ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΜΠΟΡΧΕΣ

JORGE LUIS BORGES

Η ΒΡΟΧΗ

Και ξαφνικά έχει ξεβγαλθεί και αστράφτει η εσπέρα

καθώς μια λεπτολόγα πέφτει και σχολαστική

βροχή. Πέφτει ή έπεφτε, μιας κι η βροχή είναι κατιτί

που σου θυμίζει πως συνέβη μι’ άλλη μέρα.

Να πέφτει την ακούς, και σού ’ρχονται από πέρα

πανάρχαιοι καιροί, καιροί που η μοίρα η τυχηρή

στον κόσμο έν’ άνθος βρήκε νά ’χει ουσία πορφυρή:

το ρόδο, που άλικη ειμαρμένη το εκαρτέρα.

Αυτή η βροχή απ’ τα κρύσταλλα θαμπή κυλάει

και από χαρά στις φτωχογειτονιές μεθάει

στων μαύρων σταφυλιών τη βραδυνή πλεκτάνη.

Η μεσαυλή πια δεν υπάρχει. Η μουλιασμένη

εσπέρα, αχ, του πατέρα μου τη λατρεμένη

φωνή μού φέρνει, ωσάν να μην έχει πεθάνει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

**************************

LA LLUVIA

Bruscamente la tarde se ha aclarado
Porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. La lluvia es una cosa
Que sin duda sucede en el pasado.

Quien la oye caer ha recobrado
El tiempo en que la suerte venturosa
Le reveló una flor llamada rosa
Y el curioso color del colorado.

Esta lluvia que ciega los cristales
Alegrará en perdidos arrabales
Las negras uvas de una parra en cierto

Patio que ya no existe. La mojada
Tarde me trae la voz, la voz deseada,
De mi padre que vuelve y que no ha muerto.