ερυθρολευκο μετεριζι: 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1981

8.2.09

8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1981

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Η μνήμη των αδικοχαμένων φιλάθλων του Ολυμπιακού τιμάται κάθε χρόνο από παράγοντες του Ολυμπιακού, απλούς φιλάθλους, παίκτες, τεχνική ηγεσία και από απλούς πολίτες. Αθάνατοι..., να ζούμε να τους θυμόμαστε.
costas di branco,; 8/2/09, 2:36 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αιωνία αυτών η μνήμη
Νίκος; 8/2/09, 2:37 μ.μ.
MenieK είπε...: εχώ μια απορία, κάθε χρόνο...
αυτό το ζείτε εσείς μας οδηγείτε... πόθεν και γιατί δλδ?
Πεθάναν ως ήρωες? τσου! Ο θάνατός τους δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα μιας τραγικής αμέλειας (που για να μην ξεχνιόμαστε έμεινε και ατιμώρητη) και ενός λανθάνοντος χουλιγκανισμού (γιούρια στα παλιούρια κι όλοι μαζί να χουμήξουμε στην πόρτα, αδέρφια)
Και επί πλέον, μας οδηγούν? Μας οδηγούν πού?
στην ανοησία? στην εμπέδωση της ατιμωρησίας? στην παρερμηνεία?????; 9/2/09, 6:21 μ.μ.
Θεόδωρος Α.Πέππας είπε...: Eμεις δεν ξεχναμε Η Δικαιοσυνη;; 10/2/09, 12:34 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Κυρία μου, θα μου επιτρέψετε:
Με το "εσεις μας οδηγείτε" οπωσδήποτε διαφωνώ και εγω. Τα πρότυπα που είχα όταν ήμουν μικρός ήταν άλλα. Όμως, μια και διαπίστωσα οτι είστε μορφωμένος άνθρωπος, θα διαφωνήσω με τη σειρά μου με το γενικότερο ύφος του σχολίου σας.
"τσου"? "πόθεν?" Ειναι αυτές εκφράσεις μορφωμένου ανθρώπου με αφορμή ενα τέτοιο γεγονός?
Επειδή ενδεχομένως να έχετε χάσει μερικά επεισόδια (για να προσεγγίσω το ύφος σας), στο συγκεκριμένο παιχνίδι ΔΕΝ είχαν γίνει φασαρίες (όπως γίνεται τώρα) και αυτοί οι άνθρωποι θέλησαν να βγουν πιο πριν ωστε να είναι πρώτοι έξω απο τα αποδυτήρια του ολυμπιακού. Όχι για να δείρουν κανέναν. Η φράση "λανθάνων (sic) χουλιγκανισμός" είναι προσβλητική για τους συγκεκριμένους νεκρούς. ΔΕΝ είχαν κανονίσει ραντεβου για να μαχαιρωθούν/ώσουν. Υπάρχει στοιχειώδης διαφορά!
Στην πατρίδα του χουλιγκανισμού, σε αντίστοιχο περιστατικό to 1996, σκοτώθηκαν πάνω απο 90 άτομα μα ΚΑΝΕΙΣ δεν τους είπε χούλιγκανς - γιατί απλά δεν ήταν.
"Ο θάνατός τους δεν είναι τίποτα άλλο.." Σας παρακαλώ! Τίποτε αλλο?
Το αν ζουν ή όχι αυτά τα παιδιά το γνωρίζουν οι ΓΟΝΕΙΣ τους και κανείς άλλος.
Τέλος, και με την άδεια του ιδιοκτήτη του ιστολογίου που τόσες φορές έχει φιλοξενήσει τα σχόλιά μου, άσχετα αν είναι κάθε φορά διαφορετικό το όνομά μου, να μου επιτρέψετε να σας υπενθυμίσω εκτός απο τα γιούρια και τα παλιούρια, οτι υπάρχουν και τα αγγούρια. Και για να μην πάει ο νους στο κακό (ή στο καλό), αγγούρι συνήθως λέμε και τον άκαμπτου στάσης άνθρωπο (Μπαμπινιώτης, σελ.51). Το θυμήθηκα έτσι, χωρίς λόγο.
Κρίμα, είστε και συνάδελφος...Δυστυχώς, δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη ναβιγκάτορας για την ανίχνευση των ανθρώπινων ή μη συναισθημάτων. Καληνύχτα σας; 12/2/09, 12:24 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: ΝΤΡΟΠΗ!; 12/2/09, 1:20 μ.μ.
