10.1.12

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 2010


ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΛΑΡΙΣΑ 2-1


Ο Έντσο Μαρέσκα ανοίγει το σκορ στο 37΄.

10 σχόλια:

Θεόδωρος Α.Πέππας είπε...

Εχει και μερικές πολύ καλές, ομολογουμένως, (παρά το ότι τις τράβηξα εγω!) φωτογραφίες μας, πριν, κατά και μετά το ματς αυτό
Αν δεν δουλέψει ως λινκ το http://theopeppasblog.pblogs.gr/2010/01/hlios-kai-emeis-ekei-meta-synefiase.html, πήγαινε στην σελίδα μου , στις 10-1-2020 και ..βούτα μερικές-εκείνη εκεί, ειδικά, που είσαι με τις σταγόνες της βροχής σαν βαλς του Σοπέν είναι συλλεκτική!

Ανώνυμος είπε...

Θα επιμείνω στο πλαίσιο των επικρίσεων στο πρόσωπο του βαλβέρδε. Ομολογώ πως δεν είναι ο μέντορας της προπονητικής, ούτε το ότι καλύτερο. Είναι όμως με βεβαιότητα ο καλύτερος που είχαμε στον ερυθρόλευκο πάγκο την τελευταία δεκαετία. Τουλάχιστον θα επιμείνω στον παραπάνω χαρακτηρισμό όσων αφορά το κομμάτι της τακτικής της ομάδας γιατί έχει κι αυτός τις εμμονές του. Στο κομμάτι των μέτριων μεταγραφών της ομάδας η ευθύνη είναι μοιρασμένη μεταξύ διοιήκησης και προπονητή.. Γιατι δεν εγκαλούμε τη διοίκηση για αυτο; Συγγνώμη αλλά τα περί λεμονή προπονητής ολυμπιακού τα βρίσκω τουλάχιστον γραφικά.. Ας θυμηθουμε τη τελευταία θητεία του λεμόνη. Με πλειάδα αξιολογότατων ποδοσφαιριστών τουλάχιστων καλύτερων από πολλούς σημερινους, ας θυμηθούμε μόνο τους κοβάσεβιτς, τζορτζεβιτς, γκαλλέτι, παγκόσμιες κλάσεις. Και ποιό το αποτέλεσμα; Κατενάτσιο και τρόπος ανάπτυξης μόνο αντεπιθέσεις, παναθηνακοποίηση του ολυμπιακου εν ολίγοις.. Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν τον εξελληνισμό της ομάδας μας, αλλά υπό όρους. Όχι όποιον έλληνα προπονητή και παίχτές. Δυστηχώς οι έλληνες ακόμα και σήμερα διακρινόμαστε για έλλειψη επαγγελματισμού και τακτικής παιδείας...

Ανώνυμος είπε...

1965: Ο 24χρονος Νίκος Γιούτσος, που έχει μεταγραφεί από την ουγγρική Τσέπελ στον Ολυμπιακό, κάνει το ντεμπούτο του στον αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού. Ως παιδί πολιτικών προσφύγων με το όνομα Γιούτσοφ, θα χρειαστεί ειδική διαδικασία από το Υπουργείο Εξωτερικών για να αγωνισθεί. Με τους «ερυθρόλευκους» θα αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και η ιαχή «Έμπαινε Γιούτσο», που θα ακούγεται στις εξέδρες, θα γίνει σλόγκαν.

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

! Θεόδωρος Α. Πέππας: "στις 10-1-2020";;;!!! ΟΚ, θα περάσω.

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

@ Ανώνυμος: Αγαπητέ μου σύγγαυρε, μάλλον δεν με διαβάζεις συχνά (πράγμα που από μόνο του δεν είναι κακό), γι' αυτό και γράφεις πράγματα που υποθέτεις για εμένα. Βεβαίως και αποδίδονται στη διοίκηση (και σε τούτη και στην προηγούμενη) οι ευθύνες που της αναλογούν. Πήγαινε στον σύνδεσμο "ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ" και θα το διαπιστώσεις. Επ' αυτού δεν χρειάζεται να γράψω εγώ τίποτε άλλο.

