ΛΟΓΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Συνέντευξη του Τάσου Πάντου στον 9,84 FM. Λόγος μεστός νοημάτων, χωρίς πεποιημένες μετριοφροσύνες, χωρίς παχιά λόγια. Και με χιούμορ δικό του, όχι πολλαπλών χρήσεων. Λόγος ολυμπιακός που διδάσκει τί σημαίνει να είσαι γαύρος και όχι... "ολυμπιακάρας".

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΑΥΡΕ ΤΑΣΟ ΠΑΝΤΕ!


«Ο Ολυμπιακός είναι τεράστια ομάδα. Είναι ευχής έργον για κάθε ποδοσφαιριστή να ζει τόσο μεγάλες στιγμές. Εγώ χαίρομαι όταν έρχονται και μου μιλάνε. Χαίρομαι να μιλάω με τον κόσμο. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι ο Ολυμπιακός ανήκει στον κόσμο του, είναι μία λαϊκή ομάδα, με λαϊκές βάσεις. Αλίμονο τώρα αν δεν συζητάμε, αν δεν ακούμε και τα παράπονα και τα κακά σχόλια από τον κόσμο. Πιστεύω ότι έχεις την υποχρέωση να τους ακούσεις. Έχεις την υποχρέωση να είσαι δίπλα τους. Όπως σε στηρίζουν αυτοί, πρέπει να τους στηρίξεις και εσύ».

Γιατί, κατά τη γνώμη σου, το όνειρο της φετινής χρονιάς κατάντησε εφιάλτης για τον Ολυμπιακό;

«Είναι γεγονός ότι δεν κάναμε μία καλή χρονιά. Δεν θέλω να αναφερθώ στους λόγους. Το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά όλοι στον Ολυμπιακό και ειδικά αυτοί που πρέπει να το γνωρίζουν. Γι' αυτό πιστεύω ότι θα λάβουν τα απαραίτητα μέτρα, για να μην ξανασυμβεί. Το μερίδιο ευθύνης το έχουν όλοι. Όπως και εγώ, έτσι και οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν. Δεν αντεπεξήλθαμε στις απαιτήσεις της χρονιάς και, δυστυχώς, ήρθε αυτό το αποτέλεσμα. Νομίζω ότι δεν πρέπει να κοιτάμε τι έφταιξε. Ο Ολυμπιακός πρέπει να κοιτάξει μπροστά, να ξεπεράσει αυτή τη χρονιά και να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη».

Είσαι, όπως σε χαρακτηρίζουν κάποιοι που σε γνωρίζουν καλά, ένας πολύ συναισθηματικός άνθρωπος. Θα ήθελα λοιπόν με το χέρι στην καρδιά, να μου πεις αν είχες σκεφτεί τη στιγμή της αποχώρησής σου από τους Πειραιώτες. Περίμενες ότι θα φύγεις φέτος;

«Όσο και να περνάει από το μυαλό σου το ενδεχόμενο της αποχώρησής σου, σίγουρα υπάρχουν κάποια πολύ δυνατά συναισθήματα όταν φεύγεις από την ομάδα. Μέσα σε επτά χρόνια μεγαλούργησες, κέρδισες τίτλους, το αντίο δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν ποδοσφαιριστή. Όμως, αναπόφευκτα, πρέπει να κοιτάξουμε την επόμενη μέρα. Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι αιώνια σε μία ομάδα. Περισσότερο, πραγματικά, συγκινήθηκα με τη στάση του κόσμου, με τα μηνύματα που μου έστειλαν και τις εκδηλώσεις τους. Τότε συνειδητοποίησα ότι έχω μπει στην καρδιά του φίλαθλου κόσμου του Ολυμπιακού. Είναι κάτι που με κάνει ευτυχισμένο, με συγκινεί και είμαι πολύ υπερήφανος που το κατάφερα. Από την πρώτη στιγμή που πήγα στην ομάδα, οι φίλαθλοί της με αγκάλιασαν. Το ένιωσα πολύ έντονα αυτό. Την ημέρα που φεύγεις όμως, αναπολείς στιγμές και τα συναισθήματα είναι πιο έντονα. Όταν αγωνίζεσαι, τουλάχιστον εγώ έχω στο μυαλό μου μόνο πώς να φτάσουμε στο στόχο μας, πώς να κερδίσει η ομάδα και επειδή τα παιχνίδια είναι συνεχόμενα, δεν μπορείς να εστιάσεις στις εκδηλώσεις του κόσμου. Είναι αλήθεια ότι οι φίλαθλοι πάντα μου έδιναν ώθηση και δύναμη, όταν φώναζαν το όνομά μου. Αυτό με βοηθούσε να προσπαθώ για το καλύτερο, αλλά γνωρίζεις πολύ καλά την ένταση και την πίεση που έχει ένας ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, γιατί οι στόχοι είναι συνεχείς και η κατάκτηση των στόχων γίνεται ανά τρεις μέρες. Δεν έχεις τη δυνατότητα να εφησυχάσεις και να μείνεις σε αυτά. Πρέπει πάντα να προσπαθείς για το καλύτερο».

Θα ήθελα να δω τι θα κάνεις στην περίπτωση που ανέβει η ομάδα σου κατηγορία και κληθείς να παίξεις στο στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» σαν αντίπαλος του Ολυμπιακού.

«Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι μην τυχόν και σκοράρω σε αυτό το παιχνίδι. Επτά χρόνια δεν καταφέραμε να σκοράρουμε στον Ολυμπιακό, φαντάσου να σκοράρουμε εναντίον του. Αλλά, όπως μου είπαν κάποιοι μέσω μηνυμάτων, θα πανηγυρίζουμε όλοι μαζί και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και οι φίλαθλοι του ΠΑΣ. Θα είναι χαρά για όλους, όπως μου έδωσαν να καταλάβω».

Φεύγεις με κάποιο παράπονο από το μεγάλο λιμάνι;

«Όχι. Δεν φεύγω με κανένα παράπονο από την ομάδα του Ολυμπιακού. Δεν νιώθω καμία πίκρα. Είναι κάτι που θα γινόταν αργά ή γρήγορα. Έγινε τη δεδομένη στιγμή. Δεν έχω παράπονο από κανέναν. Όπως είπα και προηγουμένως, είναι ευχής έργον για κάθε ποδοσφαιριστή να ζήσει αυτά που έζησα σαν παίκτης του Ολυμπιακού. Πήρα και έδωσα πολλά στον Ολυμπιακό. Τίτλους, γνώρισα πάρα πολύ καλές στιγμές, γνώρισα και πολύ κακές στιγμές. Ίσως αυτές να ήταν λιγότερες, αλλά αυτές με έκαναν πολύ πιο δυνατό και με βοήθησαν να αντιμετωπίζω καλύτερα τις καταστάσεις. Για μένα, ο Ολυμπιακός ήταν μεγάλο σχολείο και φυσικά θα τον έχω για πάντα στην καρδιά μου».

Σε ποιους ανθρώπους από την ομάδα του Πειραιά, χρωστάς ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ;

«Νομίζω ότι το πρώτο ευχαριστώ το οφείλω στον κόσμο του Ολυμπιακού, για τη συμπαράσταση που μου έδειξε όλα αυτά τα χρόνια και γιατί ήταν πάντα δίπλα μου. Σίγουρα στους συμπαίκτες μου, με τους οποίους είχα άψογη συνεργασία και τους ένιωθα συναγωνιστές μου. Με όλους τους προπονητές που δούλεψα συνεργάστηκα άψογα. Με τα μέλη της διοίκησης και με εσάς τους δημοσιογράφους δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα, στη μέχρι τώρα πορεία μου. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που με βοήθησαν στην καριέρα μου. Από τους προπονητές, ο “ποδοσφαιρικός μου πατέρας” είναι ο Νίκος Αλέφαντος. Δεν θα ήθελα να αναφέρω ονόματα, θα ξεχάσω κάποιον και είναι άδικο. Ευτύχησα στη ζωή μου να έχω πολύ καλές συνεργασίες και να με πιστέψουν όλοι όσοι συνεργάστηκα».

Θα ήθελες κάποια στιγμή να επιστρέψεις στην ομάδα του Πειραιά και να δουλέψεις σε άλλο πόστο;

«Είναι πολύ νωρίς να σκεφτώ τέτοια πράγματα. Είμαι εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, εκτός και εάν θεωρείται ότι δεν μπορώ να προσφέρω άλλο. Θα ήθελα παρόλα αυτά να απαντήσω, λέγοντάς ότι οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ. Θα ήθελα, φυσικά και θα ήθελα. Θα ήθελα πάντα να ασχολούμαι με τον Ολυμπιακό είτε αγωνιστικά είτε εξωαγωνιστικά. Στο πλευρό του Ολυμπιακού θα είμαι πάντα. Δεν είναι κάτι που αλλάζει. Επτά χρόνια συναισθημάτων και βιωμάτων δεν μπορούν να αλλάξουν. Βέβαια, αυτό για το οποίο με ρωτάς δεν το ορίζω εγώ, δεν το αποφασίζω εγώ. Αν ήταν στο χέρι μου, σίγουρα θα είχα μείνει στον Ολυμπιακό. Δεν θα είχα φύγει ποτέ. Πάντως είτε είμαι σε πόστο στον Ολυμπιακό είτε δεν είμαι, η καρδιά μου θα είναι εκεί. Δεν το συζητάμε. Από εκεί και πέρα, τι θα κάνω όταν θα σταματήσω το ποδόσφαιρο, είναι κάτι που δεν το γνωρίζω. Θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο χώρο, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε τι προβλέπει η μοίρα για τον καθένα. Θα ήθελα να ευχηθώ στον Ολυμπιακό καλές επιτυχίες».

Έχεις δίκιο, πάντως. Είναι πολύ νωρίς να συζητάμε για την ημέρα που θα «κρεμάσεις τα παπούτσια σου», καθώς -όπως έχεις δηλώσει- ακολουθείς το παράδειγμα του Αντώνη Νικοπολίδη.

«Ο Αντώνης αγωνίζεται σε άλλη θέση, είναι ένας εξαίρετος επαγγελματίας ο οποίος συνεχίζει να δουλεύει, γι' αυτό και κρατιέται σε υψηλό επίπεδο σε αυτή την ηλικία. Εύχομαι να τον φτάσω. Ο Αντώνης έχει κάνει μία λαμπρή καριέρα και έχει προσφέρει πάρα πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο».