ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑΜΕ

ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑΜΕ

Είμαι οπαδός του Ολυμπιακού – οπαδός, όχι απλώς φίλαθλος. Και είμαι οπαδός του για να χαίρομαι με τις νίκες και τους θριάμβους του και να λυπάμαι για ήττες και τις αποτυχίες του. Χτες λυπόμουν για ό,τι έβλεπα να συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ο Παναθηναϊκός έμοιαζε «άπαιχτος», κι εμείς δεν μπορούσαμε να βάλουμε στο καλάθι τη μπάλα ούτε με λέι-απ… Είναι πικρό να ηττάσαι, και πολύ πικρότερο να ηττάσαι σαν να μην έχεις κατεβεί καν να παίξεις… σαν να είσαι κάπου αλλού και όχι στο γήπεδο. Ο Πανναθηναϊκός ήταν αφάνταστα καλύτερος, και δίκαια μάς νικούσε. Μεγάλη λύπη, αφόρητη θλίψη ένιωσα σαν οπαδός που είμαι.

Αλλά με κανέναν τρόπο δεν είμαι οπαδός του Ολυμπιακού για να με κάνουν κάποιοι να ντρέπομαι.

Και ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, γιατί χτες το βράδυ στο ΣΕΦ ξεπεράσαμε σε αλητοσυμπεριφορά το γιαννακοπουλάκι. Τα σε όλους γνωστά ρεμάλια, που δηλώνουν «ολυμπιακοί», πέτυχαν με την εγκληματική  δράση τους να αμαυρώσουν το όνομα του Θρύλου. Κατάφεραν τα ακατόρθωτο: να αφήσουν δεύτερο (και με τεράστια απόσταση) το τράκι.

Κρατιέμαι και δεν γράφω τίποτε άλλο, γιατί θα πω πάρα πολύ βαριά λόγια…