ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΤΙΝΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΤΙΝΟ

Τά πέρασες τα εξηνταέξη...
σαν άμμος σκόρπισαν τα χρόνια.
Χαθήκαμε. Πού νά ’σουν; Σε είχα
αφήσει στα εικοσιεννιά.
Μες στου μυαλού μου τις αλάνες
μαζί σου παίζαν μπάλλα οι μνήμες·
ώς τον Θεό κι εδώ πηδούσες
και σκόραρες με κεφαλιά.
Με το έντεκα ο Βασίλης:
κράμα ύλης και ανθύλης.

Οι χείμαρροι όλοι σε ζηλεύαν –
με την ορμή σου τους περνούσες·
και πίσω σου οι γαζέλες μέναν
στο τρέξιμο ν’ αγκομαχούν.
Με την κατεβασιά σου τάνγκο
εχόρευες, κι ας μη νογούσες
τί ο χορός αυτός σημαίνει –
εσύ ’σουν μιά ζωή εξτρέμ.
Με το έντεκα ο Βασίλης:
κράμα ύλης και ανθύλης.

Το χτύπημα στο γόνατό σου
πληγώνει χρόνια την καρδιά μας·
σε καρτερούνε κάτι φάσεις,
προσμένουν να τις κάνεις γκολ.
Μα σήμερα που σε ξανάδα,
πανέτοιμο σε βρήκα πάλι
να μπεις μες στο Καραϊσκάκη,
τρελή Μποτίνα νευρικιά.
Με το έντεκα ο Βασίλης:
κράμα ύλης και ανθύλης.


Πειραιάς, 18 Απριλίου 2011