ΜΠΟΓΙΑ ΓΙΑ Τ' ΑΒΓΑ

Διαβάζω, σύγγαυροι, τον φιλολυμπιακό τύπο –καθόσον αποφεύγω συστηματικώς να διαβάζω άλλες φυλλάδες– και διαπιστώνω ότι τον τελευταίο καιρό δεν κινείται απολύτως τίποτα στην ομάδα, ει μη μόνο ο φόβος μην έχουμε τίποτα «οδυνηρές απώλειες» την Κυριακή στη Λάρισα. Διαβάζω επίσης ότι οι ποδοσφαιριστές μας δεν δείχνουν όχι ζήλο, αλλά ούτε καν κέφι στις προπονήσεις.
Είναι άρρωστη η ομάδα, φίλοι. Πολύ άρρωστη. Η γιατρειά θεωρητικώς υπάρχει μεν, πρέπει όμως να εφαρμοσθεί ως αγωγή και πρακτικώς. Αλλιώς κλάψ’ τε μας! Όπως το διαβάσατε. Και να σας πω και κάτι;: Εμένα δεν με πείθουν τα διάφορα καθησυχαστικά κλισεδάκια τού στυλ «Δικό μας είναι και του χρόνου το Πρωτάθλημα», «Ποιος να μας ξεπεράσει;», «Δεν έχουμε αντίπαλο στην Ελλάδα» κ.λπ. καφενειοδημοσιογραφικά παπαρόλογα.
Δεν χρειαζόμαστε μεταγραφολογία – χρειαζόμαστε μεταγραφές! Χρειαζόμαστε μεγάλες και ουσιαστικές μεταγραφές. Από έξω προς τα μέσα – όχι τις λεγόμενες «εσωτερικές» (άλλο γουδόχερο και τούτο πάλι!...). Χρειαζόμαστε παιχταράδες. Νέους, άριστους και φιλόδοξους. Όλους τους εξ Ελλάδος και κάμποσους αλλοδαπούς. Το επαναλαμβάνω: Νέους, άριστους και φιλόδοξους. Όχι ταλέντα – ταλέντα έχουμε. Παιχταράδες θέλουμε, που δεν έχουμε, γιατί μας έχουνε τελειώσει.
Για να γίνουν μεταγραφές χρειάζονται χρήματα, όπως ακριβώς –μέρες που ’ναι– για να βαφτούν αβγά χρειάζεται μπογιά – πολλή και καλή.
Δείτε, σύγγαυροι, τη φωτογραφία με τους δύο παίχτες μας - τους ελάχιστους που ξέρουν ολυμπιακή μπάλλα! Ο ένας φοράει τη φανέλλα με τα πρωταθλήματα που πήρε στα τελευταία έντεκα χρόνια η ομάδα μας. Η σύνθεσή της πρέπει, ωστόσο, να αλλάξει, για να πάρουμε στα επόμενα εφτά χρόνια τόσα πρωταθλήματα όσα γράφει και η φανέλλα του άλλου παίχτη μας.
Θα τα ξαναπούμε.