ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ... (1)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ... (1)

Σαν αύριο έφυγε το 2012 από τη ζωή ο πατέρας μου.
Στη μνήμη του θα θυμηθώ κάτι αστείο.
Ο πατέρας μου ήταν Ολυμπιακός. Στον Πειραιά μεγάλωσε, άλλωστε. Εγώ έγινα Ολυμπιακός. Ο κατά τέσσερα χρόνιαμικρότερος αδελφός μου Κυριάκος έγινε... ναι, σωστά το μαντέψατε, Παναθηναϊκός. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να κρατήσει -αν είναι δυνατόν- ισορροπίες! Οικτρή αποτυχία. Εκεί που προσπαθούσε να παραστήσει τον αντικειμενικό, εκεί γινότανε ο χαμός. Τέλος πάντων κάποια στιγμή έπαψε να παίζει "θέατρο", αφού έβλεπε ότι δεν έπειθε κανέναν με το να κάνει "κριτική" στον Τριαντάφυλλο ή στον Αναστόπουλο. Θυμάμαι και την ημερομηνία: 10 Απριλίου 1985, τότε που η Λίβερπουλ νίκησε τον ΠΑΟ με 4-0. Φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ όντας, νομίμως πανηγύρισε τη νίκη της εκείνη. Κι επειδή είχε κι ο αδερφός μου μεγαλώσει πια (23 ετών!) δεν υπήρχε θέμα: ομολόγησε ότι όσο υποστήριζε τη Λίβερπουλ άλλο τόσο υποστήριζε και τον Ολυμπιακό. Προς άρσιν παρεξηγήσεων ο "μικρός" είχε μυριστεί τη φτιάξη από τα δέκα του.