MenieK είπε...: Αξιότιμε κύριε από τον κήπο των παρόντων,
Πρωταρχικά (και ζητώντας συγγνώμη για την κατάχρηση της φιλοξενίας του ποιητή), θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σας, ότι η μόρφωσή γενικότερα είναι άσχετη από το ήθος και τη συναισθηματική ισορροπία (αυτό είναι γεγονός), αλλά θα συμπληρώσω και από τη δυνατότητα κατανόησης και ερμηνείας των γεγονότων. Ο σοφός, μακαρίτης (και παντελώς αγράμματος) πεθερός μου έλεγε: Kάλιο να νογάς παρά να ξέρεις...
Κατά δεύτερον, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έχω χάσει κανένα επεισόδιο και πολύ περισσότερο ματς του Θρύλου εντός έδρας, από τα 15 μου ως τα 40 μου, του περί ου ο λόγος συμπεριλαμβανομένου και το οποίο (σε αρκετά μεγάλη ηλικία για να καταλαβαίνω, αλλά αρκετά μικρή για να μπορώ να αποστασιοποιηθώ), με σημάδεψε για πάντα, καθώς οι υπόλοιπες θύρες (πιστέψτε το) ΧΑΜΠΑΡΙ δεν πήραν για το τι έγινε στην 7 (παρότι βλέπαμε το στριμωξίδι και ακούγαμε τις φωνές), παρά μόνο ΈΞΩ, από τους ματωμένους και τα πρώτα ασθενοφόρα που έφταναν... Σε έρευνες για το φαινόμενο του χουλιγκανισμού η πλειοψηφία των ερωτηθέντων οπαδών ενώ αναγνωρίζει ότι η βία είναι ένα αυξανόμενο πρόβλημα δεν πιστεύει ότι αφορά το δικό του σύλλογο, ή στον αγώνα που παρακολούθησε. Ο χούλιγκαν γίνεται μια εικόνα των ΜΜΕ και αποσυνδέεται από την ατομικότητα του κάθε φιλάθλου, δαιμονοποιείται κι έτσι γίνεται δυνατή η αποενοχοποίηση. Το συλλογικό ασυνείδητο κατασκευάζει μια οντότητα χωρίς σώμα, αμβλύνοντας την ουσία της.
Και φυσικά, έχετε δίκιο ότι στο συγκεκριμένο ματς, κανείς δεν εκφράζει κάποια ρητή βούληση να εξασκήσει βία (παρ’ ότι θυμάμαι τη διαβεβαίωση της κερκίδας ότι γ..νται οι μάνες και οι αδερφές παικτών, προπονητών και παραγόντων της ΑΕΚ -και από κοντά των διαιτητών, σε κάθε μη επιθυμητό σφύριγμα- και αυτό μάλλον συνιστά λεκτική βία, αλλά μη γινόμαστε και τόσο δύσκαμπτοι και στενοχωριέται κι ο Μπαμπινιώτης). Ωστόσο, η παραβίαση κάθε κανόνα (το γιούρια στα παλιούρια που τόσο σας ενόχλησε) από τις οπαδικές ορδές (νομίζω, έτσι τις ονομάζει ο Ecco στη Σημειολογία της καθημερινής ζωής -αλλά μη σας πάρω και στον λαιμό μου) που εφορμούσαν να καταλάβουν τις στρατηγικά καλύτερες θέσεις εντός και εκτός γηπέδου, συμπληρωμένη από την άγνοια των επιπτώσεων των πράξεών τους για τη ζωή και την ασφάλεια, τόσο τη δική τους όσο και του συνθεατή τους (για να ενοχληθείτε ακόμα περισσότερο, σας λέω ότι στοιχηματίζω πως ο τελευταίος που θα έμεινε στη Θύρα θα πήδηξε πάνω από τους προτελευταίους κραυγάζοντας όαααα!) και επιτεινόμενη από την ασφάλεια της ατιμωρησίας που παρέχει το «μπετοναρισμένο πλήθος» (όπως το ονομάζει ο Brohm στο Les meutes sprotives -και γι αυτόν είμαι σίγουρη), είναι λανθάνων (καθόλου σικ, σας τ’ ορκίζομαι -και μη βιαστείτε να υποθέσετε ότι παρανοώ, μάλλον παραναγιγνώσκω εκ πεποιθήσεως) χουλιγκανισμός
Τέλος, και χωρίς να παύω να θεωρώ τον θάνατό τους αποτέλεσμα εγκληματικής αμέλειας των (επαναλαμβάνω ατιμώρητων) υπευθύνων του γηπέδου αλλά και κακής διαχείρισης, όλων των θεατών της θύρας, θα ήθελα να ξαναματαδιαβεβαιώσω (όποιον αμφιβάλλει) ότι η λύπη μου για τον χαμό αυτών των παιδιών (και την απώλεια των οικογενειών τους, ειδικά ως μάνα) είναι πολύ ειλικρινής. Η δική σας πάλι για το ότι είμαστε συνάδελφοι είναι μάλλον περιττή, γιατί συνάδελφοι δεν ορίζονται αυτοί που τυχαία εξασκούν το ίδιο επάγγελμα, αλλά αυτοί που το εξασκούν στο ίδιο νοηματικό και λειτουργικό πλαίσιο, στον εντοπισμό του οποίου κανένας ναβιγκάτορας δεν μπορεί να βοηθήσει.; 12/2/09, 2:05 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Κυρία MenieK, επιτρέψτε μου να κάνω μερικές παρατηρήσεις και να χαθώ:
Πρώτα απ' όλα δεν προσβάλλατε εμένα, εαν δεν το καταλάβατε. Θεώρησα (και θεωρώ) το ΥΦΟΣ προσβλητικό για νεκρούς.
Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το μέγεθος της ΔΙΚΗΣ σας ευαισθησίας, σχετικά με τα όσα έγραψα. 12 γραμμές για το πρώτο σχόλιο και 80 για την απάντηση στο δικό μου. Επειδή φιλοξενούμαστε σε αυτό το χώρο, δεν επιθυμώ να τραβήξω την αντιπαράθεση γιατι έτσι θα προσβάλλω τον κ.Κεντρωτή.
Ο καθένας κυρία μου, κρίνεται -πέρα απο την εν γένει στάση του στην κοινωνική αλληλεπίδραση- και απο τα γραφόμενά του, έτσι δεν είναι;
Και δυστυχώς, η άσκοπη και έως αφελής επίδειξη γνώσεων (παρεπιπτόντως ο κ.Eκο γράφεται Eco και όχι Ecco, αλλά αυτό μάλλον είναι σφάλμα του πληκτρολογίου-ναι, κολλάει που και που, έτσι?) δεν βοηθάει καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως δεν εξαγνίζει η επι σειρά ετών παρουσία του σε αγώνες του Ολυμπιακού.
Για το σχόλιο του τέλους, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως, ναι, ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ. Είστε εκπαιδευτικός στο επάγγελμα.
Εγώ το βλέπω σαν λειτουργημα.
Πολύ καληνύχτα σας
k.Κεντρωτή, και πάλι συγγνώμη; 12/2/09, 10:06 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Κρίμα, μπήκε δω μια αργόσχολη να βγάλει τα απωθημένα της, λες και δεν είδε πριν μπει το ποδοσφαιρικό περιεχόμενο.

Λυπάμαι που 2 αιώνες διαφωτισμού δεν με αφήνουν να σου πω: άντε κυρά μου, να πλύνεις κανα πιάτο.

Ή τελοσπάντων κυνήγα το γιόκα σου να τον ταΐσεις κανα μπιφτέκι ακόμα.; 13/2/09, 4:35 π.μ.
Θεόδωρος Α.Πέππας είπε...: Απλά, λυπάμαι Αντιληπτό το γιατί.; 13/2/09, 8:02 μ.μ.
MenieK είπε...: "...Στην ελληνική πραγματικότητα, όπως φαίνεται, τα μνημόσυνα έχουν μεγαλύτερη απήχηση από τα διλήμματα της σκέψης..."
(Δημήτρης Δημηρούλης: Τι απέγινε ο υπερρεαλισμός, Το Δένδρο, Φθινόπωρο 2008)
Υ.Γ. έχω φαγητό στο φούρνο και πιάτα στο νεροχύτη, γι αυτό λέω να αφήσω τους φιλοξενούμενούς σας στις πολυσύνθετες ασχολίες τους; 13/2/09, 8:34 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: "..Δεν είπε τίποτε άλλο. Την άφησε να απολαύσει την μοναδική ηδονη: αυτήν της τελευταίας κουβέντας..
Οι άνδρες, βρώμικοι, γεμάτοι βαρβατίλα και με μόνο ενδιαφέρον το κλωτσοσκούφι, έφυγαν χωρίς άλλη κουβέντα.."
Σ. Παλαμάρη: η μετάνοια (εκδ. σκορδόψωμο); 13/2/09, 10:40 μ.μ.
MenieK είπε...: Βλέπω ότι, αφού τελειώσαμε με τους εκπαιδευτικούς ορισμούς και τις θεολογικές προσεγγίσεις περί βίου, περάσαμε, προχείρως πάντα, και στις ερωτικές φαντασιώσεις (το απαιτεί κι η μέρα, βέβαια) χωρίς να το παίρνω, η πώς-να-με-χαρακτηρίσω-τώρα, (άστε, άστε άντρες με τη βαρβατίλα, δράμα οι κατηγοριοποιήσεις), απόφαση να αποχωρήσω. Και δεν φτάνει που το βρίσκω δύσκολο να δονούμαι σε καταστάσεις ομοθυμίας (πλην εξαιρέσεων και μετά το μετανιώνω συνήθως) είμαι και, κατά κανόνα, Μάνα-Σου-Μιλάω-Μη-Χαζεύεις (εξ ου και οι συνεχείς παρενθετικές προτάσεις, όλο έχω στο μυαλό μου και κάτι άλλο…τι έλεγα? α, ναι!) και σας χαλάω την παρέα.
