Διάβασα ότι οι παίχτες μας "φτιάχτηκαν" με τα λεκτικά και τραγουδιστικά καμώματα των Βάζελων στα αποδυτήριά τους και από τα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων τους (τα πόσταρε κι η αφεντιά μου χτες). Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε. Να πληροφορηθούν οι δικοί μας το απύθμενο θράσος των άλλων. Κανονικά δεν θα ήταν αναγκαίο. Αλλά, έλα που τα παιδιά μας συνηθίζουν να το λησμονούν. Και από ό,τι έμαθα, το πληροφορήθηκαν. Για να ξέρουν τί πρέπει να κάνουν την Κυριακή στου Καραϊσκάκη.
Και για να κάνουμε τα πράγματα λιανά: οι δηλώσεις του συμπαθούς Σαλπιγγίδη για νίκη μέσα στο Καραϊσκάκη (στην πρώτη εικόνα) εδράζονται στη σφαίρα της φαντασίας και απηχούν ευσεβείς βαζελόποθους. Η δεύτερη δημοσιευόμενη εικόνα είναι πραγματική, περιληπτικώς λέγεται δε 10 στα 11 (και ένα δούρειο). Η τρίτη είκόνα δείχνει κάτι που εμείς οι Γαύροι γνωρίζουμε, ενώ οι κυριακάτικοι αντίπαλοί μας φαντάζονται (και βλέπουν στα πιο τρελά όνειρά τους). Αυτά.
Σήμερα περιμένουμε και την απόφαση της Επιτροπής Εφέσεων για τον Νέρι Καστίγιο. Άντε να δούμε...
2 σχόλια:
Το μέγα πρόβλημα των ορνιθολαγών ήταν, είναι και θα είναι το μεγάλο τους στόμα. Αν ήμουν στη θέση τους δε θα έλεγα τίποτα με την ελπίδα ο αντίπαλός μου να αποκοιμηθεί και να μπορέσω να πάρω την ισοπαλία. Όχι, αυτοί εκεί, να ανοίξουν το λαγουδένιο τους στοματάκι και να πουν το δικό τους. Μη, βρε παιδιά, έτσι το ξυπνάτε το θηρίο και τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Αφήστε τα λογάκια, κ. Σαλπιγγίδη. Μόνο κακό κάνετε στο κοτέτσι σας. Τέλος πάντων, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο κι έτσι ας πουν ό,τι θέλουν. Εμείς τους περιμένουμε με ανοιχτές τις αγκάλες.
Όσο για την περίπτωση Καστίγιο, ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ας βάλουν τα μέσα τους, που πάντα χρησιμοποιούσαν, για να τον αποκλείσουν από το κυριακάτικο ματς. Αχ, τα καϋμένα τα λαγουδάκια! Δεν έχουν καταλάβει ότι ο Θρύλος είναι υπεράνω προσώπων. Όποιος και να παίξει την Κυριακή, σημασία έχει ότι θα φορά την ερυθρόλευκη φανέλα. Αυτό πρέπει να φοβούνται. Και κατα βάθος το φοβούνται. Ξέρουν ότι και με την παιδική ομάδα να παίξουμε την Κυριακή, πάλι δεν έχουν ελπίδα. Στις μεταξύ μας αναμετρήσεις, δεν είναι θέμα υλικού, είναι θέμα νοοτροπίας. Ο γενναίος εναντίον του δειλού, ο μεγάλος εναντίον του μικρού, ο winner εναντίον του looser. Με το που βλέπουν τον έφηβο ξέρουν ότι δεν έχουν ελπίδα. Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, ένα 2-2 στο Ο.Α.Κ.Α. Το γιορτάσαν λες και ήταν Champions League. Και οι δικοί μας παίκτες φύγανε με σκυμμένο το κεφάλι. Εκεί ακριβώς είναι η διαφορά. Και αν καμιά φορά το αποτέλεσμα είναι νικηφόρο γι'αυτούς, είναι γιατί εμείς χάσαμε και όχι γιατί νίκησαν αυτοί. Καϋμένοι πελάτες! Μερικές φορές, ειλικρινά τους λυπάμαι.
Ach, the bunnies with their bunny mouth. Many kisses to the lovely PAO-bunnies.
Δημοσίευση σχολίου