Ο ΠΑΝΤΟΣ

Ο ΠΑΝΤΟΣ

Η μεταγραφή του από την Προοδευτική στον Ολυμπιακό πέρασε στα ψιλά ακόμη και των φιλολυμπιακών εφημερίδων. Δεν συγκίνησε κανέναν οπαδό του Θρύλου – να μη μιλήσω για τους οπαδούς των αντιπάλων μας: κανείς δεν εφθόνησε την τύχη μας τότε!
Ήρθε αθόρυβα, ενσωματώθηκε στην ομάδα με το ήθος του αποφασισμένου στρατιώτη, αγωνίστηκε όποτε και όπου του ζητήθηκε χωρίς να δυσανασχετήσει ή να προβάλει υπερφίαλες αξιώσεις, σκούπιζε τακτικά τον πάγκο, αλλά μάσαγε σίδερα, όποτε ριχνόταν στο γήπεδο, έσβηνε τους αντιπάλους του σε μικρούς και σε μεγάλους αγώνες, και μετά το ματς είχε την ηρεμία αυτού που είναι ταμένος να κάνει μόνο τη δουλειά του με πασίδηλη την αίσθηση του υψηλού καθήκοντος.
Ο σχετικώς χαμηλά αμειβόμενος Πάντος εγγυάτο με τον ιδρώτα του τις πολύχρυσες αμοιβές πολλών άσων της ομάδας. Ο πιστός στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο οπαδός έβλεπε βαθμηδόν στο πρόσωπό του την αρχετυπική μορφή του αθλητή της πειραιώτικης ομάδας, μέχρι που ένα βράδυ επέστη η στιγμή –ο «καιρός» που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας– και ο Πάντος έγινε ο ίδιος σύμβολο και φωνή της κερκίδας. Οι πρεσβύτεροι ξανάβλεπαν τον Μουράτη να παίζει με την ερυθρόλευκη και οι νεώτεροι ελάμβαναν (μέσω της φαντασίας τους) πείρα τού πώς ήσαν οι γίγαντες της δεκαετίας του 60.
Αθλητές σαν τον ολυμπιακώς ακεραιότατο Τάσο Πάντο εμπεδώνουν και διαιωνίζουν τον θρύλο του Θρύλου.