Δεν με ενοχλεί που αποκαλείς τις απόψεις μου σχετικά με τον Τάκη Λεμονή "τουλάχιστον γραφικές" - αυτό είναι πραγματικά άνευ σημασίας. Αλλά πές μου εσύ πώς να χαρακτηρίσω τη θέση σου ότι ο Λεμονής συντέλεσε στην -όπως χαρακτηριστικά σημειώνεις- "παναθηνακοποίηση του ολυμπιακου εν ολίγοις". Φαντάζομαι, βέβαια, ότι μιλάμε για τον ίδιο Λεμονή: γι' αυτόν που προπονούσε την ομάδα που έχει ρίξει επανειλημμένως τεσσάρες και εξάρες στον ΠΑΟ και την ΑΕΚ και που έχει συντελέσει στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές νίκες του Θρύλου εκτός έδρας. Προτιμώ, ξέρεις, φίλτατε σύγγαυρε, να είμαι γραφικός μαζί με ολόκληρο το Γήπεδο Κραϊσκάκη που φώναζε "Τάκη, ψυχάρα, ολυμπιακάρα!", κι ας κάνω λάθος... και ας είμαι όχι μόνο γραφικός, αλλά κυριολεκτικά ο αρχηγός των γραφικών. (Για τον Ερνέστο Βαλβέρδε, που είναι αναμφισβήτητα μεν προπονητής, αλλά όχι και καθόλου κόουτς, δεν ισχύει ΠΙΑ αυτό: έχουν κοπεί οι ουρανομήκεις ζητωκραυγές και τα παρατεταμένα χειροκροτήματα ακόμα και από εκείνους που τον θεωρούσαν κάτι σαν καλύτερο Ερνέστο Λίππι - ο χαρακτηρισμός έχει κατ' επανάληψη γραφεί και στον "Πρωταθλητή" και στον "Γαύρο").

Από εκεί και έπειτα, φίλε μου, μια κουβέντα μόνο ακόμη, γιατί τα πολλά λόγια είναι όντως φτώχεια. Δεν θεωρώ ότι οι απόψεις μου είναι τίποτε περισσότερο από εκπεφρασμένες προσωπικές επιλογές. Γι' αυτό και ισχύουν μόνο για εμένα και για κανέναν άλλον. Δεν υποχρεώνω κανέναν όχι να τις ασπαστεί, αλλά ούτε καν να τις διαβάσει. Ένα, όμως, είναι βέβαιο (τουλάχιστον για μένα) ως προς τον χαρακτήρα τους: το ότι βασίζονται στην ολυμπιακή ιστορία και πραγματικότητα - και σε τίποτε άλλο. Ούτε σε συμπα΄θειες και αντιπάθειες,ούτε σε "promotion" κανενός. Και τούτο, ακριβώς γιατί δεν έγινα ολυμπιακός χτες, αλλά πριν από μισόν αιώνα.

Αγαπητέ φίλε και σύγγαυρε, νά 'σαι καλά, και ας διαφωνούμε. Δεν χάθηκε ο κόσμος! Το εννοώ αυτό που γράφω. Άσε που έτσι αποδεικνύουμε έμπρακτα ότι δεν είμαστε -όπως μας κατηγορούν οι Βάζελοι- "πρόβατα". Λίγο τό 'χεις αυτό;

Θεόδωρος Α.Πέππας είπε...

@ Nαι, ..ξέφυγε λίγο το πληκτρολόγιο, αλλά κακό είναι να ..βλέπουμε μπροστά και ναμαστε ..αισιόδοξοι; (πως θα υπάρχει ..Λάρισα στην Α Εθνική, εννοώ! Γιατί και Ολυμπιακός θα υπάρχει, και Καραϊσκάκη θα υπάρχει και μεις θα υπάρχουμε-εστω κι αν μας ..κρατανε οι γιοί μας για να ανεβουμε τις σκάλες, καθως εμείς θάχουμε να κραταμε τον ..καθετηρα και τον ουροσυλλέκτη!
Πάντως, προς ..υπεράσπιση, το απάντησα από το νοσοκομείο από όπου δεν είχα φύγει ακόμα, ωρα 6.18 μμ!
Ελαφρυντικό ..αναγνωρίζεται;

Θεόδωρος Α.Πέππας είπε...

Και βέβαια ο Βαλβέρδε έχει και καλά στοιχεία-αλλά και κολλήματα
Οσο για το "Τακη-Ψυχάρα- Ολυμπιακάρα", όχι μόνο το φώναξα και γω, με πολλή συγκίνηση και υπερηφάνεια, αλλά με τα ίδια αισθήματα, συναισθήματα και επιχειρήματα του οικοδεσπότη

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Λίγο παλιό αλλά τόσο επίκαιρο!

Οι «τιτίκες» του Βαλβέρδε
» απο τον , Aντώνη Λαγό
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Τελικά, ο Φλορεντίνο Πέρεθ είναι… κότα µε βασιλικό λειρί.
Μια µούντζα γκολ έφαγε η οµάδα του από την Μπαρτσελόνα κι εκείνος παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα! Το πρωί της περασµένης Τρίτης µπήκα στο Ιντερνετ για να διαβάσω ότι ο πρόεδροςπήγε φουριόζος στο Ciudad – εκεί όπου βρίσκονται οιπροπονητικές εγκαταστάσεις της Ρεάλ Μαδρίτης – για ναπει δυο… φωνήεντα στον
Μουρίνιο και τους παίκτες του, να τους δηλώσει ότι δεν ανέχεται να του κάνει πλάκα ηµισητή αντίπαλος, να τους απειλήσει ότι θα τους κρεµάσει τα δελτία, αλλά
µάταια. Τουµπεκί ψιλοκοµµένο. Οπως άλλωστε και ο µαδριλένικος αθλητικός Τύπος που δεν τόλµησε να γράψει ότιο Μεσούτ Εζίλ δεν µπορεί να καταλάβει τι σηµαίνει
αυτό το ντέρµπι για τη Βασίλισσα επειδή είναι Γερµανός, ότι ο Ντι Μαρία ή ο Πέπε δεν µάτωσαν τη φανέλα ή ότι ο Κεντίρα δεν έχει καταλάβει σε ποια οµάδα έχει
έρθει.
Αντίθετα από τον Φλορεντίνο – φλώρο – Πέρεθ, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν την άφησε να περάσει ντούκου την ήττα από την ΑΕΚ. Στο µυαλό του, η καλοπληρωµένη οµάδα νικάει πάντα την απλήρωτη και – για να πάω το σκεπτικό του ένα βήµα παρακάτω –
τα παιχνίδια µεταξύ δύο εξίσου καλοπληρωµένων ή απλήρωτων οµάδων λήγουν ισόπαλα.
Οταν αυτό δεν συµβαίνει, είναι φανερό ότι οι (καλοπληρωµένοι) ποδοσφαιριστές έχασαν επειδή είναι «τιτίκες», που λέει και ο Αλέφαντος. Με µεγάλο µερίδιο
ευθύνης να βαραίνει, προφανώς, τον προπονητή που µάζεψε στην οµάδα τόσους «µελάτους». Αυτή η επιστηµονική θεωρία για το ποδόσφαιρο δεν εξηγεί, βεβαίως,
πώςη Μπαρτσελόνα είχε χάσει στο Καµπ Νου από τη Χέρκουλες που κοστίζει ολόκληρη
όσο ο Μέσι µόνος του, αλλά τώρα που το σκέφτοµαι, και ο Τσάβι µε τον Ινιέστα δεν µου φαίνονται και τόσο… φανατικοί. Οι αφελείς οι Ισπανοί έχουν άλλη φιλοσοφία.
Λένε ότι µια οµάδα που ουσιαστικά χτίζεται από την αρχή εδώ και λίγους µήνες (η Ρεάλ), είναι λογικό να κάνει τις γκέλες της. Πολύ περισσότερο απέναντι στην
έτοιµη από καιρό Μπαρτσελόνα, η οποία µέχρι να φτάσει στο σηµείο να παίζει το σηµερινό «διαστηµικό» ποδόσφαιρο και να κάνει 21 σωστές πάσες σε 58 δευτερόλεπτα, έχασε 2-3 πρωταθλήµατα. Και πάλι χωρίς ο τότε πρόεδρός της, ο Λαπόρτα – άλλη… κότα αυτός – να τραβήξει τα αυτιά του προπονητή ή των παικτών στις
«ασυγχώρητες» αποτυχίες. Ο προπονητής είναι σαν το πεπόνι. Ακόµη κι αν το πληρώσεις αργίτικο, µόνο όταν το κόψεις θα µάθεις αν αγόρασες φρούτο ή κολοκύθα.
Ο Μαρινάκης όµως είχε µια σπάνια τύχη: το περασµένο καλοκαίρι, όταν έβγαλε από την πρίζα τα πειράµατα του Λίνεν και αποφάσισε να εµπιστευθεί τον Βαλβέρδε,
