ΜΠΟΓΙΑ ΓΙΑ Τ' ΑΒΓΑ

Διαβάζω, σύγγαυροι, τον φιλολυμπιακό τύπο –καθόσον αποφεύγω συστηματικώς να διαβάζω άλλες φυλλάδες– και διαπιστώνω ότι τον τελευταίο καιρό δεν κινείται απολύτως τίποτα στην ομάδα, ει μη μόνο ο φόβος μην έχουμε τίποτα «οδυνηρές απώλειες» την Κυριακή στη Λάρισα. Διαβάζω επίσης ότι οι ποδοσφαιριστές μας δεν δείχνουν όχι ζήλο, αλλά ούτε καν κέφι στις προπονήσεις.
Είναι άρρωστη η ομάδα, φίλοι. Πολύ άρρωστη. Η γιατρειά θεωρητικώς υπάρχει μεν, πρέπει όμως να εφαρμοσθεί ως αγωγή και πρακτικώς. Αλλιώς κλάψ’ τε μας! Όπως το διαβάσατε. Και να σας πω και κάτι;: Εμένα δεν με πείθουν τα διάφορα καθησυχαστικά κλισεδάκια τού στυλ «Δικό μας είναι και του χρόνου το Πρωτάθλημα», «Ποιος να μας ξεπεράσει;», «Δεν έχουμε αντίπαλο στην Ελλάδα» κ.λπ. καφενειοδημοσιογραφικά παπαρόλογα.
Δεν χρειαζόμαστε μεταγραφολογία – χρειαζόμαστε μεταγραφές! Χρειαζόμαστε μεγάλες και ουσιαστικές μεταγραφές. Από έξω προς τα μέσα – όχι τις λεγόμενες «εσωτερικές» (άλλο γουδόχερο και τούτο πάλι!...). Χρειαζόμαστε παιχταράδες. Νέους, άριστους και φιλόδοξους. Όλους τους εξ Ελλάδος και κάμποσους αλλοδαπούς. Το επαναλαμβάνω: Νέους, άριστους και φιλόδοξους. Όχι ταλέντα – ταλέντα έχουμε. Παιχταράδες θέλουμε, που δεν έχουμε, γιατί μας έχουνε τελειώσει.
Για να γίνουν μεταγραφές χρειάζονται χρήματα, όπως ακριβώς –μέρες που ’ναι– για να βαφτούν αβγά χρειάζεται μπογιά – πολλή και καλή.
Δείτε, σύγγαυροι, τη φωτογραφία με τους δύο παίχτες μας - τους ελάχιστους που ξέρουν ολυμπιακή μπάλλα! Ο ένας φοράει τη φανέλλα με τα πρωταθλήματα που πήρε στα τελευταία έντεκα χρόνια η ομάδα μας. Η σύνθεσή της πρέπει, ωστόσο, να αλλάξει, για να πάρουμε στα επόμενα εφτά χρόνια τόσα πρωταθλήματα όσα γράφει και η φανέλλα του άλλου παίχτη μας.
Θα τα ξαναπούμε.

ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Σε κανέναν τομέα του επιστητού και της ανθρώπινης δράσης δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όλα ξεκινούν από ένα ήδη γνωστό κάπου για να καταλήξουν –βάσει ενός προτύπου– κάπου αλλού. Τίποτα δεν γίνεται και δεν λειτουργεί χωρίς κίνητρο και χωρίς παράδειγμα. Και πάντοτε απαιτείται η συνεργατικότητα του κινήτρου και του παραδείγματος – όπερ σημαίνει: δεν είναι δυνατόν να είναι άσχετα μεταξύ τους, γιατί αλλιώς δεν επιτυγχάνεται κανένας στόχος και δεν ευοδώνεται κανένας σκοπός. Όλα αυτά ισχύουν τόσο σε ατομικό όσο και σε διαπροσωπικό ή συλλογικό επίπεδο. Στη δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, τα επί μέρους κίνητρα πρέπει να συστήσουν ένα γενικό κίνητρο που να αποκρίνεται στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις του παραδείγματος.
Οι γραμμές αυτές σύρονται μετά τις αποτυχίες της ομάδας μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τον αποκλεισμό της από το Κύπελλο Ελλάδος και πριν την επικείμενη κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδος - την δέκατη στα τελευταλία ενδεκα χρόνια, σημειωτέον. Καθώς δε τις σέρνω στο χαρτί, αναρωτιέμαι ποιο ειδικό κίνητρο είχε ο κάθε ένας από όσους συνθέτουν τον τεράστιο οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός, ποιο είναι το συνιστάμενο γενικό κίνητρο του Ολυμπιακού και ποιο είναι το παράδειγμα, πάνω στο οποίο έχει προσηλωθεί η συλλογική διάνοια του ΟΣΦΠ, προκειμένου να το μιμηθεί και, ενδεχομένως, να το ξεπεράσει. Με δεδομένο, μάλιστα, το αρνητικό τελικό αποτέλεσμα μιας διετίας στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές αρένες, καταλήγω σε κάποιες απαντήσεις, που, αν τις έστυβα όλες μαζί, θα έβγαζα το συμπέρασμα ότι στερούμεθα κινήτρου και παραδείγματος ή –εν πάση περιπτώσει– αυτά που έχουμε είτε είναι εσφαλμένα είτε δεν είναι ευκρινή. Αναφέρομαι, βέβαια, κυρίως στην για μία ακόμη φορά αποτυχημένη συμμετοχή μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Ο Ολυμπιακός απέτυχε στα ευρωπαϊκά γήπεδα ακριβώς γιατί δεν γνώριζε τι ακριβώς έπρεπε να πετύχει και πάνω σε ποιο μοντέλο θα έπρεπε να κινηθεί. Και τούτο όχι γιατί δεν διέθετε η ομάδα, ας πούμε, καλή διάθεση, ψυχή, ορμή, υποστήριξη (πάσης φύσεως) και λοιπά συναφή, αλλά γιατί δεν διέθετε γνώση τού πώς εν γένει καλλιεργούνται κίνητρα διακρίσεως και τού ποια ιδιαίτερα και ξεχωριστά –κυριολεκτικώς εξαιρετικά– παραδείγματα επιλέγονται, προς τα οποία θα κατατείνουν τα κίνητρα. Και φοβάμαι ότι, δυστυχώς, δεν διαθέταμε αυτή τη γνώση, ακριβώς επειδή κανείς δεν τη δίδαξε σε αυτούς που εκλήθησαν να πετύχουν το τελικό θετικό αποτέλεσμα: στους ποδοσφαιριστές. Διδάσκονται αυτά τα πράγματα – με αφοσίωση, με υπομονή, με διαρκή επανάληψη. Καμία μεγάλη ομάδα δεν έγινε μεγάλη –και, μάλιστα, διαχρονικά μεγάλη– στην τύχη. Αντίθετα όλες οι μεγάλες ομάδες έγιναν μεγάλες, επειδή έφτιαξαν ή όρισαν οι ίδιες την τύχη τους.
Οι παραδοσιακοί –και σε όλους γνωστοί– «παράγοντες» δεν αρκούν για το επιτυχές ποιοτικό άλμα. Ούτε η «ευψυχία», ούτε «το πύρινο κοινό» ούτε ο «τσαμπουκάς» καθορίζουν αποφασιστικά την έκβαση μαχών στην Ευρώπη, γιατί τέτοιο «υλικό» μπορεί να διαθέτουν και οι κατά περιόδους αντίπαλοί μας. Το επιθυμητό είναι να ζυμωθεί το υλικό αυτό με τέτοιον τρόπο, ώστε τον καλό να τον κάνει καλύτερο και τον πολύ καλό άριστο, και όλους μαζί να ξέρουν μέσα στο γήπεδο τι ζητούν και πού θέλουν να φτάσουν. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι τούτο: όσοι συμμετέχουν στην αγωνιστική δράση πρέπει όχι απλώς να θέλουν, αλλά πρωτίστως να μπορούν να ενεργοποιήσουν τα κίνητρά τους μέσα στον ορίζοντα του εξαρχής επιλεγμένου ορθολογικού παραδείγματος, για να εκπληρώσουν τους ευγενείς σκοπούς τους. Αυτό το «να μπορούν» υπάρχει οπωσδήποτε εκ φύσεως, αλλά βελτιστοποιείται με τη διδασκαλία τού να μπορείς να μπορείς (ολοένα περισσότερο).
Η νέα προσπάθεια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη πρέπει να προσανατολισθεί σε κίνητρο εναργές και σε παράδειγμα ορατό και κατανοητό από όλους όσοι θα είναι σε θέση να τα μετατρέψουν σε πραγματικότητα. Τούτο είναι το προέχον. Όλα τα άλλα είναι δευτερότριτα και παιδιά της (κακής μας) τύχης.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Πολιτισμός είναι οτιδήποτε ήδη μας περιβάλλει και οτιδήποτε γίνεται γύρω μας. Αυτό σημαίνει ότι ο πολιτισμός έχει μια στατική ιστορική διάσταση (: οτιδήποτε έχει ήδη γίνει και μας περιβάλλει) και μια δυναμική πορεία στο μέλλον (: οτιδήποτε γίνεται γύρω μας τώρα και τείνει να παγιωθεί στο μέλλον). Στον πολιτισμό δεν παίζει ρόλο, όμως, μόνο ο χρόνος – παίζει και ο τόπος: κάπου έχουν συμβεί, δηλαδή, και κάπου θα συμβούν όλα όσα είναι ήδη και θα είναι στο μέλλον πολιτισμός. Και, επειδή, βεβαίως, τίποτα δεν έχει νόημα έξω από τα ανθρώπινα, πρέπει σε ό,τι αφορά την παραγωγή, τη διάδοση και την εμπέδωση πολιτισμού να συνυπολογίζουμε δίπλα στο χρόνο και στον τόπο και το ότι πρωτίστως δρουν άνθρωποι.
Από το 1925 και δώθε, μέχρι τις ημέρες μας, αλλά και στο μέλλον (άμεσο, ορατό και απώτατο), στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και σε όλη την Ελλάδα (και βεβαίως σε ολόκληρη την οικουμένη) ζει και θα εξακολουθεί να ζει η ολοένα διαμορφούμενη υλική αποτύπωση της ιδέας που είχε εκείνη η μικρή ομάδα ανθρώπων / οραματιστών που ίδρυσαν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς στην ταβέρνα του Μοίρα. Η αρχική ιδέα ήταν να συσταθεί ένα αθλητικό σωματείο που θα διευκόλυνε την αθλούμενη νεολαία του αστικού –και δη του ανερχόμενου μεσοαστικού– Πειραιά να βρει φορέα να εκφράσει την αγάπη της για αυτό που διεθνώς καλείται σπορ, και δη φούτμπωλ, ήτοι ποδόσφαιρο – η αποθέωση του ομαδικού αθλητισμού. Η ουσία της ιδέας παρέμεινε, ο δε σκληρός πυρήνας της δεν αλλοιώθηκε καθόλου. Η υλική της αποτύπωση, ωστόσο, υπερέβη (και μάλιστα υπερέβη πέρα από κάθε λογικώς νοητό όριο) την αρχική σύλληψη. Η κουλτούρα της θάλασσας και του λιμανιού, το θερμό αγκάλιασμα της ιδέας και από τα παιδιά των λαϊκών τάξεων, ιδίως δε της εργατικής, αλλά και η σύνδεσή της με το νεόφερτο τότε ακόμα στον Πειραιά προσφυγικό στοιχείο, που είχε ξεριζωθεί μεν από τις πατρογονικές εστίες του, αλλά κουβάλησε ολοζώντανα τα ήθη του στον νέο τόπο κατοικίας του, αποτέλεσαν βασικούς παράγοντες, ώστε να θεμελιωθεί και να αντρειέψει ένα πολιτιστικό μόρφωμα αναγνωρίσιμο και έξω από τον «στενό» Πειραιά: ο μέγας Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, δηλονότι… ο Ολυμπιακός της Ελλάδας και της οικουμένης ολόκληρης. Ακριβώς δε της οικουμένης ολόκληρης, διότι η πανάρχαια φυσική έξοδος των πάσης φύσεως ιδεών, το λιμάνι, αναδείχθηκε στην περίπτωση του Πειραιά γενναία και καρπερή μήτρα πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα.
Το ποδόσφαιρο είναι, ασφαλώς και άνευ ετέρου, από μόνο του πολιτισμός, ακριβώς διότι ο αθλητισμός είναι εν γένει, και δη από καταβολής κόσμου, πολιτισμός. Δεν χρειάζεται ούτε τον Αντόνιο Γκράμσι, φερ’ ειπείν, να επιστρατεύσουμε εδώ ούτε τον Γκεόργκυ Λούκατς, προκειμένου να υποστηρίξουμε τη θέση αυτή. Τόσο πολύ, μάλιστα, ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ώστε συνιστά πρόταση καθολικής ισχύος. Το ποδόσφαιρο, όμως, που «παίζει» η κάθε ομάδα, αποτελεί ιδιαίτερο πολιτισμό τόσο ως προς το βαθμό της ποιότητας του προσφερόμενου πολιτιστικού αγαθού όσο και ως προς τις πάσης φύσεως προσηλώσεις που καλλιεργεί εν σχέσει προς αυτό η στενή ή η πλατιά κερκίδα που νομιμοποιεί εν τέλει τη συνέχιση της παραγωγής του συγκεκριμένου αγαθού. Στην πραγματικότητα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διπλή διάδραση που λειτουργεί στο διηνεκές: αφενός με την επιρροή που ασκούν οι αγωνιζόμενοι στους οπαδούς και αφετέρου με την επιρροή που ασκούν οι οπαδοί –ως κοινωνικό μόρφωμα ή και ως αντικατοπτρισμός της ίδιας της κοινωνίας καθαυτήν– στους αγωνιζόμενους. Και μιας και μιλάμε για τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς, θεωρούμε ότι εννοείται πως καθεμιά από τις τέσσερις αυτές σημαδιακές λέξεις συνιστά ιδιαίτερο διαφοροποιητικό στοιχείο της ομάδας μας από τις άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες. Είμαστε ολυμπιακοί. Είμαστε συνδεδεμένοι τόσο με την ομάδα όσο και μεταξύ μας έτσι, ώστε ο καθένας μας να είναι η ομάδα – η ομάδα, που, βέβαια, είμαστε όλοι μας. Είμαστε φίλαθλοι. Και είμαστε φίλαθλοι από όλη την Ελλάδα και από ολόκληρο τον κόσμο, που συνδέονται με την ομάδα του Ολυμπιακού που έχει έδρα της τον Πειραιά. Η διαλεκτική σχέση των τεσσάρων στοιχείων του ονόματός μας στοιχειώνει την ουσία μας: μας καθορίζει τόσο ως προς εμάς τους ίδιους, αλλά και ως προς τον κόσμο, όσο και ως προς τους αντιπάλους μας.
Κι επειδή καθένας που μετέχει στο λεγόμενο πολιτιστικό γίγνεσθαι μεταφέρει στην όλη διαδικασία πολιτιστικής παραγωγής αυτό που πραγματικά είναι ο ίδιος, για να το καταστήσει γνωστό και προσιτό σε όλους τους άλλους συμμετέχοντες, συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό το θαύμα που βιώνουμε όλοι όσοι έχουμε ταχθεί υπέρ του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς: να διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα του και να διαμορφωνόμαστε από τον χαρακτήρα του· να ορίζουμε την ιστορία του και να μας ορίζει η ιστορία του· να πλουτίζουμε τον πολιτισμό του και να πλουτίζουμε με τον πολιτισμό του – με μια κουβέντα να είμαστε ο πολιτισμός του.
Έτσι δεν υπάρχει πλέον μέρα στη ζωή όλων όσοι συνδεόμαστε άρρηκτα με το φίλαθλο πνεύμα του πειραϊκού σωματείου, που να μη ζούμε με όλη την ικμάδα του κυττάρου μας και σε όλο το βάθος του είναι μας το ήθος του Ολυμπιακού… το ήθος εκείνο, παναπεί, που όλοι εμείς καθημερινώς συμπλάθουμε και συνδιαμορφώνουμε – επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε, δίνουμε και λαμβάνουμε, χαρίζουμε ζωή και παίρνουμε ως δώρο ζωή: τη ζωή του Ολυμπιακού… ένα όντως δώρημα τέλειον. Κι αυτό είναι, νομίζω, ο μέγας Θρύλος μας: ο ολυμπιακός πολιτισμός μας… ο ολυμπιακός τρόπος της ζωής μας.

