ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ

Δεν χρειάζεται να μασήσουμε τα λόγια μας. Εμείς υποστηρίζουμε τον Ολυμπιακό, και τα αυτοκαλοπιάσματα και οι ψευδοπαρηγορίες δεν μας ταιριάζουν καθόλου μα καθόλου. Αφήνω που όχι μόνο είναι τζάμπα, αλλά και βλάπτουν ανεπανόρθωτα την υγεία της ομάδας μας. Στο ντέρμπυ της Κυριακής ήμασταν, δυστυχώς, απαράδεκτοι. Εντελώς απαράδεκτοι, μάλιστα, αν θέλουμε να ακριβολογούμε! Δεν είμαι ισοπεδωτικός, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι δεν κάναμε απολύτως τίποτα για να κυριαρχήσουμε επί του αιωνίου και –μην κρυβόμαστε– μοναδικού μας αντιπάλου στην Ελλάδα. Έτσι ήρθε η ήττα.
Η ήττα είναι κακό. Χειρότερες, όμως, είναι η απογοήτευση και η πίκρα που συνεπιφέρει το αποτέλεσμά της. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είμαστε πικραμένοι, όχι ακριβώς γιατί ηττήθηκε η ομάδα μας, αλλά γιατί δεν έκανε(σχεδόν) τίποτα για να νικήσει. Πετάξαμε κυριολεκτικώς στα σκουπίδια μια μοναδική (και ενδεχομένως μη επαναδοθησόμενη στο εγγύς μέλλον) ευκαιρία να συντρίψουμε τον ΠΑΟ. Ο κόσμος του Θρύλου αυτό απαιτούσε: τη συντριβή του ΠΑΟ. Δεν χρειάζεται να γράψω όλους τους λόγους: οι πιο πολλοί είναι ιστορικώς γνωστοί, και συμποσούνται στο ότι ο Ολυμπιακός οφείλει να παίζει έτσι, ώστε να νικά τον Παναθηναϊκό. Θα σταθώ σε δύο λόγους μόνο.
Κατά πρώτον, έπρεπε να συντρίψουμε τον ΠΑΟ για να ανανεώσουμε και πανηγυρικά –όχι μόνο με την επικείμενη κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή– ποιο είναι το αληθινό αφεντικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ποιοι είναι οι θλιβεροί λογάδες με τα ντιβιντιά. Ολιγωρήσαμε, επιδείξαμε ωχαδερφισμό, αφήσαμε τον αγώνα στη ροή και στην τύχη του. Δείχναμε να μας «αρκεί» η ισοπαλία. Γι’ αυτό και χάσαμε.
Και κατά δεύτερον, έπρεπε να συντρίψουμε τον αιώνιο αντίπαλό μας για να διασκεδάσουμε με τα ίδια μας τα έργα τις γελοίες φήμες ότι το παιχνίδι τού το είχαμε «δώσει» για να βγει στο Τσάμπιονς Ληγκ. Αυτά μεν, προκειμένου περί του Ολυμπιακού, δεν συμβαίνουν ποτέ (αυτό εμείς οι ολυμπιακοί το ξέρουμε), οι φήμες ωστόσο που διασπείρονται μάς αμαυρώνουν το γόητρο, αν δεν έχουμε λάβει πρόνοια να τις εξαλείψουμε. Και με δυο-τρεις χαμένες ευκαιρίες δεν μπορείς να σβήσεις το κακό. Όταν χάνεις, μάλιστα, στο τέλος, το κακό όντως δεν υποφέρεται.
Τώρα δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του αυτάρεσκου εφησυχασμού, ότι τάχα δεν έγινε και τίποτα με την ήττα μας, αφού -ούτως ή άλλως- θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Ναι, ρε σύγγαυροι, άλλα πείτε μου, σας παρακαλώ: Τι να το κάνω που έχουμε καλύτερη ομάδα, όταν δεν το αποδεικνύουμε εμπράκτως; Τι με ενδιαφέρει, αλήθεια, αν ο ΠΑΟ –αυτό το άθλιο συνονθύλευμα κλωτσοσκουφικής ατεχνίας– κάνει μπαμ ότι δεν έχει μέλλον; Εμένα, που είμαι γαύρος, με νοιάζει τί κάνει και τί δεν κάνει η δικιά μου ομάδα, που θέλω να είναι πάντα έτοιμη από καιρό και ετοιμοπόλεμη ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει νικηφόρα τον ιστορικό της αντίπαλο. Τα άλλα όλα περιττεύουν.
Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι ισοπεδωτικός. Είμαστε καλύτεροι και το πρωτάθλημα θα το κατακτήσουμε. Η πίκρα και η απογοήτευση για την απώλεια της ευκαιρίας να συντρίψουμε τον ΠΑΟ μένουν, και μας πληγώνουν. Εννοώ, πληγώνουν όλους όσοι είμαστε ολυμπιακοί.