποιος του έδωσε την ευκαιρία να ανδρωθεί με την ερυθρόλευκη, ποιος τον «κράτησε» όταν προπονητές και όχι μόνο έπεσαν πάνω του να τον φάνε;
Ποιοι φώναζαν ρυθμικά το όνομά του σε κάθε παιχνίδι και δημιούργησαν ασπίδα προστασίας γύρω του; Με ποιους μοιραζόταν ο Νέρι όλα του τα προβλήματα οικογενειακά και άλλα; Ποιος τον έκανε πλούσιο σε τελική ανάλυση και του άνοιξε το δρόμο να παίξει στην Εθνική ομάδα του Μεξικού και στη συνέχεια θα πάρει «χρυσή» μεταγραφή στη Σαχτάρ;
Αν πάμε και λίγο πιο μακριά, ποιος ασχολήθηκε προσωπικά ακόμη και με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισαν οι γονείς του, όταν ο Νέρι κλαίγοντας ζητούσε βοήθεια; Ποιος πήρε τηλέφωνο στο καλύτερο νοσοκομείο της Αμερικής και τον έστειλε μέσα σε μία μέρα, πληρώνοντας από την τσέπη του τα έξοδα;
Εδώ δεν μιλάμε για θέμα καριέρας ή απλής επιθυμίας για επιστροφή στην Ελλάδα. Εδώ μιλάμε για θέμα ηθικής, αξιοπρέπειας και ανδρισμού. Εμείς ξέρουμε ότι ο Νέρι Καστίγιο πέρα από το ότι είναι παικταράς φοράει και παντελόνια…
Τι θα πει στα εκατομμύρια των φίλων του Ολυμπιακού αν –λένε αν- κάνει το ατόπημα να φορέσει το τριφύλλι στο στήθος; Πως θα τους κοιτάξει στα μάτια και τις θα τους απαντήσει αν τον ρωτήσουν «γιατί ρε Νέρι;». Για μια χούφτα ευρώ ή γιατί σου έλειψε ο ήλιος της Ελλάδας;
Ο κόσμος του θρύλου ένα πράγμα απαιτεί από σένα. Παίξε μπάλα όπου θέλεις, αλλά ΠΟΤΕ στους ακατονόμαστους. Με τι καρδιά, με τι μούτρα, με τι άντερα θα έρθεις με την πράσινη φανέλα στο Καραϊσκάκη; Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι τους έχεις πει «ναι» και περιμένεις να το πει και η Σαχτάρ. Είναι ντροπή και ξεφτίλα Νέρι, να γλείφεις εκεί που έφτυνες. Παρ’ το χαμπάρι όσο είναι καιρός…
26.6.09
ΝΑ ΓΙΑΤΙ... ΦΘΟΝΩ ΤΟΝ ΔΑΛΕΖΙΟ!
Αυτές είναι δόξες! Ο σύγγαυρος Γιάννης Δαλέζιος (Juan D'Alessio) με τον φιλόγαυρο Κάρλος Μπιάντσι (Carlos Bianchi), στα γραφεία της Μπόκα Τζούνιορς στο Μπουένος Άιρες.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΟ
Αφιερώνεται στον γιό μου Δημήτρη για την αποφοίτησή του από το Λύκειο
ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MANCA IZMAJLOVA
Дорогой длинною (Those Were The Days)
Ехали на тройке с бубенцами,
А вдали мелькали огоньки.
Мне б мне, соколики, за Вами,
Душу бы развеять от тоски.
Дорогой длинною, да ночью лунною,
Да с песней той, что вдаль летит звеня,
И с той старинною с той семиструнною,
Что по ночам так мучала меня...
Так живя без радости, без муки,
Помню я ушедшие года,
И твои серебряные руки
В тройке, улетевшей навсегда...
Да, выходит, пели мы за даром
Понапрасну ночь за ночью жгли
Если б мы покончили со старым
Так и ночи эти отошли
Дни бегут, печали умножая,
Мне так трудно прошлое забыть.
Как-нибудь однажды, дорогая,
Вы меня свезете хоронить.
