Αναδημοσιεύω από τον σημερινό "Αγγελιοφόρο" της Θεσσαλονίκης

ΚΥΡΙΑΚΟΣ Δ. ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
καθηγητής Βαλκανικών Σπουδών
του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας


ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Στις 27 Μαρτίου επέστρεψε πανηγυρικά στην αίθουσά του στο Rijksmuseum του Αμστερνταμ ο περίφημος πίνακας του Ρέμπραντ «Νυχτερινή περιπολία». Εκεί, περίπου στα 1642, ο μεγάλος Ολλανδός ζωγράφος απαθανάτιζε τον νέο κόσμο που θα έφερνε σε λίγο ο τερματισμός του Τριακονταετούς Πολέμου στην Ευρώπη (1618-1648) με την καθιέρωση του έθνους-κράτους ως θεματοφύλακα του πολέμου και του δικαίου και την ανάδειξη του περιπλανώμενου εμπόρου, συμφιλιώνοντας έτσι «το πουγκί με την πολιτική».
Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ο έμπορος έγινε προοδευτικά βιομήχανος, επιχειρηματίας, χρηματιστής. Παρέμενε, όμως, πολίτης με ελευθερίες, έστω και αν πολέμησε για την ελευθερία ως υπέρτατο αγαθό, την ισότητα που κερματίστηκε και μοιράστηκε σε διάφορα δικαιώματα και την αδελφοσύνη που μεταστοιχειώθηκε σε ειρηνική συνύπαρξη.
Με τη δημιουργία των κοινοτικών θεσμών το βεστφαλιανό Κράτος τόλμησε νέες δομές, αλλά στα χνάρια της καθεστηκυίας τάξης – επιτηρώντας, δηλαδή, το Κράτος την Οικονομία. Πολύ γρήγορα το δημιούργημα του Κράτους ξεπέρασε τον εφευρέτη του, ουσιαστικά δε τώρα το Κράτος επιτηρείται από την Οικονομία.
Τρεις μέρες πριν από το μεγάλο γεγονός για τον παγκόσμιο πολιτισμό, μια άλλη «νυχτερινή περίπολος» των επιχειρηματικών κρατών της Ευρώπης, φορώντας τις ίδιες φανταχτερές στολές με τους καλβινιστές εμπόρους του Αμστερνταμ, έκανε τις ίδιες ακριβώς προετοιμασίες με όπλα το νέο οικονομικό δόγμα και τύμπανα τα ΜΜΕ στους δρόμους των παγκόσμιων αγορών.
Στην ψηφιακή εποχή της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, ο Πολίτης και το Κράτος Δικαίου, στο οποίο πίστεψε και εμπιστεύτηκε την ύπαρξή του, άρχισαν να μετρούν σημαντικές απώλειες σε όλα τα δώρα των ελευθεριών και των δικαιωμάτων τους. Οι ιερείς του ναού των αγορών ευαγγελίζονται μια νέα Μεταρρύθμιση για τα μη ανταγωνιστικά κράτη και τους μη παραγωγικούς πολίτες τους. Μετά και τη νέα σφαγή της Κύπρου στον εξελισσόμενο «Τριακονταετή Πόλεμο» των νέων χώρων και δομών θυσιάζονται τα ιερά και όσια της φιλελεύθερης οικονομικής τάξης πραγμάτων, η ατομική περιουσία, το property.
Οι χρηματιστές-πολιτικοί, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη Μνήμη της πρωτοκαθεδρίας τους και τις υβριδικές δομές των διεθνών πολιτικοοικονομικών δομών αναθεματίζουν οι ίδιοι τα δικά τους δημιουργήματα, δηλαδή τα κράτη, τους πολίτες, την αστική και μεσαία τάξη, τους προλετάριους. Κράτη και πολίτες «ξεγυμνώνονται και βασανίζονται» από θεσμούς και στόχους-ζόμπι, που βαφτίζονται παράδεισοι της βιώσιμης ανάπτυξης και της υγιούς ανταγωνιστικότητας. Τους επιφυλάσσεται, πλέον, η μοίρα των Λακεδαιμονίων, οι οποίοι «στιγματίστηκαν» στην Ιστορία για τη μη συμμετοχή τους στον κοινό σκοπό της κατάκτησης του τότε νέου «παλαιού» κόσμου της Ασίας.