ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, 2

Αγαπητοί σύγγαυροι, αφού αποκαταστάθηκε η βλάβη στον Η/Υ μου, συνεχίζω –μετά από πολύ καιρό– την παράθεση των απόψεών μου σχετικά με την ομάδα μας. Το ότι πέρασε καιρός δεν σημαίνει δα ότι άλλαξα και γνώμες ή ότι μου μπαγιάτεψαν αυτές που έχω! Γι’ αυτό και προχωρώ. Έστω και εκ περισσού, πάντως, υπογραμμίζω ότι τα γραφόμενά μου απηχούν εντελώς προσωπικές απόψεις και, ως εκ τούτου, επιδέχονται αντιρρήσεις και αντίκρουση. Γνωρίζω την καλή προαίρεση των περισσοτέρων επισκεπτών του ιστολογίου, γι’ αυτό και εκ των προτέρων θεωρώ βέβαιο ότι οι απόψεις μου, εάν κριθούν, θα κριθούν εκ μέρους σας με δίκαιη ολυμπιακοφροσύνη. Επειδή ο Ολυμπιακός περνάει δύσκολο φεγγάρι, επαναλαμβάνω αυτό που είχα γράψει και στο πρώτο σημείωμα: το πνεύμα μου κινείται με διάθεση καταλλαγής και όχι οξύνσεως, ασχέτως του εάν η πρώτη εντύπωση, που θα δημιουργηθεί στον αναγνώστη, θα παρέχει ενδεχομένως εντυπώσεις περί του αντιθέτου. Εξηγούμαι προκαταβολικά, ωστόσο, λέγοντας ότι στη ζωή μου ήμουν, είμαι και θα είμαι μόνο ολυμπιακός και ότι πλήρωνα, πληρώνω και θα πληρώνω πάντοτε το εισιτήριό μου για να βλέπω την ομάδα που αγαπώ. Αυτό είναι για εμένα το μόνο ακράδαντο και ανεπίδεκτο αλλαγής ή ελέγχου δεδομένο· όλα τα άλλα υπόκεινταν, υπόκεινται και θα υπόκεινται σε στοχαστική αναθεώρηση.


ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ

Όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε τον Ολυμπιακό, η ομάδα μας βρισκόταν στον γκρεμό. Όχι στο χείλος του γκρεμού, αλλά στον πάτο του γκρεμού. Πιό κάτω δεν πήγαινε. Ο Θρύλος έπνεε τα λοίσθια. Τα κοράκια είχαν στήσει μακάβριο χορό πάνω από το σώμα του, που θα γινόταν κουφάρι, και ετοιμάζονταν να το κατασπαράξουν. Τα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» είσαν χρόνια αισχρά. Ο Ολυμπιακός χρησιμοποιήθηκε από πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις του σκότους για να «άρη τας αμαρτίας του κόσμου» και έφτασε να διοικείται από αποδεδειγμένους απατεώνες σαν τον Κοσκωτά και τον Σαλιαρέλη που ουδέποτε είχαν σχέση με αυτόν. Στο πράσινο στρατόπεδο πανηγύριζαν, διότι το σχέδιό τους, να καταστρέψουν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς και από τα απομεινάρια του να φτιάξουν έναν «ΟΦΗ», για να κυριαρχούν μονίμως και ανενοχλήτως, έμοιαζε να είναι σχεδόν πραγματικότητα. Τους χάλασε τη μανέστρα ο κόσμος του Ολυμπιακού, που συμπαραστεκόταν ακούραστα στην ομάδα μας, και ο Σωκράτης Κόκκαλης, που πήρε πρώτα το τμήμα του μπάσκετ και κατόπιν το τμήμα του ποδοσφαίρου και τα ανέδειξε σε δυνάμεις ευρωπαϊκές.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο Κόκκαλης απέτρεψε την μετατροπή του ΟΣΦΠ σε παραμάγαζο του ΠΑΟ. Αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν ολυμπιακό. Όσοι το αμφισβητούν δεν είναι ολυμπιακοί, ακόμα και αν ορκίζονται στο όνομα του Θρύλου. Λένε απλώς ψέματα, και είναι άγρια φανατισμένοι αντιολυμπιακοί ασπάλακες.
Το τί έκανε ο Σωκράτης Κόκκαλης για τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς είναι γνωστόν τοις πάσι. Περιττεύει να γράψω εγώ έστω και μία αράδα. Εξ άλλου, αν έγραφα κάτι, μάλλον θα φτώχαινα την προσφορά του, παρά θα την ανεδείκνυα. Και κάτι τέτοιο επ’ ουδενί ανήκει στις προθέσεις μου.