В даль родную новыми путями
Нам отныне ехать суждено
Ехали на тройке с бубенцами
Да теперь проехали давно
25.6.09
ΕΙΠΑΜΕ Ο ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ... ΟΤΑΝ ΒΑΡΙΕΤΑΙ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΟΡΑΕΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ή... ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΚΥΡΙΩΣ ΘΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΡΟΥΧΑ
Εγώ, σύγγαυροι, τον Τζιμπρίλ (= Γαβριήλ) Σισέ τον πάω, διότι είναι παιχτούρα, διότι έπαιξε μπάλλα στη Λίβερπουλ και στον Ολυμπιακό Μασσαλίας και διότι είναι μουράκλα. Άσε που λατρεύει το κόκκινο! Καμμιά φορά φοράει και πράσινα, καμμιά φορά και τίποτα. Δεν θα περάσουμε άσχημα μαζί του - θυμηθείτε το!
*********************
Παλιά συνέντευξη του ποδοσφαιριστή και ντιζάινερ Djibril Cissé, όταν έπαιζε ακόμα στη Λίβερπουλ.
HOW I GET DRESSED
I've always loved clothes. I used to borrow my older brother's, even if they were too big. I'd take his jeans, roll up the legs, and fasten my belt really tight around my waist. I'd take his T-shirts, jackets and hats. It was partly that I wanted to have something belonging to him - but also that I wanted to be more fashionable than everyone else my age.
Growing up in Arles, I always stood out as a child. My hair was not out there like it is now - but my clothes were definitely different. My mother is originally from Ivory Coast so perhaps she influenced my dress. You know African people, they like to be fashionable even if they don't have a lot of money - they love to have good clothes, designer stuff. My mother always wore a boubou - a traditional African dress. It's a one-piece smock and it's very colourful. My mother still brings me African clothes when she goes back to Ivory Coast.
When I joined the football academy in Auxerre, the fashion thing really took off for me. I was 15 years old. My coach at Auxerre was Guy Roux; he was like a father to me, but he was quite old-fashioned. He was always making jokes about my clothes. Sometimes I'd wear camouflage army trousers and he'd take the piss and say: 'Are you going to war today?'
Here at Liverpool it's Stevie G [Steven Gerrard] who teases me about my clothes. Sometimes I go to the showers, and when I come back he's wearing my clothes. I have funny underwear, like zebra print, so he puts on my underpants and walks around the dressing room. All the players tease me about my shoes. I like pointy shoes, snakeskin pointy shoes. But I think I have influenced some of the Liverpool guys in their choice of dress. They're less shy to try out different styles now.
Footballers are more adventurous with their clothes these days, but I've always worn what I want, so for me nothing's changed. I understand that people can be shocked by what I choose to wear - it's unusual, so people talk about it. Maybe they think it's too much. People seem to think that I dress the way I do to be noticed, but it's not because I'm a famous footballer - I have dressed this way, since I was young. People who know me, they understand that. In the South of France we like to be fashionable - even more so than in Paris. For me, fashion is defined by the South - we can wear vests in September, while in Paris they're already wearing jumpers. It's a completely different mentality. There were a lot of black people where I lived when I was growing up. I never felt that I stood out particularly. I think it's easier for a black guy to wear more colourful things than a white guy. I'm not sure how to explain that, and I don't mean anything racist. I just think it's easier for dark people to wear colour.
My style is all about confidence. To wear a long skirt like the one I wore to collect my Player of the Year award in France a few years ago - you have to be confident. I had a lot of phone calls afterwards from designers wanting me to do fashion shows. In the French newspapers they had a lot of photos of me, but there was no criticism. I don't understand why people were so shocked to see David Beckham wearing a sarong. Personally I think it's a good thing, I like that style.
If I could be anyone for a day I'd be a woman. I'd like to know what it feels like. If I was a woman I'd wear sexy clothes. Short skirts, high boots - that sort of thing.
I am always changing my mood, so I am always changing my hair. I get bored and think: 'Today, I want to be red,' or: 'Today, I want to be blue'. I'm going to have to stop all this as I get older though. After you have kids, you have to be more respectable, more serious.
I had my first tattoo - a rose - done five years ago. I've covered it up since because it was too small. I have wings on my back because my name is Djibril - the Muslim name for the Angel Gabriel. I have a spider web covering my elbow, my zodiac sign, Leo, in Chinese on my neck and some African masks up my right arm. I have my daughter's name on my neck, and I'm going to put my new baby's name across my right foot.
I created my own clothing range, Klubb 9, two years ago, when I was 22. It was something I'd thought about doing for a long time, probably since I was 10 or 11 years old. I created it because I was bored with having the same clothes as everybody else, I like to be different - not flashy but original. I take Klubb 9 seriously, but it's not my priority; it's mostly for fun, not for money.