Κι αντί να περνάω τα βράδια μου μετανιώνοντας που δεν(συν)οργανώνομαι (στην blogoπλατεία, τους blogoκήπους και τα blogoτρωϊκά τείχη) ώστε να προστατέψω την τιμή, την πατριαρχία και να βάλω και κανα φαΐ, επιλέγω, χωρίς είναι αλήθεια να σεβαστώ τους άλλους (που με το Die Hard 4.0, ξυπνούν και το Death becomes you κοιμούνται) να βλέπω στο Δι-Βι-Δι (Δε Βλέπεται Διάολε) τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» που και τίγκα στους αρχέγονους συμβολισμούς είναι, και το Γκολουμάκι του, όσο να πεις το έχει (ώστε να διδάσκεσαι τι σου συμβαίνει αν φέρνεσαι εγωιστικά) αλλά και τους (συν)στρατευμένους ομού και (συν)πολεμούντες αλλά κυρίως (συν)θυσιαζόμενους ήρωες (παρεμπιπτόντως, κούκλος ο Μορτενσεν, αγόρια και τίγκα στην φερομόνη!!) για τη σωτηρία της ψυχής ημών, υμών και αυτών (καλά ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, τι να πεις?) έχει.
Τέλος να δηλώσω (τυπτόμενη και κύπτουσα την κεφαλή έμπροσθεν των blogoκηνσόρων εί μη και φυλάκων της blogoτάξης) ότι ναι είμαι μια aesthete, με την οσκαρογουαϊλντική (δικό σας το blog, κύριε Κεντρωτή μου, δική μου η λέξη, δεν πιστεύω να ενίστασθε?) έννοια του όρου και μια παρείσακτη (να μην ξεχνιόμαστε) οπότε, αντί να μετράω σειρές και να προετοιμάζω οργασμούς, χαζεύω από το μπαλκόνι τις πορφυροροδομπορντοκοραλοαλικές αντανακλάσεις της καταιγίδας που μαστίζει τη Μαμουσιά (σιγά μη σας πω το όνομα του χάρτη, να μαζεύετε στοιχεία εναντίον μου!!).
Τώρα που το σκέπτομαι είμαι ΚΑΙ αναβλητική, οπότε μάλλον θα περιμένω να χωνέψω όλες τις προσβολές, της προηγούμενης, αυτής και πιθανά και της επόμενης μετά το Θρύλος - Πολεμοθεός.
Σχετικοάσχετο που λέει και η συμπλογκίτισσα Κερασιά: Δεν το χωνεύω, ότι μπαίνω να σχολιάσω ένα πράγμα και καταλήγω να γράφω τα αλλούτερα και τα ακατανόητα!!!
(Συγγνώμη σερνικά μου που θα μετράτε τις γραμμές σε άλλο ένα σχόλιο-σεντόνι….); 14/2/09, 1:44 μ.μ.
Γιωργος Κεντρωτης είπε...: Αγαπητοί φίλοι, πείτε ό,τι θέλετε και γράψτε ό,τι θέλετε. Εγώ στην ανάρτησή μου επίτηδες δεν έβαλα λόγια. Δεν απαντώ και δεν συμμετέχω από καθαρή προσωπική επιλογή - όχι για μην δυσαρεστήσω κανέναν. (Εξ άλλου έχω δυσαρεστήσει πάρα πολλούς στη μέχρι τώρα ζωή μου, και δεν θα προσέθετα ούτε μονάδα στο ποσοστό μου με μερικές νέες δυσαρέσκειες!) Διευκρινίζω δύο πράγματα: Πρώτον, έχω σβήσει αρκετά σχόλια (γύρω στα είκοσι) που ήσαν ανώνυμα και συνάμα υβριστικά. Και, δεύτερον, δεν πρόκειται να εξηγήσω σε κανέναν τη στάση μου. Όποιος θέλει μπορεί ελεύθερα να συνεχίσει να γράφει - αυτό, άλλωστε, το νόημα έχουν τα ιστολόγια.; 14/2/09, 2:11 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αυτή η γυναικεία μουρμούρα είναι απίστευτη, δεν ηττάται, δεν λυγάει ούτε στο διαδίκτυο. Δεν είναι να απορεί κανείς με τις δυστυχισμένες μούρες των συζύγων.
Κυρία μου, μια πρόταση: ασχοληθείτε με κάτι πιο ελαφρύ, τσακωθείτε για την τσιριχτή φωνή του Αδώνιδος, μην πιάνετε νεκρούς στα ακροδάχτυλά σας.; 16/2/09, 10:55 μ.μ.