Ο Κόκκαλης έδωσε όραμα στον Ολυμπιακό, και ο Ολυμπιακός με την αθλητική και κοινωνική δυναμική, που έχει, επέτυχε στόχους που υπερβαίνουν τη λογική τής –επιτρέψτε μου να το γράψω– φαντασίας. Αυτό κυρίως δεν άντεξαν οι αντίπαλοί μας: να βλέπουν τον νεκρό, όχι μόνο να ανασταίνεται, αλλά και να τους πατάει τροπαιοφόρος τα κεφάλια... να τους συντρίβει.
Αυτά, βέβαια, τα υπέροχα και τα υπερθαύμαστα δεν γίνονται με... φτύμα. Γίνονται με οργάνωση και με χρήμα. Ο Κόκκαλης διέθεσε πολύ χρήμα στον Ολυμπιακό – τόσο όσο κανένας άλλος στη θέση του. Την οργάνωση, όμως, του Ολυμπιακού σε ευθεία αναλογία με τα χρήματα, που έβαλε, δεν την πέτυχε ποτέ. Και γι’ αυτό είναι ο αποκλειστικώς υπεύθυνος.

Προλαβαίνω τυχόν βιαστικούς – γιατί το έχουμε δυστυχώς αυτό το χούι, σύγγαυροι: να βιαζόμαστε και να προτρέχουμε! Ναι, ο Κόκκαλης έβγαλε χρήμα πολύ από τον Ολυμπιακό. Επιχειρηματίας δεν είναι;;... Και μάλιστα καλός! Αι, χρήμα θα βγάλει, τί θα βγάλει;! (Επ’ αυτού θα επανέλθουμε σε οικεία θέση.)

Ο Κόκκαλης, λοιπόν, έβαλε χρήμα... επένδυσε τεράστια ποσά στον Ολυμπιακό. Εμείς, οι γαύροι, είδαμε επί των ημερών του πράγματα και θαύματα! Να αναλογιστούμε μόνο τα ονόματα κάποιων ποδοσφαιριστών, που φόρεσαν (και τίμησαν!) την ερυθρόλευκη φανέλλα, και μετά παρακαλώ να ξυπνήσουμε! Να αναλογιστούμε δε επί πλέον σε ποιό και σε τί γήπεδο παίζει η ομάδα μας. Αν δεν υπήρχε ο Κόκκαλης στην προεδρεία του Ολυμπιακού, τέτοια δεν θα είχαμε ούτε στα τολμηρότερα όνειρά μας. Ξηγημένα πράγματα.

Οι ημέρες της προεδρείας του Σωκράτη Κόκκαλη είναι ημέρες δόξας για τον Ολυμπιακό· και ενδεχομένως, μάλιστα, να μην είναι στο μέλλον επαναλήψιμες. Και πώς να είναι, άλλωστε, αφού τα πάντα με τον Κόκκαλη είναι «κατ’ εξαίρεσιν», και όχι «κατά κανόνα».

Το πρώτο του «κατ’ εξαίρεσιν» –και αυτό ακριβώς είναι που μας μπερδεύει τόσο πολύ όλους μας, σύγγαυροι, και πολλές φορές αδυνατούμε να σκεφτούμε λογικά και λέμε διάφορα λογικώς απίθανα– είναι η σύγχυση στο πρόσωπό του δύο ιδιοτήτων: του οπαδού και του επιχειρηματία. Απ’ αυτή τη σύγχυση ιδιοτήτων ίσως μάλιστα συγχέει και ο ίδιος πράγματα, που –για κάποιον κωλοπετσωμένο καπιταλιστή σαν κι αυτόν– είναι ανεπίτρεπτο να συγχέονται. Ειλικρινώς δεν γνωρίζω –γι’ αυτό και δεν θα πω τίποτε περισσότερο– τί θα προτιμούσα να είναι ο Κόκκαλης στον Ολυμπιακό: μόνο ορκισμένος οπαδός ή μόνο αμιγής επιχειρηματίας;

