ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, 3

ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ (συνέχεια)


Έγραφα την τελευταία φορά ότι θα ασχοληθώ με το τρίτο «κατ’ εξαίρεσιν» του Σωκράτη Κόκκαλη, που αφορά μεν γενικώς την κλίση της προσωπικής αντωνυμίας από τον Πρόεδρο στο πρώτο της πρόσωπο και μόνο στον ενικό της αριθμό, αλλά που το δίχως άλλο εξειδικεύεται στο «τα υπηρετικά του Προέδρου πρόσωπα».

Μπορεί να ακούγεται αφορισμός –και δη της συμφοράς– αυτό που αμέσως τώρα θα γράψω, αλλά αν ο παγκόσμιας εμβέλειας μεγαλοεπιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης διοικεί τις επιχειρήσεις του, όπως ακριβώς «διοικεί» τον Ολυμπιακό, τότε βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε ένα θαύμα πρωτόγνωρο που, ως γεγονός του πραγματικού κόσμου, απειλεί ευθέως τη φύση και την ουσία αυτού του ίδιου του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος. (Αλλά μπα, ούτε φόβος ούτε ελπίς!) Τέτοιος οργανωτικός αμπλαουμπλισμός δεν πρέπει να απαντάται πουθενά αλλού στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου – παγκοσμίως.
Προτού γράψω οτιδήποτε άλλο, ας σπεύσω να εξηγήσω πού, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται αυτό το «πράμα». Οφείλεται πάλι ακριβώς και μόνο στη σύγχυση ιδιοτήτων επιχειρηματία και οπαδού στο πρόσωπο του Κόκκαλη και στη σύγχυση παραστάσεων και προσηλώσεων οπαδού και πελάτη στα μυαλά τα δικά μας. Και το κακό επιτείνεται, όταν συμβαίνει –και σχεδόν πάντοτε συμβαίνει– τούτο το φοβερό και τρομερό: σπανίως συμπίπτουμε εμείς και ο Κόκκλαης στο «οπαδιλίκι»! Άλλες οι δικές μας ροπές, άλλες οι δικές του! Όταν εμείς παίζουμε το ρόλο του οπαδού, ο Πρόεδρος κάνει τον επιχειρηματία· όταν μας βλέπει και μας ακούει να του μιλάμε σαν πελάτες, θυμάται να παίξει το ρόλο του οπαδού. Κατόπιν τούτου μπορώ να πω ότι εδώ κολλάει άριστα το παοκτζήδικο –και επειδή είναι και πρωτότυπο και ωραίο, το δανειζόμαστε– ΓΑΜΑ ΤΑ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Ακριβώς έτσι, σύγγαυροι.
Ειλικρινώς, πάντως, δεν καταλαβαίνω τί είναι εκείνο που εμποδίζει τον Κόκκαλη να είναι πάντοτε οπαδός με τους οπαδούς και επιχειρηματίας με τους πελάτες (του), όπως θα ήταν και το λογικώς αναμενόμενο. Μπορεί να είμαι πτωχός τω πνεύματι, αλλά, πιστέψτε με, αγαπητοί, σύγγαυροι, δεν είμαι τόσο πολύ πτωχός στο μυαλό, ώστε να μην μπορώ να πιάσω τα μηνύματα. Κι όμως εδώ όχι μήνυμα δεν πιάνω, αλλά κυριολεκτικώς κλείνω τ’ αφτιά μου, για να μη μου τα γανώσουν τα παράσιτα – και δεν εννοώ μόνο τα ηχητικά, αλλά και τα άλλα, αυτά που οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν «παράσιτους» και ο αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραïσκάκης «τσανακογκλείφτες».
Ο Ολυμπιακός ανήκει στην περιουσία του Κόκκαλη και ο Κόκκαλης διοικεί τον Ολυμπιακό ως αυτοκράτορας, έχοντας συστήσει ένα αυτοκρατορικό συμβούλιο, όπου –τολμώ να πω– μόνο ο Μώραλης έχει λογικώς και βάσει προσόντων θέση. (Προς προληπτικήν άρσιν πιθανών παρεξηγήσεων διευκρινίζω ότι δεν με συνδέει κανενός είδους σχέση με τον προαναφερθέντα.) Όλοι οι άλλοι, που συνθέτουν την εν γένει διοίκηση του Θρύλου, είναι θουκυδιδείως «αχρείοι» – υπάρχουν δε (και βαραίνουν τη γη της ομάδας μας), επειδή τους είπε ο Κόκκαλης ότι υπάρχουν. Ως εκ τούτου «συμβουλεύουν» πάντα τον Πρόεδρο με αυτά που τους έχει εκ των προτέρων πει ο Πρόεδρος να τον συμβουλεύσουν, διαφορετικά –κοκκαλικώ διατάγματι– θα πάψουν να υπάρχουν. Πρόκειται για καθαρούς γέσμεν – τί άλλο θα μπορούσαν, άλλωστε, να είναι; Κι έτσι κατά καιρούς βλέπουμε να εισέρχονται στη διοικητική άμαξα του Προέδρου διάφοροι που είχαν πιο παλιά αποπεμφθεί, και δη σκαιότατα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, όπως ανέβηκαν, έτσι και θα κατεβούν κάποιαν άγνωστη χρονική στιγμή, αφού ενίοτε ο Πρόεδρος «τα παίρνει στο κρανίο» και τούς στήνει χουνέρια ή τους κάνει καψόνια.
Αλλά πάνε κι οι τσανακογλείφτες του γυρεύοντας, καθώς τού καρφώνουν ο ένας τον άλλο – κι όποιον προλάβει να πάρει ο χάρος. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό, αρκεί να προσπαθήσει να απαντήσει στο καίριο ερώτημα: Τί δουλειά κάνει ο κάθε λοπαδολείχος* εκεί μέσα; Με απλά λόγια: Από πού βρίσκει και τρώει; Εξ άλλου είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ανά τους αιώνες και σε όλα τα επίπεδα διοικήσεως ότι ο χαφιεδισμός είναι η «εργασία των αέργων». Κι από δαύτους τού Κόκκαλη δεν τού έλειψε το είδος – δόξα νά ’χει ο Γιαραμπής και πλουσιότατα τα ελέη του Ελοχείμ...
Αν τυχόν ερωτηθώ γιατί τα λέω όλα αυτά, θα απαντήσω πολύ-πολύ απλά: Εγώ πληρώνω τον Ολυμπιακό – δεν πληρώνομαι από τον Ολυμπιακό. Εγώ ζω τον Ολυμπιακό – δεν με ζει ο Ολυμπιακός. Γι’ αυτό μιλάω και θα μιλάω και θα λέω αυτό που βλέπω και καταλαβαίνω. Γιατί χωρίς εμένα και τους χιλιάδες γαύρους ομοίους μου δεν θα υπήρχε ο Ολυμπιακός. Γι’ αυτό, άλλωστε, λέω και υποστηρίζω με όλη μου τη φωνή ότι ο Ολυμπιακός είναι οι οπαδοί του.
Αυτό το τελευταίο ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει. Το επαναλαμβάνω: ο Ολυμπιακός είναι εμείς, οι οπαδοί του.

Υπάρχουν όμως οπαδοί και «οπαδοί», ολυμπιακοί και «ολυμπιακάρες», μάγκες και κωλόπαιδα, και πάσης φύσεως κατηγοριοποιήσεις. Επ’ αυτού, όμως, θα μιλήσω στην επόμενη ενότητα –την τέταρτη– και εκτενώς. Και κατόπιν θα πιάσω τη «θλιβερή» ιστορία με τα «μέλη» του ερασιτεχνικού Ολυμπιακού.

*Λοπαδολείχος: ο τσανακογλείφτης σε αριστοφανίζοντα ελληνικά.


Διευκρινίζω, αγαπητοί σύγγαυροι, ότι ο ζωγραφικός πίνακας, που κοσμεί την ανάρτηση κάτω από το σήμα της ομάδας μας, είναι το έργο του Arshile Gorky και φέρει τον σημαδιακό τίτλο «Organization».