ΚΕΒΙΝ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...

Τάδε έφη Μιραλάς (και δεν μας τα λέει καλά):

Ξέρω πολύ καλά ότι έχει ειπωθεί από πολύ κόσμο ότι δεν είμαστε φίλοι, ότι δεν έχουμε καλές σχέσεις, ότι δεν τα βρίσκουμε αγωνιστικά, αλλά προσωπικά εγώ θα ήθελα εξηγήσω στον κόσμο ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Έχω πολύ καλές σχέσεις με τον Ραφίκ. Είμαστε δύο επιθετικοί που ψάχνουμε το σκοράρισμα. Είναι λογικό κάποιες στιγμές να είμαστε «εγωιστές». Θέλω να εξηγήσω στον κόσμο το γεγονός πως κάποιοι επιθετικοί κάποιες φορές δεν ανταλλάσσουν ίσως τόσες μπαλιές που θα ήθελε ο κόσμος.
Δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε καλές σχέσεις και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όταν εγώ σκοράρω εκείνος χαίρεται για εμένα και όταν εκείνος σκοράρει χαίρομαι εγώ για αυτόν. Και μία επιπλέον απόδειξη, στο παιχνίδι του κυπέλλου, όταν έχασε το γκολ εγώ στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, γιατί η ουσία είναι να κερδίζει η ομάδα.

Κέβιν, παιδί μου, δεν μας ενδιαφέρει αν έχεις καλές ή κακές σχέσεις με τον Τζεμπούρ. Ούτε αν είσαστε και οι δύο σας «εγωιστές». Να είσαστε ό,τι θέλετε και ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Μέσα στο γήπεδο, όμως, οφείλετε να είσαστε πάντα παίχτες του Θρύλου. Άντε, γιατί την πρόκριση στη Μέταλλιστ τη χάρισε ο «μαλακο-εγωισμός» σας.