There's definitely a contradiction between my image and my personality. I am not like my clothes - I'm quite the opposite. I'm calm, not crazy. Maybe it's a way of having a wild side but not having to live it. I like to be at home watching DVDs, I'm not a party boy like the papers would like to portray me.
My brothers dress like me now, because I give them clothes when I'm bored of them. Not old things, just clothes that I never wear. I give them to my older brother, so I guess our tradition has been reversed.
Πηγή: "The Observer", Sunday 9 April 2006.
******************
ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΤΟΥ Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΑΓΕ ΑΣΠΡΑ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑ!... ΩΡΑΙΟΣ!
Nom : Djibril Cissé
Date de naissance : 12/08/1981
à : Arles (Bouches du Rhône)
Taille : 1m82
Dernier d'une famille de sept enfants et originaire de la Côte d'Ivoire, Djibril tomba dans le foot dès petit ; il se prédestinait à exercer dans cet art, son père et ses frères ayant eux même évolué sur le terrain.
C'est au sein de l'Athlétique Club d'Arles qu'il a intégré que Mr Gilles et Jean-Louis Saez remarquent sa vitesse et son sens du but hors du commun. A 11 ans, Djibril signe à Nîmes où il va gravir tous les échelons sans beaucoup de difficultés, étant même surclassé de 13 en 15 ans. Nous sommes alors en 1995. Il intégrera dès l'âge de 14 ans une série de grands clubs. A son palmarès on note en 1999 la Coupe Gambardella (Coupe de France Junior) contre l'A.S Saint Etienne, le titre de Champion d'Europe alors âgé de 18 ans en Allemagne et un exploit de 6 buts lors de la coupe du Monde en Argentine.
En mai 2002, Djibril connaît sa toute première sélection en équipe de France. Il joue actuellement à Liverpool.
Côté cœur, Djibril épousa Jude en juin dernier (snif), petite particularité : alors que la mariée était en blanc, lui, était en rouge !
*****************
ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ: "ΦΟΒΕΡΟΣ"
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
ΜΑΤΙΑ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ
Κάτω στον Πειραιά
στα Καμίνια
φτώχεια καλή καρδιά
μα και γκρίνια
μάζεψα μια βραδιά
τα σαΐνια
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καημό
να σου πω
Μάτια βουρκωμένα
παραπονεμένα
δίχως αγάπη και πόνο
κανένας δεν ζει
μάτια βουρκωμένα
πάρτε με κι εμένα
πάρτε με τώρα να πάμε
στο κόσμο μαζί Ρεφρέν
Κάτω στον Πειραιά
στο μουράγιο
είπα να σκοτωθώ
μα τον άγιο
μα έκανα υπομονή
και κουράγιο
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καημό
να σου πω
Στίχοι: Νκος Γκάτσος.
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟΓΑΥΡΟ ΣΤΕΦΑΝΟ ΠΟΘΟΥΛΑΚΗ
Να ζήσεις, γιατρέ, χίλια χρόνια, και να δεις κι άλλες χίλες γενιές Γαύρων στου Καραϊσκάκη να μετέχουν στη δόξα του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς.
Η φωτογραφία του Ανδρέα Μουράτη και η θάλασσα του Πειραιά είναι για σένα.
24.6.09
ΟΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥΡΕΣ
Γελάστε, τζάμπα είναι. Ειδικά με τη χελακοφυλλάδα.
Από κάτω ο χορηγός της καταχώρησης:
23.6.09
ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΡΕ ΝΤΕΡΒΙΣΗ ΓΙΓΑΝΤΑ!
Τέτοιους θέλουμε, σύγγαυροι. Αυτοί μας αρέσουν, οι λιγομίλητοι, οι σεμνοί και, γι' αυτό, ουσιαστικοί.
Τάδε έφη Μάτ Μτάρμπυσιρ:
Είναι φανταστικό συναίσθημα να παίξω ξανά για τον Ολυμπιακό που είναι υπέροχη ομάδα με πολύ κόσμο και τίτλους. Έγινε αυτό που ήθελα. Ήθελα να συνεχίσω στον Ολυμπιακό και είμαι ευχαριστημένος που τα κατάφερα. Ελπίζω να βελτιωθώ και να μπορέσω να βοηθήσω την ομάδα με περισσότερα γκολ. Ανυπομονώ να ξεκινήσει και για μένα η προετοιμασία. Τώρα θέλω απλώς να δουλέψω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
