Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΑΡΧΙΓΑΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ

Παρουσίαση από τον Γιάνη Γρίβα, δημοσιογράφο του ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ στις 15.01.07.


Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών - πρόεδρος του Φαρμακευτικού τμήματος, ωστόσο στην περίπτωση του Ολυμπιακού, η επιστήμη… σηκώνει τα χέρια ψηλά! «Δεν έχει… φάρμακο η αρρώστια για αυτήν την ομάδα», δηλώνει σχετικά ο -εκ των «Θρησκευόμενων Κόκκινων Επιστημόνων»- Παναγιώτης Μαχαίρας.

«Το αίσθημα για τον Ολυμπιακό ήρθε εντελώς φυσιολογικά. Τα… πάντα ήταν κόκκινα και ακολούθησα το πεπρωμένο μου. Μεγάλωσα στην Καλλίπολη του Πειραιά, με μπαμπά που δεν είχε ιδιαίτερο πάθος με το ποδόσφαιρο. Έγινα Ολυμπιακός περισσότερο από τη γειτονιά, τους φίλους, το… κλίμα που κυριαρχούσε εκεί. Αυτή η ομάδα είναι για μένα ένας ατελείωτος, φοβερός έρωτας, που έχει όλα τα πάθη ενός έρωτα. Δηλαδή, χαρά, γέλιο, κλάμα, πίκρα…
Το πρώτο ματς που θυμάμαι… συγκροτημένα στο Καραϊσκάκη, ήταν τον Απρίλιο του ’59. Παίξαμε με τον Παναιγιάλειο και νικήσαμε 3-1. Είχε ιδιαίτερη σημασία αυτό το ματς, γιατί στον πρώτο γύρο είχαν χτυπήσει τους παίκτες μας, στο Αίγιο, και θέλαμε με κάθε τρόπο να νικήσουμε. Όπως κι έγινε, με τον μεγάλο παίκτη της εποχής, τον Ηλία Υφαντή να σκοράρει και, πραγματικά, αισθανθήκαμε ότι πήραμε το αίμα μας πίσω. Η σχέση μου με το γήπεδο είναι σταθερή, έχω διαρκείας, στη Θύρα 12. Είχα στη Ριζούπολη, στο Ολυμπιακό στάδιο, γενικά πηγαίνω σε όλους τους αγώνες εντός έδρας και, πολλές φορές, στο εξωτερικό».

«Ήθελα να πάω γήπεδο
πριν μπω φαντάρος»

Στο δρόμο που… χάραξε ο μπαμπάς, «βάδισαν» και τα παιδιά του κ. Μαχαίρα, με συνοδοιπόρο τη σύζυγο… «Επειδή ο Ολυμπιακός είναι μέρος της ζωής μου, της ύπαρξης μου θα έλεγα, πολύ πριν παντρευτώ, η γυναίκα μου ήξερε αυτόν τον έρωτα. Το… προσκύνημα στο Καραϊσκάκη, άλλωστε, ήταν σχεδόν υποχρεωτική διαδικασία και, θυμάμαι πολύ καλά, πριν μπω φαντάρος και πριν αρραβωνιαστώ με τη γυναίκα μου, πήγαμε στο γήπεδο και είδε τον έρωτα μου. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω πριν μπω φαντάρος. Θυμάμαι ακόμη ότι, στη γέννηση του μικρού μου γιου, του Σπύρου, το 83’, πήγα με τον μεγάλο (σ.σ. ο γεννηθείς το’75, Βαγγέλης), τους είδαμε στο μαιευτήριο και μετά πήγαμε στο γήπεδο, στο Απόλλων – Ολυμπιακός. Πρέπει να πω, δε, ότι εδώ και χρόνια στο σπίτι έχουμε… σημαίες του Ολυμπιακού αντί για κουρτίνες! Είναι τόσο προσηλωμένα τα παιδιά στην ομάδα, που έκαναν αυτή τη… διακόσμηση στο σπίτι»!
Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά και ποια η αντίστοιχη πίκρα που έχει «γευτεί» από τον Ολυμπιακό ο κ. Μαχαίρας; «Ως τεράστια χαρά, μπορεί να πει κανείς τα πρωταθλήματα που παίρνουμε στη σειρά τώρα. Θυμάμαι έντονα, όμως, και τη φοβερή περίοδο ’53 - ’59, όταν το ποδόσφαιρο ήταν καθαρά ερασιτεχνικό και, εκείνοι οι ήρωες, οι άνθρωποι που έπαιζαν αποκλειστικά και μόνο για τη φανέλα, μας ενέπνευσαν την αγάπη γι’ αυτήν ενώ είχαν και απέραντους θριάμβους. Αν θέλω να ξεχωρίσω μια στιγμή, είναι την 29η Ιανουαρίου του 1961, οπότε είδα για πρώτη φορά αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού στο παλιό Καραϊσκάκη. Θυμάμαι ότι έκλαιγα, όταν ο Κώστας Παπάζογλου -είχε τότε το παρατσούκλι «Αλόγα»- έβαλε το γκολ με κεφαλιά στον Βουτσαρά, τον τερματοφύλακα του ΠΑΟ. Ως πίκρα, μπορώ να θυμηθώ την ήττα με 1-0, στο Ολυμπιακό στάδιο, όταν πηγαίναμε για το πρωτάθλημα εκείνη την περίοδο με τον Λάγιος Ντέταρι, αλλά χάσαμε με γκολ του Καραγκιοζόπουλου, ενώ είχαμε… συνθλίψει την ΑΕΚ».

O άγνωστος… συντάκτης Π.Μ.

