Ευχαριστώ τον φίλο Γιάννη για την αποστολή του ανωτέρω σχεδίου. Με κλικ πάνω στην εικόνα το εχέδιο μεγαθύνεαι και διαβάζεται άνετα. Είναι, άλλωστε, αξιανάγνωστο.
Λέει ο Βαγγέλης Χέλμης, ο προπονητής του Θρύλου, στον Ανδρέα Μουράτη: «Αντρέα, εσύ πιάνεις το εφτά». Με αναφορά στα νούμερα των φανελλών διδασκόταν τότε, στη δεκαετία του ’50, η τακτική που θα ακολουθούσαν οι ποδοσφαιριστές στον αγώνα, και τούτο μάλιστα γινόταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, την ώρα που είχαν ήδη βγει στο τερραίν οι ομάδες. Ο προπονητής έκοβε την κίνηση στο απέναντι στρατόπεδο και αναλόγως «χρέωνε» ποιοί παίχτες του θα μάρκαραν τους παίχτες της αντίπαλης ομάδας. Λέει, λοιπόν, ο Χέλμης στον Μουράτη: «Αντρέα, εσύ πιάνεις το εφτά». Ο παντελώς αγράμματος Ανδρέας γυρνάει τότε προς τον Μπάμπη Κοτρίδη και τού λέει: «Ρε Ψηλέ, για δείξε μάπα», εννοώντας να του δείξει ποιόν αντίπαλο εννοούσε ο προπονητής του. Προτού προλάβει ο Κοτρίδης να αντιδράσει, ο Χέλμης ρωτάει γεμάτος απορία τον Μουράτη: «Μα ρε Αντρέα, ούτε το νούμερο εφτά δεν ξέρεις να διαβάζεις;!» Και ο Μουράτης του απαντάει με τη μνημειώδη ατάκα: «Εσύ τώρα τί θες; Να μου μάθετε εδώ γράμματα ή να μου δείχτε ποιόν πρέπει να γαμήσω;!»
Εμείς οι Γαύροι τονΠαναθηναϊκό τον θεωρούμε μεγάλη ομάδα και τον λέμε "αιώνιο αντίπαλο". Όμως οι ίδιοι οι Βάζελοι τί πρεσβεύουν για την ομάδα τους;
Σύμφωνα με την Derby News είναι "ο πιο ιστορικός σύλλογος της χώρας" - όπως λέμε, δηλαδή, "ο ιστορικός Παναιγιάλειος" ή "ο ιστορικός Αιολικός Μυτιλήνης". Σύμφωνα με την κοντοπίθαρη Πράσινη είναι "η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική εταιρεία στην Ελλάδα" - όπως θα λέγαμε, παραδείγματος χάριν, μια "ποδοσφαιρική" Ιντεραμέρικαν. Οι άνθρωποι βάζουν μόνοι τους τα πράγματα στη θέση τους. Νοικοκύρηδες, αν μη τι άλλο.
Περί το θέρος, του Πρωταθλήματος περατωθέντος ιδανικά ονόματα λατινικής καταγωγής πλανώνται αριθμοί αβέβαιοι, θερμοκρασία τεταμένη συνδιαλέξεις υπεραστικαί, εν γένει νευρικότης μετακινήσεις των υπό μεταγραφήν έως απαγωγαί καλώς σκηνοθετημέναι ο καιρός επείγει: κατάθεσις των δελτίων υπό την μυθικήν βοήν του Πακτωλού αρμόδιοι, παίκται, κοινόν αντιμετωπίζουν το κενόν.
Από την ποιητική συλλογή «Οι ποικιλμοί» (1979-80). Από το βιβλίο: Νίκος Λεβέντης, «Κομιδή», Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1987, σελ. 157.
Για τις εγκληματικές ενέργειες των βοθρολυμάτων, που παριστάνουν τους ολυμπιακούς και τους αντιεξουσιαστές, ούτε κουβέντα. Δεν γαμιόμαστε λέω εγώ καλύτερα...
Παρατεινομένων των διακοπών του Πάσχα -ελπίζω ώς την Κυριακή να πετούν τα αεροπλάνα για την Αγγλία- και ευρεθέντος του γιόκα μου στο γήπεδο είπαμε να βγάλουμε μία φωτογραφία μετά από τον αγώνα.
Με τον αρχιγαύρο ποιητή Νίκο Λεβέντη, φίλο παλαιόθεν, έξω από το γήπεδό μας.
O Nίκος Λεβέντης γεννήθηκε (1947) και μεγάλωσε στον Πειραιά. Έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία και στην Aμερική, πριν εγκατασταθεί οριστικά στην Αθήνα. Εδώ και τριάντα χρόνια ασχολείται με τη λογοτεχνία: ποίηση, κριτικά κείμενα, μεταφράσεις. Έχει συνεργαστεί με λογής περιοδικά και δημοσιεύσει αυτοτελώς τα εξής βιβλία: "Kομιδή" (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων 1971-1987), Oι Εκδόσεις των φίλων 1987. "Άστυδε", ποιήματα, Πλανόδιον 1994. "Πιερ Zαν Zουβ", Ποίηση, εισαγωγή και απόδοση, Αρμός 1997. "Ποίηση 1971-2007" (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων), Ίνδικτος, 2008. Η "Σκιερή Πηγή" είναι το πρώτο του -αυτοβιογραφικό- πεζογράφημα.
Με καλή μπάλλα και με γκολ των Ζεβλάκωφ και Μαρέσκα (πέναλτυ). Ολυμπιακή μορφή για άλλη μία φορά ο Τάσος Πάντος.
Για τις εκτός γηπέδου γελοιότητες της Αστυνομίας, που αποδείχθηκε για άλλη μία φορά ανίκανη να συλλάβει έστω και ένα από τα οκτώ (8) ρεμάλια που έκαναν ό,τι ήθελαν, θα τα πούμε άλλη φορά- αύριο ή μεθαύριο.