Το δεύτερο «κατ’ εξαίρεσιν» του Κόκκαλη κατάγεται από το πρώτο. Όντας ο ίδιος οπαδός του Θρύλου, συμπεριφέρεται, όταν αποφασίσει να δείξει το επιχειρηματικό του πρόσωπο, με αποκλειστικό σύμβουλο το θυμοειδές του. Κάνει στην ομάδα κυριολεκτικώς –και συγγνώμη, σύγγαυροι, για το κακέμφατο– «ό,τι του καυλώσει»! Και, αν τυχόν ασκηθεί τίμια και γαύρικη κριτική στην όποια «καυλωμάρα» του, θυμώνει – ανάβει και κορώνει! Εδώ, σύγγαυροι, ο Κόκκαλης συμπεριφέρεται σαν οπαδός που τσακώνεται στην αλάνα, κι επειδή είναι δικιά του η μπάλλα, την παίρνει σπίτι του και αφήνει τους λοιπούς αλανιάρηδες ρέστους. Κάνει τα επιχειρηματικά του σχέδια, εκπονεί προγράμματα και εκτελεί συλλήψεις του νου του, και κατόπιν πάει και τα ανακατεύει με την κριτική που του κάνουν οι «πελάτες» του, όλοι εμείς δηλαδή! Αυτό, σύγγαυροι, είναι ανήκουστο, και οφείλεται –το επαναλαμβάνω– στην εν γένει σύγχυσή του: ο ίδιος είναι οπαδός και επιχειρηματίας και εμάς μας βλέπει μόνο ως συνοπαδούς του, αλλά όχι ως πελάτες του. Εμείς από τη μεριά μας, πάλι, όντας οπαδοί του Θρύλου, που δεν θέλουμε ούτε να σκεπτόμαστε την πιθανότητα να είμαστε με την ιδιότητά μας αυτή συνάμα και πελάτες του Κόκκαλη, βλέπουμε στο πρόσωπο του Κόκκαλη τον συνοπαδό μας, και όχι τον επιχειρηματία, αλλά απαιτούμε από κάποιον Κόκκαλη-οπαδό –«από κάποιον σαν εμάς», δηλαδή– να δρα χάριν ημών ναι μεν σαν επιχειρηματίας, αλλά κατ’ εντολήν ημών. Όντως ανήκουστα πράγματα. Και για να είμαστε τίμιοι, σύγγαυροι, αυτό το «ημών» ο καθένας μας το κρατάει ολόκληρο για τον εαυτό σου και το εννοεί ως «εμού», όπως άλλωστε και ο οπαδός-Κόκκαλης! Την προσωπική αντωνυμία στο πρώτο πρόσωπο και στον ενικό αριθμό την έχει προκαταβολικά καπαρώσει για αποκλειστικό λογαριασμό του. Εμάς μας βλέπει ως τον πληθυντικό της αριθμό στο δεύτερο και στο τρίτο πρόσωπο (Εσείς! Αυτοί!). Ο νοών νοείτω, και ο κατανοών κατανοείτω.
Από αυτή την εν τοις πράγμασι σύγχυση προέρχονται τα πάντα (καλά και κακά) στις σχέσεις των γαύρων οπαδών με τον Κόκκαλη και του Κόκκαλη με τους γαύρους οπαδούς.

Με το τρίτο «κατ’ εξαίρεσιν» του Σωκράτη Κόκκαλη θα ασχοληθούμε σε επόμενο σημείωμα. Προεξαγγελτικώς αναφέρω εδώ ότι αφορά αυτό το «εμού», που μόλις δυό-τρεις αράδες παραπάνω έγραψα και που εξειδικεύεται στο «τα υπηρετικά του Προέδρου πρόσωπα».

Χάριν της πληρότητος διευκρινίζω, αγαπητοί σύγγαυροι, ότι ο ζωγραφικός πίνακας, που κοσμεί την ανάρτηση κάτω από το σήμα της ομάδας μας, είναι το έργο «Number 8» του Mark Rothko.