Ο «έρωτας» για την ομάδα, οδήγησε τον κ. Μαχαίρα προ ολίγων ετών στις… «εκλογές για το Δ.Σ. του Ολυμπιακού… Ήθελα για λόγους αρχών να συμμετάσχω σε μια τέτοια διαδικασία, αποκλειστικά και μόνο από την αγάπη μου για την ομάδα. Θεώρησα καλό να καταγραφεί στην ιστορία η υποψηφιότητα μου. Και ήταν αφορμή για να τοποθετήσω το όνομα μου στα κείμενα (σχετικά με τις μνήμες από την ομάδα) που έστελνα στο περιοδικό του Ολυμπιακού, στα οποία μέχρι τότε έβαζα μόνο τα αρχικά Π.Μ. Την υποψηφιότητα μου την υποστήριξαν -εκτός από τους δικούς μου γνωστούς- και πολλοί φίλοι των παιδιών μου, από τη Θύρα 7. Πήρα γύρω στους 450 ψήφους, αλλά για μένα αυτό που μετρούσε πάνω απ’ όλα ήταν η συμμετοχή».

«Περίεργο να το λέει ένας
άνδρας αλλά έχω κλάψει…»

Όταν του ζητήσει κανείς να θυμηθεί ακραίες αντιδράσεις του, πάνω στη χαρά και στη λύπη για την εξέλιξη ενός αγώνα της αγαπημένης του ομάδας, ο καθηγητής τονίζει:
«Δεν θέλω να κρυφτώ και, θα ήθελα να ομολογήσω ότι, πολλές φορές έχω κλάψει για τον Ολυμπιακό. Παρότι είμαι μεγάλος, παρότι είναι λίγο περίεργο να το λέει αυτό ένας άνδρας, ομολογώ ότι έτσι είναι. Αλλά, έτσι είναι, τα είπαμε… Ο Ολυμπιακός είναι έρωτας και, στον έρωτα, υπάρχουν αυτές οι διακυμάνσεις…»

«Χιλιάδες γαύροι χόρευαν πάνω στα... γυαλιά μου»

«Στο ματς με τη Γιουβέντους, στο Τορίνο, όταν ο Νινιάδης έβαλε το γκολ κι έγινε το 2-1, χάρηκα τόσο πολύ που τινάχτηκα στον αέρα και μου έφυγαν τα γυαλιά. Ε, στη συνέχεια χιλιάδες γαύροι χόρευαν πάνω στα γυαλιά μου. Θυμάμαι ότι την άλλη μέρα θα πήγαινα στη Γερμανία να δώσω μια διάλεξη και τακτοποίησα την όλη υπόθεση σε έναν οπτικό στο Τορίνο.
Σε εκείνο το ματς, άλλωστε, πριν μπω στο γήπεδο, μου έκλεψαν το πορτοφόλι -είχαμε πάει με το τραμ και είχε πάρα πολύ κόσμο- και είχα πικραθεί πάρα πολύ. Έχασα την ταυτότητα μου, τις πιστωτικές μου κάρτες, αλλά πιο πολύ πικράθηκα γιατί διατηρώ σε όλη μου τη ζωή και μόνιμα, από τα παιδικά μου χρόνια, μια φωτογραφία με την ομάδα του Ολυμπιακού (σ.σ. της δεκαετίας του ’50) την οποία και μου έκλεψαν. Την αντικατέστησα με αυτό το αντίγραφο». (σ.σ. ανοίγει το πορτοφόλι και τη δείχνει)

«Η αγάπη μένει ούτως η άλλως…»

Σχετικά με το τελείωμα της φετινής σεζόν, ο Παναγιώτης Μαχαίρας τονίζει:
«Ελπίζω ότι και φέτος θα ξαναπάρουμε πρωτάθλημα και κύπελλο. Φυσικά, για έναν άνθρωπο που είναι… ερωτευμένος, δεν έχει τόσο σημασία το αποτέλεσμα. Η αγάπη μένει ούτως η άλλως». Η… αδυναμία του από την τωρινή ομάδα; «Τρέφω μια απέραντη εκτίμηση κι αγάπη για τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ομάδα. Θα είναι πάντα στην καρδιά μου, δεν μπορώ να αρνηθώ την απέραντη προσφορά αυτού του ανθρώπου».
Όσον αφορά στα γούρια; «Δεν έχω, μόνο που όταν δεν πηγαίνει καλά ο αγώνας, συνηθίζω να αλλάζω θέση με τον ξάδερφο μου -πηγαίνουμε μαζί στο γήπεδο- στο ημίχρονο».

Ο αγαπημένος και φίλος
Σάββας Θεοδωρίδης…

«Αγαπημένος παίκτης από τα παλιά, είναι ο Σάββας Θεοδωρίδης, που φυσικά σήμερα τον ξέρουν όλοι. Ήταν ένα παιδί εντελώς διαφορετικό από όλα τα άλλα. Σπούδαζε, ήταν πλούσιο, έδινε την ψυχή του, είχε ένα απέραντο χαμόγελο… Για κάποιον λόγο -ίσως κι επειδή σε νεαρή ηλικία κάποιοι μου έλεγαν ότι του έμοιαζα φυσιογνωμικά- τον λάτρεψα. Κι εξακολουθώ φυσικά, ενώ έχω την χαρά να είναι φίλος μου».
Καταλήγοντας, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών - πρόεδρος του Φαρμακευτικού τμήματος, τόνισε μετά από σχετικό ερώτημα: «Είναι γεγονός, ότι η αρρώστια για τον Ολυμπιακό δεν έχει… φάρμακο. Δεν θεραπεύεται με κανέναν τρόπο».