JAROSLAV
SEIFERT
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ
Αν ρώταγαν εμένα
τί είναι ποίημα,
θαν τά ’χανα για λίγο, θα εσάστιζα –
παρόλο που την απάντηση πολύ καλά την ξέρω.
Διάβασα και ξαναδιάβασα τόσες φορές τους νεκρούς ποιητές·
και τώρα και παλιά
οι στίχοι τους μου φώτιζαν και μου φωτίζουνε τον δρόμο
ίδιοι φως μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Έλα όμως που η ζωή δεν πάει με τις μύτες των ποδιών...
Υπάρχουν φορές που ταράζεται, που τραντάζεται –
οπότε και μας συγκλονίζει ολόκληρους.
Πόσες και πόσες φορές δεν έψαξα στα τυφλά
να βρω πού είναι ο έρωτας! –
σαν ’κείνον που ’χει χάσει το φως του,
και πάνω στα κλαδάκια της μηλιάς
πιάνει και νιώθει το σχήμα των καρπών
που ποθούν οι ζεστές του παλάμες.
Γνωρίζω στίχους αρκετά δυνατούς
για να ξορκίσουν την έβδομη Κόλαση
και να άρουν τις πύλες του έβδομου Παράδεισου –
νά ’ναι ανοιχτός του λοιπού και προσβάσιμος.
Και πόσο μ’ άρεσε να τους ψιθυρίζω σε έκπληκτα μάτια!
Δεν είναι πάντως θαύμα, ούτε ν’ απορείς
που σήκωναν τ’ αδύναμα χέρια τους
ν’ αγκαλιάσουνε τον φόβο που τα συνείχε
με τη δύναμη όλη του έρωτα!
Αν, τώρα πάλι, ρώταγαν τη γυναίκα μου
τί είναι έρωτας,
το πιθανότερο είναι
πως θά ’βαζε τα κλάματα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου