ΕΝΑ ΣΟΝΕΤΤΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΑΡΧΗ

FRANCESCO PETRARCA


[ΘΑ ΠΟΥΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΩΣ ΠΑΙΝΕΥΟΝΤΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΙΑ]

Θα πούνε κάποιοι πως παινεύοντας αυτή τη μία
που τόσο αγαπώ στη γης, η πέννα μου υπερβάλλει,
καθώς ευγενικότερη τη θέλει απ’ όποιαν άλλη –
σοφή, όμορφη, υπέρκομψη, πανέντιμη και αγία.

Δεν συμφωνώ. Και πιότερο φοβάμαι την Κυρία
μη μου θυμώσει πως λειψά παινεύω της τα κάλη.
Αξίζει λόγων και ρυθμών χρυσή και αβρή σπατάλη.
Κι ο μη πιστεύων ας ερθεί να κάμει μι’ αυτοψία,

να βγει να πει κατόπι: «Ο ποιητής αποσκοπεί εδώ
Κικέρωνα και Δημοσθένη εξ ίσου να δαμάσει·
Βιργίλιο και Όμηρο μαζί· Οράτιο ομού και Πίνδαρο!»

Στο αθάνατό της ύψος δεν μπορεί ποτέ να φτάσει
φωνή θνητή. Στη γλώσσα μου αν τόνο πέρασα ερωτικό,
τα βέλη του έρωτα κι εμένα μ’ έχουν αναγκάσει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.