ΕΜΨΥΧΟ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ

Διαβάζω στον φιλολυμπιακό τύπο διάφορα, σύγγαυροι, περί "ανανεώσεως συμβολαίων" και συγχίζομαι. Ήθελα νά 'ξερα -γιατί όντως δεν ξέρω- εχθροί του Ολυμπιακού είναι όσοι τα γράφουν ή απλώς ηλίθιοι; Κανονικά πλην αυτών του Ριβάλντο και του Νικοπολίδη δεν πρέπει να ανανεωθεί κανένα άλλο συμβόλαιο. Κ Α Ν Ε Ν Α ! Κανένα Κ Α Ν Ε Ν Ο Σ !
Στον Ολυμπιακό δεν χωράνε τέτοιου είδους "μεγαλοψυχίες"! Άλλο να τιμήσεις (και με το παραπάνω, μάλιστα!...) όλους όσοι έχουν προσφέρει στον Θρύλο (π.χ. περίπτωση Τζώρτζεβιτς) και άλλο να του ανανεώσεις το συμβόλαιο. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Προσωπικώς τιμώ τον Γιώργο Ανατολάκη για τη μεγάλη ερυθρόλευκη καρδιά του και για τις εκ μέρους του προσφερθείσες υπηρεσίες στον Θρύλο. Ήρθε, όμως, η ώρα του να φύγει. Όπως ακριβώς έφυγε στο παρελθόν ο Γιώργος Αμανατίδης: με το κεφάλι ψηλά και όχι μόνο τιμημένος, αλλά κυριολεκτικώς λατρεμένος από όλη, την τεράστια σημειωτέον, ερυθρόλευκη οικογένεια. Όπως ακριβώς έφυγαν στο παρελθόν ο Αλέκος Αλεξανδρής, ο Βασίλης Καραπιάλης και ο Κούλης Καραταϊδης. Γίγαντες! Κοσμαγάπητοι! Αναφορές μας πολύτιμες, δίπλα στον Βάζο, τον Μουράτη, τον Σιδέρη. Μ Ο Ρ Φ Ε Σ μεγάλες του Ολυμπιακού και αυτοί.
Αλλά για να έχουμε καλό ρώτημα: μήπως δεν τιμήθηκαν (και αυτοί και τόσοι άλλοι) με αδρότατες... με ηγεμονικότατες αμοιβές από τον ΟΣΦΠ, αναλόγως των προσφορών τους; Για να μην πω -και γίνω κακός- δυσαναλόγως των προσφορών τους, με "ριγμένο" πάντα τον Θρύλο;
Ο Ολυμπιακός, σύγγαυροι, χρειάζεται επείγουσα ανανέωση: σε έμψυχο υλικό και σε νοοτροπία. Κυρίως δε σε νοοτροπία. Θα τα ξαναπούμε, ειδικά γι' αυτό το τελευταίο: τη νοοτροπία.

ΒΑΡΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗ Η ΟΜΑΔΑ

Κατόπιν των κυριακάτικων αποτελεσμάτων κάθε καλός γαύρος, φίλοι σύγγαυροι, αντιλαμβάνεται -και χωρίς ιδιαίτερο κόπο, μάλιστα- τουλάχιστον δύο πράγματα.
Πρώτον, αντιλάμβάνεται ότι η ομάδα μας νοσεί όχι μόνο διότι δεν είναι "επαρκείς" για τον Ολυμπιακό κάποιοι (λίγοι ή και πολλοί) ποδοσφαιριστές της, αλλά κυρίως διότι δεν έχουν καν την νοοτροπία που πρέπει να χαρακτηρίζει τον αθλητή του Ολυμπιακού. Είναι ολυμπιακώς απαράδεκτο να προηγείσαι στη βαθμολογία με 10 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο -και, άρα, να μην έχεις κανένα (ας πούμε...) άγχος- και να φέρνεις λευκή ισοπαλία στο Καραϊσκάκη με τον Άρη. Αυτά είναι για άλλες ομάδες - δεν είναι για τον Θρύλο. Τρίζουν τα κόκκαλα του Βάζου και του Μουράτη...
Κατά δεύτερον, αντιλαμβάνεται γιατί αυτή η -έστω τόσο άνευρη και ολυμπιακώς τόσο ανεύθυνη- ομάδα του Ολυμπιακού εγκλημάτησε κατά της ιστορίας του Συνδέσμου στις 4 Μαρτίου, όταν κατάφερε να ηττηθεί από το κλωτσοσκουφικό συνονθύλευμα του ΠΑΟ, ο οποίος ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ από τον Εργοτέλη και τον Ατρόμητο. Πρέπει, δηλαδή, να ξανακαλέσουμε στα όπλα τον Σιδέρη και τον Αναστόπουλο;
Έχω την πεποίθηση ότι το δίδυμο Κόκκαλη - Λεμονή έχει πλέον καταλάβει πολύ καλά περί τίνος ακριβώς πρόκειται στον Ολυμπιακό.
Να το πω και αλλιώς. Κι εγώ θέλω να νικήσω στο ράλλυ του Μόντε Κάρλο. Δεν θα πρέπει όμως πριν από όλα, όχι απλώς να συμμετάσχω, αλλά να έχω άδεια οδηγήσεως; Αν δεν ξέρω καν να οδηγώ, πώς θέλω να νικήσω; Αν δεν ξέρω μπάλλα, πως να παίξω στον Ολυμπιακό; Και ακόμα χειρότερα: Κι αν ακόμα ξέρω μπάλλα, και δεν παίζω τη μπάλλα που ξέρω, γιατί να παίζω στον Ολυμπιακό;
Χαιρόμαστε για τον νέο τίτλο που θα κατακτήσουμε σύντομα. Λυπόμαστε όμως βαθύτατα γιατί η πρωταθλήτρια ομάδα μας είναι βαριά άρρωστη.
Σύγγαυροι, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. θα επανέλθουμε.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγαπητοί σύγγαυροι, περιμένουμε να πάρουμε τον τίτλο του πρωταθλητή στο ποδόσφαιρο και να περάσουμε στην οκτάδα της Ευρωλίγκας στο μπάσκετ. Όλα καλά θα πάνε. Περιμένουμε επίσης να πάρουμε πολλούς και ικανούς ποδοσφαιριστές, για να κάνουμε καλό ξεκίνημα του χρόνου σε όλα τα μέτωπα. Εν αναμονή, λοιπόν...

Για καμμιά δεκαριά μέρες θα είμαι σε μέρος όπου μάλλον δεν θα υπάρχει δυνατότητα διαδικτυακής επικοινωνίας. Γι' αυτό και το μπλογκ θα ηρεμήσει για λίγο. Αν, όμως, υπάρχει προσβάσιμο ίντερνετ εκεί που θα είμαι, εδώ είμαστε πάλι, ετοιμοπόλεμοι υπέρ του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς. Εύχομαι να τα ξαναπούμε σε τρεις μέρες και όχι σε δεκατρείς! Νά 'στε όλοι καλά. Και πόυ είσαστε;: το Καραϊσκάκη την Κυριακή γεμάτο! - με δικαιολογημένη τη δική μου απουσία...

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΑΣ

Σύγγαυροι, μη μας ξεγελάει η διαφορά μας από τους αντιπάλους μας στον βαθμολογικό πίνακα του Πρωταθλήματος. Είναι μέχρι στιγμής η μικρότερη δυνατή που θα έπρεπε να έχουμε. Αν -που θα ήταν το άκρως λογικό και αναμενόμενο- είχαμε νικήσει τον ΠΑΟ στους μεταξύ μας αγώνες, η διαφορά μας θα ήταν εικοσιτρείς (23) βαθμοί. Και είναι, δυστυχώς, μόνο ένδεκα (11). Και τούτο συμβαίνει, διότι ως ομάδα έχουμε "πέσει" σε σχέση με το παρελθόν ακόμα και στον ελληνικό χώρο. Το ότι με "σχετική" άνεση κατακτάμε και αυτόν τον τίτλο (ενώ θα μπορούσαμε να τον έχουμε κατακτήσει θριαμβευτικότατα) δεν πρέπει να μας σπρώχνει στον εφησυχασμό και στη ραστώνη. Ούτε στην εθελοτυφλία. Η ομάδα δεν παίζει μπάλλα φέτος. Ένα παιχνίδι καλό έκανε όλο κι όλο: αυτό με τη Βαλένθια στο Καραϊσκάκη, αλλά, βλέπετε, πέσαμε πάνω στην ομαδάρα και ηττηθήκαμε!
Βεβαίως και είναι θέμα στελέχωσης της ομάδας τόσο με ποδοσφαιριστές μικρής ηλικίας και έτοιμους όσο και με ποδοσφαιριστές-ταλέντα. Έλληνες και ξένους δε. Η αγορά της Λατινικής Αμερικής είναι γεμάτη από έτοιμους και από ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, που έρχονται ανά πάσα στιγμή -αρκεί να τους "φωνάξεις"- στην Ευρώπη. Αν δεν τους πάρεις, όμως, όσο είναι νωρίς, θα τους πάρουν άλλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι. Ξέρετε, φερ' ειπείν, ότι ο Γκάγκο, που πήρε η Ρεάλ Μαδρίτης, ήταν πριν τρία χρόνια "διαθέσιμος"; Τότε -θ' αναρωτηθεί κανείς- γιατί δεν τον πήραμε; Γιατί δεν είμασταν "διαθέσιμοι" εμείς!... Γκρινιάζαμε -και δικαίως, μετά τον "τυφώνα Σόλιντ"- γιατί δεν πήραμε προπονητή με "μεγάλο όνομα". Τέτοιοι προπονητές, όμως, δεν θα έλθουν ποτέ εδώ για να διαχειριστούν απλώς το ήδη υπάρχον έμψυχο υλικό. Θέλουν να φέρουν μισή ντουζίνα παίκτες ο καθένας τους (και μεταξύ μας είναι λογικό - το ίδιο έκανε και ο Σόλιντ, άλλωστε, μόνο που μας κουβάλησε "ψιλοκατιμάδες"). Άρα τέτοιους προπονητές μην τους περιμένουμε! Έτσι, καλή -μία από τις καλύτερες- και αξιόπιστη λύση είναι ο Τάκης Λεμονής. Γιατί, όμως, δεν χτυπήσαμε την πόρτα, π.χ., του Κάρλος Μπιάνκι; Από τους πολύ μεγάλους προπονητές είναι ο μόνος που ήταν / είναι διαθέσιμος. Κι αυτός θα θέλει ασφαλώς (τους) δικούς του παίκτες. Μόνο που αυτός "βολεύεται" -γιατί έ τ σ ι έχει μάθει- με μικρούς σε ηλικία, φθηνούς σε τιμή και μεγάλους ως προς το ταλέντο τους παίκτες. Γιατί δεν του χτυπήσαμε την πόρτα;...
Το καλοκαίρι πρέπει να ενισχυθεί οπωσδήποτε η ομάδα σε όλες της τις γραμμές με τουλάχιστον δύο ποδοσφαιριστές ανά γραμμή. Αν δεν γίνει αυτό, καλό θα είναι να μην τρέφουμε όνειρα για τίποτα. Ούτε για το εγχώριο πρωτάθλημα -μην ξεχνάμε, σύγγαυροι- ότι οι Βαζέλες γίνονται (έτσι λένε τουλάχιστον) 100 χρονών... Μην χρειαστεί να πληρώσουμε εμείς τα "γενεθλιάτικά" τους! Αυτά και θα επανέλθω.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ

Μετά το κλείσιμο της 25ης αγωνιστικής ο Ολυμπιακός (που νίκησε μέσα στην Καλαμαριά τον Απόλλωνα με 2-1) προηγείται της δεύτερης ΑΕΚ με 10 βαθμούς (που νίκησε με 1-0 την ΑΕΛ μέσα στη Λάρισα) και με 11 βαθμούς του τρίτου ΠΑΟ (που ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ από τον Εργοτέλη με 1-0). Αντιλαμβάνεσθε πλέον καθαρά, σύγγαυροι, για ποιό λόγο έγραφα ότι την προηγούμενη Κυριακή η ομάδα μας ήταν εντελώς απαράδεκτη απέναντι στο άμπαλλο βαζελοσυνονθύλευμα. Το επαναλαμβάνω: στις 4 Μαρτίου απωλέσαμε μοναδική ευκαιρία να συντρίψουμε τον ΠΑΟ - και την απωλέσαμε ακριβώς, διότι κατ' ουσίαν δεν κατέβηκαν στο γήπεδο να παίξουν ούτε οι φανέλλες του Συνδέσμου. Όλοι νόμιζαν ότι θα νικούσαμε -ας πούμε- άνευ αγώνος.
Σήμερα στην Καλαμαριά -μην ξεγελιόμαστε από τη νίκη- το ίδιο συνέβη. Πού ήταν πάλι η ομάδα; Μόνο ο Ριβάλντο υπήρχε μέσα στο γήπεδο - άντε, για να μην είμαι άδικος, τον βοήθησε και ο Καστίγιο. Οι δύο σκόρερ του αγώνα, δηλαδή, έπαιξαν σαν ολυμπιακοί. Η ομάδα μας, σύγγαυροι, χρειάζεται πολλαπλή ενίσχυση σε όλες της τις γραμμές. Ξηγημένα πράγματα. Χωρίς δε να μασάω τα λόγια μου, το ξαναγράφω και το τονίζω: Πολλαπλή ενίσχυση σε όλες της τις γραμμές. Και εδώ δεν χωράνε συναισθηματισμοί. Για την ακρίβεια: σε ό,τι αφορά τη στελέχωση της ομάδας μας δεν χωράει κανένας απολύτως συναισθηματισμός. Στον Ολυμπιακό πρέπει να παίζουν μόνο όσοι μπορούν να παίζουν και να φέρουν το βάρος της φανέλλας. Αυτά τα ολίγα.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ

Αντιγράφω προς αναδημοσίευση από το επίσημο σάιτ του Ολυμπιακού:

10 Μαρτίου 1925 - 10 Μαρτίου 2007. 82 χρόνια ιστορίας, 82 χρόνια δόξας και τίτλων για τον Θρύλο του Ελληνικού αθλητισμού τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, συμπληρώνονται σήμερα από τη στιγμή που ο Νότης Καμπέρος ανακοίνωσε το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και ο Μιχάλης Μανούσκος το ολοκλήρωσε, προσθέτοντας το ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ.
Από εκείνη την πρώτη ημέρα μέχρι και σήμερα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας μας, έχει γράψει χρυσές σελίδες σε όλα τα αθλήματα, που καλλιεργεί, και έχει κάνει με τις επιτυχίες του υπερήφανους όχι μόνο τους φίλους και τους οπαδούς του, αλλά και όλους τους Έλληνες.
Πρωταθλήματα Ελλάδος, Κύπελλα Ελλάδος, Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, Παγκόσμια ρεκόρ, ανάδειξη Ολυμπιονικών και Παγκόσμιων Πρωταθλητών, καλλιέργεια αθλητισμού από τις μικρές ηλικίες, αποτελούν ένα μόνο μέρος από τη συμβολή του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ στην ανάπτυξη του Ελληνικού Αθλητισμού και του Αθλητικού Ιδεώδους.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι σήμερα περισσότερο ισχυρός από ποτέ. Είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός οργανισμός στην Ελλάδα, καθώς έχει 17 αγωνιστικά τμήματα (Ποδόσφαιρο, Μπάσκετ, Βόλεϊ Ανδρών, Βόλεϊ γυναικών, Πόλο Ανδρών, Πόλο γυναικών, Στίβο, Κολύμβηση, Ιστιοπλοΐα, Πάλη, Αρση Βαρών, Πυγμαχία, Κωπηλασία-Κανόε Καγιάκ, Πινγκ-Πονγκ, Τένις, Σκοποβολή, Ακαδημίες) που πρωταγωνιστούν και στα οποία αγωνίζονται 3.000 και πλέον αθλητές, ενώ είναι και ο σύλλογος με τα περισσότερα μέλη (πάνω από 88.000) στην χώρα μας και ένας από τους πρώτους στην Ευρώπη.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 82 χρόνια μετά την ίδρυσή του αναπτύσσεται και μεγαλώνει δημιουργώντας παράλληλα τις κατάλληλες υποδομές για το μέλλον. Το Αθλητικό Κέντρο του Ρέντη, το νέο υπερσύγχρονο στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», το νέο προπονητήριο στίβου στο Ρέντη και το κλειστό του Δήμου, το οποίο χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες των τμημάτων του Βόλεϊ, τα σύγχρονα γραφεία του στην πλατεία Αλεξάνδρας, η δημιουργία ενός σύγχρονου κολυμβητηρίου το οποίο θα στεγάσει τα αθλήματα του υγρού στίβου και που είναι στα άμεσα σχέδια του συλλόγου, καθώς και η αναστήλωση-ανακαίνιση της Λέσχης του ΟΣΦΠ και των αθλητικών της εγκαταστάσεων, δείχνουν ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ εκτός από λαμπρό παρελθόν και παρόν, είναι έτοιμος και για ένα ακόμα λαμπρότερο μέλλον.

ΕΝΑΣ ΕΦΗΒΟΣ 82 ΕΤΩΝ

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, φίλτατοι σύγγαυροι, γίνεται αύριο -δηλαδή σε μια ώρα και κάτι λίγα λεπτά- ογδονταδύο ετών! Είναι ένας εφηβος 82 ετών. Πάντα δαφνοστεφανωμένος. Νέος πάντα και σφριγηλός. Μόνιμος δε τιτλούχος. Και μάλιστα σε όλα τα σπορ. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του ελληνικού αθλητισμού. Κυρίαρχος των αθλημάτων. Σαρωτικός, ολοκληρωτικός, ανίκητος. Είναι ο αιώνιος έλληνας έφηβος που δίνει χαρά στους οπαδούς του: στους μισούς Έλληνες, τουτέστιν. Οι άλλοι μισοί είναι πια γνωστό ότι είναι απλώς ΑΝΤΙ-ολυμπιακοί. Είναι και αυτό τίτλος τιμής. Ίσως μάλιστα να είναι και ο μεγαλύτερος από όλους τους τίτλους μας. Διότι οι μεγάλοι προκαλούν ή τον έρωτα ή το μίσος. Tertium non datur - για τους μεγάλους. Και εμείς, οι γαύροι, είμαστε ερωτευμένοι εφ' όρου ζωής με τον Ολυμπιακό, με τον Θρύλο της ζωής μας.

Η ιδέα του Καμπέρου, του Μανούσκου και των Ανδριανοπουλαίων στην ταβέρνα του Μοίρα... κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι... κατέστησε ευτυχείς γενιές και γενιές ελλήνων φιλάθλων που εκδήλωσαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να εκδηλώνουν μέχρι αυτή τη στιγμή, που σέρνονται τούτες οι ηλεκτρονικές αράδες την ακράδαντη πίστη τους στο σύμβολο του δαφνοστεφανωμένου έφηβου.

Σύγγαυροι,
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ...

Πολύτιμη η νίκη μας στο μπάσκετ: 79-75 την Παρτιζάν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για την 4η αγωνιστική της φάσης των «16» της Ευρωλίγκας. Δεδομένου μάλιστα ότι η Χουβεδούδ Μπανταλόνα ηττήθηκε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μείναμε εμείς μόνοι στη δεύτερη θέση του ομίλου μας και έχουμε το πάνω χέρι στην υπόθεση της πρόκρισης. Χρειαζόμαστε μια νίκη με διαφορά μεγαλύτερη των τριών πόντων στο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής απέναντι στους Ισπανούς για να προκριθούμε στους οχτώ της Ευρωλίγκας.
Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Το αποτέλεσμα του αγώνα το έκρινε ο Αλεξ Άκερ 15'' πριν το τέλος, όταν με τρίποντο από τη γωνία έδωσε τη δύσκολη νίκη στην ομάδα μας.
Τα δεκάλεπτα: 23-16, 37-29, 54-55, 79-75
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Ακερ 25 (2), Ντόμερκαντ 9 (2), Μπουρούσης 9, Χόσκιν 9, Πεν 13 (1), Βασιλόπουλος 3 (1), Σχορτσιανίτης 5, Παπαμακάριος 3 (1), Μπάρλος, Ζίζιτς 3, Χαρίσης.

ΞΕΧΡΕΩΣΗ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ

Έχω υποσχεθεί μερικά πράγματα σε φίλους του μπλογκ. Εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου ασμένως.

Ο φίλος και σύγγαυρος Γιάννης Δαλέζιος πήγε (για πολλοστή φορά) στην Καλαβρία, πόλη της Αργεντινής που είναι πιο γνωστή με το όνομα Μπουένος Άιρες. Για να δει τη θρυλική Μπόκα Τζούνιορς. Το ότι και εγώ υποστηρίζω τη Μπόκα Τζούνιορς περιττεύει, νομίζω, να το πω. Όσοι με ξέρουν το ξέρουν καλά. Επειδή έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία της αδελφοποίησης του ΟΣΦΠ με την Μπόκα Τζούνιορς (σύντομα θα γράψω στο ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ) βάζω σήμερα και μια φωτογραφία από το πλούσιο Άλμπουμ των "Γενοβέζων" - όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας: Los Xeneizes.

Για τον φίλο μου τον ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟ -τρισυπόστατος μαζί και τετραπέρατος είναι- αφιερώνω τη φωτογραφία με τον Ντιέγκο Μαραντόνα στο Λα Μπομπονέρα, αλλά και τη φωτογραφία με την εκπάγλου καλλονής κυρία Τάσα ντε Βασκονσέλος. Αλλά κομμένο με τις γυναίκες. Δεν μπορώ να βρίσκω κάθε φορά κάτι καλό και αξιοπρεπές, ήγουν γαυρικό, για να έχω όλους τους φίλους ευχαριστημένους. Το ότι η Τάσα είναι ολυμπιακάρα, δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας που να το αμφισβητεί...

ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ

Δεν χρειάζεται να μασήσουμε τα λόγια μας. Εμείς υποστηρίζουμε τον Ολυμπιακό, και τα αυτοκαλοπιάσματα και οι ψευδοπαρηγορίες δεν μας ταιριάζουν καθόλου μα καθόλου. Αφήνω που όχι μόνο είναι τζάμπα, αλλά και βλάπτουν ανεπανόρθωτα την υγεία της ομάδας μας. Στο ντέρμπυ της Κυριακής ήμασταν, δυστυχώς, απαράδεκτοι. Εντελώς απαράδεκτοι, μάλιστα, αν θέλουμε να ακριβολογούμε! Δεν είμαι ισοπεδωτικός, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι δεν κάναμε απολύτως τίποτα για να κυριαρχήσουμε επί του αιωνίου και –μην κρυβόμαστε– μοναδικού μας αντιπάλου στην Ελλάδα. Έτσι ήρθε η ήττα.
Η ήττα είναι κακό. Χειρότερες, όμως, είναι η απογοήτευση και η πίκρα που συνεπιφέρει το αποτέλεσμά της. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είμαστε πικραμένοι, όχι ακριβώς γιατί ηττήθηκε η ομάδα μας, αλλά γιατί δεν έκανε(σχεδόν) τίποτα για να νικήσει. Πετάξαμε κυριολεκτικώς στα σκουπίδια μια μοναδική (και ενδεχομένως μη επαναδοθησόμενη στο εγγύς μέλλον) ευκαιρία να συντρίψουμε τον ΠΑΟ. Ο κόσμος του Θρύλου αυτό απαιτούσε: τη συντριβή του ΠΑΟ. Δεν χρειάζεται να γράψω όλους τους λόγους: οι πιο πολλοί είναι ιστορικώς γνωστοί, και συμποσούνται στο ότι ο Ολυμπιακός οφείλει να παίζει έτσι, ώστε να νικά τον Παναθηναϊκό. Θα σταθώ σε δύο λόγους μόνο.
Κατά πρώτον, έπρεπε να συντρίψουμε τον ΠΑΟ για να ανανεώσουμε και πανηγυρικά –όχι μόνο με την επικείμενη κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή– ποιο είναι το αληθινό αφεντικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ποιοι είναι οι θλιβεροί λογάδες με τα ντιβιντιά. Ολιγωρήσαμε, επιδείξαμε ωχαδερφισμό, αφήσαμε τον αγώνα στη ροή και στην τύχη του. Δείχναμε να μας «αρκεί» η ισοπαλία. Γι’ αυτό και χάσαμε.
Και κατά δεύτερον, έπρεπε να συντρίψουμε τον αιώνιο αντίπαλό μας για να διασκεδάσουμε με τα ίδια μας τα έργα τις γελοίες φήμες ότι το παιχνίδι τού το είχαμε «δώσει» για να βγει στο Τσάμπιονς Ληγκ. Αυτά μεν, προκειμένου περί του Ολυμπιακού, δεν συμβαίνουν ποτέ (αυτό εμείς οι ολυμπιακοί το ξέρουμε), οι φήμες ωστόσο που διασπείρονται μάς αμαυρώνουν το γόητρο, αν δεν έχουμε λάβει πρόνοια να τις εξαλείψουμε. Και με δυο-τρεις χαμένες ευκαιρίες δεν μπορείς να σβήσεις το κακό. Όταν χάνεις, μάλιστα, στο τέλος, το κακό όντως δεν υποφέρεται.
Τώρα δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του αυτάρεσκου εφησυχασμού, ότι τάχα δεν έγινε και τίποτα με την ήττα μας, αφού -ούτως ή άλλως- θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Ναι, ρε σύγγαυροι, άλλα πείτε μου, σας παρακαλώ: Τι να το κάνω που έχουμε καλύτερη ομάδα, όταν δεν το αποδεικνύουμε εμπράκτως; Τι με ενδιαφέρει, αλήθεια, αν ο ΠΑΟ –αυτό το άθλιο συνονθύλευμα κλωτσοσκουφικής ατεχνίας– κάνει μπαμ ότι δεν έχει μέλλον; Εμένα, που είμαι γαύρος, με νοιάζει τί κάνει και τί δεν κάνει η δικιά μου ομάδα, που θέλω να είναι πάντα έτοιμη από καιρό και ετοιμοπόλεμη ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει νικηφόρα τον ιστορικό της αντίπαλο. Τα άλλα όλα περιττεύουν.
Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι ισοπεδωτικός. Είμαστε καλύτεροι και το πρωτάθλημα θα το κατακτήσουμε. Η πίκρα και η απογοήτευση για την απώλεια της ευκαιρίας να συντρίψουμε τον ΠΑΟ μένουν, και μας πληγώνουν. Εννοώ, πληγώνουν όλους όσοι είμαστε ολυμπιακοί.

ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΔΩΡΑ

Το να αντιμετωπίζεις μιαν ήττα, έτσι όπως έρχεται να την αντιμετωπίσει το ΦΩΣ, είναι σαν να ρίχνεις στάχτη στα δικά σου μάτια ή σαν άλλη καλή γατούλα να θάβεις τα κακάκια σου. Εμείς είμαστε Ολυμπιακός, και δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιες "παρηγόριες".

Για όλους τους σύγγαυρους δημοσιεύω μια φωτογραφία της Lorena Forteza, για να γλυκαθούμε λιγάκι - παρά το μελαγχολικό της ύφος (που όμως πάει γάντι με την κατάστασή μας). Για τις συγγαύρισσες δεν έχω τίποτα - και ζητώ συμπάθιο.

Ειδικά για τον καλό φίλο κ. Λυκούργο Βερέμη, δημοσιεύω το ακόλουθο ποιηματάκι του Cristóbal de Castillejo, νά 'χει να διαβάζει στην ξενητειά. Και μη μου πει ότι είναι στα ισπανικά! Αυτός τουλάχιστον δεν έχει πρόβλημα να το απολαύσει: είναι, άλλωστε, σπουδαίο ποίημα και "μιλάει" για τους μεγάλους ποιητές Garcilasode la Vega και Joan Boscán. Με τους χαιρετισμούς μου, φυσικά, σε όλα τα καλά παιδιά του Μοντεβιδέου.


Garcilaso y Boscán, siendo llegados
al lugar donde están los trovadores
que en esta nuestra lengua y sus primores
fueron en este siglo señalados,

los unos a los otros alterados
se miran, con mudanza de colores,
temiéndose que fuesen corredores
espías o enemigos desmandados;

y juzgando primero por el traje,
pareciéronles ser, como debía,
gentiles españoles caballeros;

y oyéndoles hablar nuevo lenguaje
mezclado de extranjera poesía,
con los ojos los miraban de extranjeros.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ.

Κι αν τελικά, σύγγαυροι, πάρουμε αυτό τον τίτλο πρωταθλήματος, κανονικά δεν θα πρέπει να τον μετράμε.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ.

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ - ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ!

Οι Νέοι δείξανε σήμερα στους Μεγάλους το δρόμο. Καθάρισαν 2-1 τον ΠΑΟ. Φακίνος και Ματσούκας.

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ

Αύριο παίζει τελικά και ο Ριβάλντο. Για τον Καστίγιο τα έχουμε πει από μέρες - παίζει. Οι οπαδοί μας κάνανε το καθήκον τους στην προπόνηση της Πέμπτης: ήσαν εκεί, στου Ρέντη. Το γήπεδο την Κυριακή θά 'ναι φίσκα. Και βεβαίως οι Βάζελοι έχουν κατ' έθος βυσσοδομήσει ακούραστα και εξαντλητικά, και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα, ενώ έχουν σχεδόν -ποτέ, βέβαια, κανείς δεν ξέρει...- ολοκληρώσει και τον κύκλο των ρηματικών "προκλήσεών" τους. Τι μένει, σύγγαυροι, τώρα που οι προϋποθέσεις όλες έχουν ήδη πληρωθεί; Μένει η δουλειά που έχουμε να κάνουμε εμείς ως ομάδα. Δεν θα υπάρχει, επομένως, καμμία δικαιολογία, αν δεν τους συντρίψουμε. Ειδικά γι' αυτό τον αγώνα, ναι, δεν θα υπάρχει καμμία απολύτως δικαιολογία. Ταύτα, και μένομεν, σύγγαυροι!

ΤΑ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΛΙ

Δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα. Τα λένε όλα μόνοι τους. Τους ευχαριστούμε, σύγγαυροι, που μας φτιάχνουν. Ελπίζω στου Ρέντη να έχουν λάβη γνώση των όσων γράφονται στις φυλλάδες τους. Κι επειδή δεν μπορώ να ποστάρω κείμενο μόνο με βαζελοχρώματα, βάζω και κάτι από τη σύγχρονη ιστορία του Θρύλου. ΑΥΤΟΝ που όλοι οι βάζελοι ξέρουν καλά.

ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ

Για τον -με τον τρόπο του, ασφαλώς- φίλο του Ερυθρόλευκου Μετεριζιού Λυκούργο Βερέμη από το Μοντεβιδέο καταχωρώ το ακόλουθο ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Η φωτογραφία του Χούλιο Λοσάντα -"στην πάντα, στην πάντα, έρχεται ο Λοσάντα"- από τη δεκαετία του '70 συνοδεύει υπέροχα τόσο το κείμενο του Μπόρχες όσο και τη φωτογραφία με την Playa Pocitos από την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης.


JORGE LUIS BORGES


MONTEVIDEO: ΟΡΟΣ ΟΡΩ

Στ’ απόγιομά σου εγώ κατρακυλώ,
σαν κούραση στην κατηφόρα.
Η νέα –που πέφτει– νύχτα
φτερουγίζει απάνω απ’ τις σκεπές σου.
Είσαι το Μπουένος Άιρες το δικό μας,
που κάποτε
μαζί με τα χρόνια εγλίστρησε και τα ζαμάνια μας…
ήσυχα εγλίστρησε κάποτε
στην πλαγιά του βουνού κι ανεπαίσθητα…
ήσυχα εγλίστρησε και πάει τώρα.
Είσαι πόλη δικιά μας γιορτερή, αργυρή, αργεντινή,
είσαι σάμπως τ’ άστρο
που γίνεται δύο αστέρια
μες στων νερών τον καθρέφτη.
Πύλη σφαλερή στο χρόνο είσαι,
κι οι δρόμοι σου θυμίζουν παρελθόν πολύ πιο γαλήνιο.
Από ’κεί μας έρχετ’ εμάς κάθε πρωί η αυγή
πετούμενη
πάνω απ’ τα νερά τα γλυκά, τα τεφρόφαια.
Πριν φωτιστεί ο ζόφος ο δικός μου,
χάραμα έχει φαιδρύνει εσένα τους κήπους σου.
Πόλη που ακούγεται στ’ αφτί σαν νά ’ναι στίχος.
Δρόμοι με φως παντού της αυγής,
σαν αυλής,
σαν ν’ αυλείσαι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ

Με τον Νέρι Καστίγιο στη σύνθεσή του θα παραταχθεί ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι της προσεχούς Κυριακής με τον Παναθηναϊκό στο «Καραϊσκάκη»! Η Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ έκανε δεκτή την έφεση των «ερυθρολεύκων» και μείωσε την εντελώς άδικη πρωτόδικη ποινή των τριών αγωνιστικών σε μία. Τιμωρία, που ήδη ο νεαρός επιθετικός έχει εκτίσει, στον νικηφόρο αγώνα μας της περασμένης αγωνιστικής με τον Εργοτέλη στο Ηράκλειο.

Η μείωση της ποινής σύμφωνα με το "Derby" είναι σκάνδαλο! Η δε "Αθλητική Ηχώ" φαντάζεται ότι το πράσινο συνονθύλευμα (παρά τα ζόρια που, καθ' ομολογίαν της, τραβάει) θα μας νικήσει στο Καραϊσκάκη την Κυριακή.

Θα μου πει κανείς ότι όλα γίνονται στο ποδόσφαιρο. Ναι, το ξέρω. Στο ματς της Κυριακής απαγορεύεται να γίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από τη νίκη του Θρύλου. Οι όπου γης Γαύροι απαιτούν όχι απλώς τη νίκη, αλλά τον θρίαμβο. Τη ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΝΙΚΗ. Καμμία δικαιολογία δεν θα υπάρξει. Οφείλουμε να τους βουλώσουμε το στόμα, που κάνει "κοκοκό". Δεν ξέρω ούτε έναν γαύρο που να είναι ευχαριστημένος με λιγότερα από τέσσερα γκολάκια στον ΠΑΟ. Το ότι όλα μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο το έχουμε δει και το ξέρουμε, αλλά δεν μας αφορά, και ούτε μας ενδιαφέρει. Και δεν μας ενδιαφέρει, διότι εμείς είμαστε γαύροι και δεν μας αρέσουν τα λόγια που εκφράζουν "πισινές", για να μην πω δηλαδή "πισινούς".
Αναρωτιέμαι: Αν -λέμε- ζούσε ο αείμνηστος Ανδρέας Μουράτης, και τον ρωτούσαμε "Πόσο θα ρθούμε, Αντρέα, την Κυριακή με τον ΠΑΟ;", θα υπήρχε έστω και μία περίπτωση στο άπειρο να μας απαντούσε "Είναι ένα ντέρμπυ, και όλα τα αποτελέσματα είναι ανοιχτά, και εύχομαι για το καλό του ποδοσφαίρου να απολαύσουν τον αγώνα όλοι οι φίλαθλοι, και να νικήσει ο καλύτερος, και εύχομαι να είναι η ομάδα μου νικήτρια..." και τίποτα τέτοια, ή θα μας έλεγε ορθά-κοφτά και αντρίκια (και, προ πάντων, γαύρικα) "Θα τους σκίσουμε και δεν τους σώζει από τα χέρια μας κανείς και τίποτα";

Νέρι, είδες τί βρώμικο παιχνίδι σου στήσανε και τί υπόγειον αγώνα κάνανε για να σε βγάλουνε από το παιχνίδι. Πόσα γκολ τους χρωστάς γι' αυτό τώρα που θα παίξεις; Κι εσύ, Ρίμπο; Ξέρουμε πόσο μεγάλος γαύρος είσαι. Έχεις σκυλιάσει για να παίξεις, το βλέπουμε. Αλλά, αν τελικά δεν παίξεις, πόσα γκολ θα ζητήσεις να σου κάνουνε δώρο οι συμπαίκτες σου για τα όσα εσύ προσωπικά τους έχεις προσφέρει; Τζόλε - είτε παίξεις είτε όχι, θα είσαι εκεί. Πες το, εσύ αρχηγέ, σε όλους να το καταλάβουν: "Όσο πιο πολλά γκολ γίνεται!" Τάκη Λεμονή, εσύ δεν χρειάζεται να πεις στους παίχτες μας τίποτα. Δείξε τους απλώς τις βαζελοφυλλάδες. Μπράβο σου, ρε γαύρε Σέζαρ. Ωραία το είπες στον "Πρωταθλητή" σήμερα: Έχουμε μια δουλειά να τελειώσουμε.

Άντε, λοιπόν, παλληκάρια μου! Με στήθος και με γόνατο, πού 'λεγε και ο μέγας Άγγελος Σικελιανός. Όπως γνωρίζετε, σύγγαυροι, ο μέγας ποιητής είχε δώσει διάλεξη στα γραφεία του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς. Και μετά αναρωτιούνται κάποιοι ανιστόρητοι και παντελώς ακαλλιέργητοι γιατί ο Ολυμπιακός είναι Θρύλος!