ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Αυτά τα λόγια μην τα πεις στους άλλους, – κρύφ’ τα·

θα ξεκρεμάσουν την εικόνα σου

απ’ τον ασβεστωμένο τοίχο του κρυφού σχολιού

(αυτήν, τουλάχιστον, κάποια πρωινά της άνοιξης

τη φώτιζε για λίγο ο ήλιος· έλαμπε το τζάμι·

την είδες κάποτε – δε σού ’μοιαζε πολύ – σ’ άρεσε·)

κρύφ’ τα, λοιπόν, σου λέω· – θα την ξεκρεμάσουν

και μήτε τ’ άδειο καρφί δε θα μείνει στον τοίχο

ελευθερώνοντας τη θέση του άδειου· –

μιάν άλλη εικόνα θα κρεμάσουν, ενός άλλου,

πιο ενδοτικού, πιο αθώου, πιο υποκριτικού,

ίσως πιο ανθρώπου δηλαδή –

στα σίγουρα, πολύ πιο ανθρώπου.

Από την ποιητική συλλογή «Διάδρομος και σκάλα» (1970).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 216.