ΠΡΕΝΤΡΑΓΚ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ

Το πανθομολογούμενο «όλα τα ωραία έχουν τέλος» μπορεί να επιβεβαιώνεται άλλη μία φορά με την αποχώρηση του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς από τη δράση, καταργείται ωστόσο στην ουσία, διότι η «ωραία» σχέση του Τζόλε με τον Θρύλο δεν θα λάβει τέλος ποτέ, όπως δεν έλαβε ποτέ τέλος η σχέση του Ολυμπιακού με τους Ανδριανόπουλους, με τον Βάζο, με τον Μουράτη, με τον Σιδέρη, με τον Υβ, με … με … Σε τέτοιους γίγαντες δίπλα στέκεται ισότιμα ο Τζόρτζεβιτς στο πάνθεο της ερυθρόλευκης ιστορίας. Και είναι τιμή του που διετέλεσε αρχηγός του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς, όπως είναι και όλων των ολυμπιακών οπαδών τιμή που είχαν τέτοιο και τόσο μεγάλο αρχηγό!
Δεν είναι σχήμα λόγου. Ο Τζόλε υπήρξε γεννημένος αρχηγός, και το αποδείκνυε κάθε στιγμή μέσα στους στίβους και έξω από αυτούς. Αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην ομάδα, σε βαθμό τέτοιο, ώστε να είναι ο ίδιος όντως η ομάδα. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τα κατορθώματά του – άλλωστε είναι ακόμη νωπές οι μνήμες και ζέουσες οι εντυπώσεις. Η μεγαλοσύνη του ανδρός υπερβαίνει και αυτό τούτο το σημαντικότατο γεγονός ότι είναι ο μέγας ρέκορντμαν τίτλων στην Ελλάδα. Το μεγαλείο του έγκειται στο ότι με το αγωνιστικό παράδειγμά του, με το ανεπίληπτο ήθος του και με τα έργα του μέσα στους αγωνιστικούς χώρους ενέπνευσε χιλιάδες μικρά παιδιά να γίνουν «γαυράκια». Κατ’ εμέ μεγαλύτερη προσφορά στον Ολυμπιακό δεν μπορεί να νοηθεί.
Κάποια στιγμή –μία και μόνη– τον αδικήσαμε τον Τζόλε… Τα έχει, όμως, αυτά τα ανάποδα και τα αναπάντεχα ο «έρωτας». Ο Τζόλε μάς έχει συγχωρήσει, γιατί ξέρει τι ακριβώς είναι αυτός για όλους εμάς τους οπαδούς του Θρύλου: είναι σέμνωμα και αγλάισμα και εγκαλλώπισμα της ιστορίας μας. Είναι από χρόνια ήδη θρύλος και δημιουργός θρυλικής ιστορίας. Η σπορά του έχει ριζώσει βαθιά στου Καραϊσκάκη και οι πλούσιοι καρποί της θα βγαίνουν πάντα και θα γλυκαίνουν όλους όσοι αγαπούν την ευπρέπεια του ερυθρόλευκου οίκου. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς είναι –δίχως υπερβολή– ΓΙΓΑΣ! Αλλά είναι και γίγας ευνοημένος από τη μοίρα, διότι μετά τη φανέλα του Ολυμπιακού δεν φόρεσε άλλη φανέλα! Την δε ερυθρόλευκη ριγωτή με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο μέρος της καρδιάς –βαριά από τον ιδρώτα και το αίμα όσων την ετίμησαν παλιά– την έκανε ακόμη βαρύτερη ΑΥΤΟΣ με τις αγωνιστικές παρακαταθήκες του.
«Σ’ ευχαριστούμε, Τζόλε» είναι το λιγότερο, αλλά και το αγνότερο που μπορούμε να σου πούμε, όλοι εμείς που βιώνουμε επί 13 συναπτά έτη την υψηλή χαρά που απλόχερα και εκ περιουσίας μάς έχεις χαρίσει.