γνώριζε ακριβώς ποιον προπονητή παίρνει. Στο πρώτο πέρασµά του από τον Πειραιά,
ο Ισπανός ήταν ανοιχτό βιβλίο. ∆εν είναι η αλεπού του πάγκου που θα κλέψει τη νίκη µε µία κίνηση µατ µέσα στο παιχνίδι ούτε ο εµψυχωτής που θα κάνει τους παίκτες του να µασάνε σίδερα καινα φτύνουν ρινίσµατα. Αν ο Μαρινάκης ήθελε
τεχνικό τέτοιου τύπου, ας έπαιρνε τον Αλέφαντο που θα του ερχόταν και φθηνότερος.
Ο οποίος στη φάση του 90’ θα φώναζε στον Ντουντού: «Γιατί δεν κάνεις τάκλινγκ στον αράπη, µωρή Σαλώµη; Φοβάσαι µη σκίσεις το καλτσόν;». Με τον «Αλέ» ο Ολυµπιακός µπορεί να µην έχανε ούτε από την ΑΕΚ ούτε από τον Παναθηναϊκό, αλλά ο τσαµπουκάς κερδίζει τα ντέρµπι όχι τους τίτλους.
Στην οµάδα που «υποσχέθηκε» ο Βαλβέρδε– τεχνική, επιθετική και θεαµατική – οι πολεµιστές µε το µαχαίρι στο στόµα δεν έχουν θέση. Με τους light µπαλαδόρους που
µάζεψε ο Βάσκος τεχνικός ακολουθεί µε ευλάβεια το σχέδιο. Πρέπει όµως να κατάλαβε πλέον ότι στον Ολυµπιακό που υποχρεούται να νικάει στα 24 από τα 30 µατς της
χρονιάς και απαγορεύεται να χάνει στα υπόλοιπα 6, υποµονή δεν µπορεί να υπάρξει.
Και για µια οµάδα που µόλις έχει αρχίσει να χτίζεται, ο καλύτερος παίκτης είναι ο χρόνος.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γιώργο Κεντρωτή. Ασφαλώς και δεν έχω κάτι εναντίον σου και προφανώς ο χαρακτηρισμός μου για γραφίκες απόψεις περί λεμονή είναι σίγουρα ατυχείς. Δεν έχω τη δική σου ολυμπιακή γνώση κι εμπειρία, αλλά η αποψή μου για την ακαταλληλότητα του τάκη ψυχάρα(που όντως είναι) δεν αλλάζει. Απο το '80 λοιπόν που θυμάμαι ολυμπιακό και ποδόσφαιρο ξεχωρίζω δυό προπονητές κι έναν αμφιλεγόμενο. Οι δύο για μένα ξεχωρίζουν γιατί ήταν δουλευταράδες καθόλου φανφαρόνοι και τους άρεσε η ομάδα τους να στηρίζεται στην τακτική και το επιθετικό ποδόσφαιρο. Αυτοί είναι οι μπλαχίν και βαλβέρδε. Ο αμφιλεγόμενος είναι ο μπάγεβιτς αν και οπωσδήποτε τον αναγνωρίζουμε γιατί μας βοήθησε να αναστηθούμε. Ο λεμονής έκανε σπουδαίες νίκες με ένα σπουδαίο ρόστερ κι ένα καθόλου θελκτικό τρόπο παιχνιδίου κι αυτός είναι ο λόγος που δεν θα τον ήθελα πίσω στην ομάδα μας. Αυτά βέβαια είναι προσωπικές απόψεις. Έχε γεία λοιπόν σύγγαυρε, να εξακολουθείς να μας χαρίζεις ωραία ολυμπιακά κείμενα.

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

@ ΟΛΟΙ και ιδίως τον Ανώνυμο σύγγαυρο: Σας χαιρετώ όλους, και χαίρομαι που εμείς οι ολυμπιακοί μπορούμε να εκφράζουμε το γαύρο πάθος μας με τρόπο γαυρικό. Η αγάπη για τον Ολυμπιακό μάς κάνει καμμιά φορά να λέμε και μια κουβέντα παραπάνω. Αυτό το τελευταίο ισχύει κυρίως για εμένα. Γράφω λίγο βιαστικά, γιατί πνίγομαι στη δουλειά. καλή χρονιά σε όλους και με τον Θρύλο μας νικητή και τροπαιούχο παντού.