"ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΕΜΟΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ": ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

Αντιγράφω το κείμενο του δημοσιογράφου κ. Αντώνη Καρπετόπουλου από το μπλογκ του φίλου "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ" (http://www.froza1.blogspot.com). Εγώ απλώς μαυρίζω (...μπολντάρω...) δυο-τρία πραγματάκια, ακριβώς διότι ο καλός αυτός δημοσιογράφος έχει κατά το παρελθόν (και επανειλημμένως, μάλιστα) γράψει τα ακριβώς αντίθετα για το ποδόσφαιρο, τον Τάκη Λεμονή και το Τσάμπιονς Ληγκ. Όποιος θέλει (και δεν βαριέται) σχολιάζει.


Αντώνης Καρπετόπουλος

Οταν το ταλέντο γίνεται επάγγελμα

Γιατί είναι σπουδαίο το αποτέλεσμα που πήρε στη Ρώμη ο Ολυμπιακός; Οχι πάντως για τη βαθμολογία του ομίλου. Μετά τη νίκη της Βέρντερ Βρέμης επί της Ρεάλ, η νίκη επί της Λάτσιο και η ισοπαλία με 2-2 είχαν ακριβώς την ίδια βαρύτητα: και στη μια και στην άλλη περίπτωση ο πρωταθλητής για να προκριθεί χρειάζεται μια ισοπαλία με τους Γερμανούς. Ομως το ποδόσφαιρο δεν μετριέται μόνο με βαθμούς και το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι μια διοργάνωση συλλογής αποτελεσμάτων. Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα. Γιατί ήταν σημαντικό το αποτέλεσμα που πήρε ο Ολυμπιακός στο «Ολίμπικο»; Γιατί δεν το πήρε έχοντας εκτυφλωτική απόδοση. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε το καλύτερό του παιχνίδι: στη Μαδρίτη είχε παίξει πέντε φορές καλύτερα. Δεν ήταν επίσης εντυπωσιακά ψυχωμένος: στη Βρέμη το τελευταίο τέταρτο σπέρνει ανατριχίλες κάνοντας μια αληθινή κατάθεση ψυχής. Στη Ρώμη ο Ολυμπιακός είχε σχέδιο, μυαλό και μεθοδικότητα: ό,τι δηλαδή του έλειψε τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Δεν υπάρχει ομάδα που να χρησιμοποιεί το Τσάμπιονς Λιγκ για να κάνει πασαρέλα. Η διαφορά αυτών που διακρίνονται από εκείνους που αποτυγχάνουν (αν και έχουν δυνατότητες) είναι ότι οι πρώτοι ξέρουν να διαχειρίζονται σωστά τις όποιες αρετές τους και τα όπλα τους. Τι είναι όπλο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο; Η πληρότητα του ρόστερ. Το μεγάλο μπάτζετ. Η πείρα. Υπάρχουν όμως κι άλλα. Η ψυχραιμία, ο σχεδιασμός, η μεθοδικότητα, η αγωνιστική τακτική, η νοοτροπία, η ομοψυχία, το πάθος δεν μετρούν λιγότερο. Το θέμα είναι ό,τι έχεις να το χρησιμοποιείς κι ό,τι μπορείς να δώσεις, να το δίνεις. Αυτό δεν έχουν καταλάβει χρόνια τώρα στον Ολυμπιακό και γι' αυτό στο Τσάμπιονς Λιγκ σπάζανε τα μούτρα τους.
Στο «Ολίμπικο» ο Ολυμπιακός είχε γνώση του αντιπάλου και εξαιτίας αυτού του στοιχείου είχε και την πρέπουσα τακτική. Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Βέρντερ Βρέμης, δύο ομάδες που δουλεύουν με προπονητές που δεν συνηθίζουν να παρακολουθούν τον αντίπαλο και να προσαρμόζουν σε αυτόν το παιχνίδι τους, αυτά τα στοιχεία όταν αντιμετώπισαν τη Λάτσιο δεν τα είχαν και για αυτό δεν νίκησαν. Και οι δύο επιτέθηκαν στη φτωχή από ονόματα άμυνα της Λάτσιο κι έπαιξαν το παιχνίδι του Ντέλιο Ρόσι: ο Πάντεφ κι ο Ρόκι βρήκαν χώρους κι έκαναν ζημιές. Ο Λεμονής και ο Ολυμπιακός του αυτό το λάθος δεν το έκαναν.
Το παιχνίδι του «Ολίμπικο» είμαι βέβαιος ότι άρεσε πολύ στον προπονητή του Ολυμπιακού -ίσως πιο πολύ κι από αυτό της Μαδρίτης. Ενας προπονητής σπανίως κερδίζει παιχνίδια κι ακόμα πιο σπάνια τα χάνει. Στην πραγματικότητα ακόμα και ο καλύτερος των προπονητών εξαρτάται αποκλειστικά από τη διάθεση των παικτών, από τη δική τους όρεξη να ακολουθήσουν τις οδηγίες του. Στην προκειμένη περίπτωση ο Λεμονής έχει την τύχη να στηρίζεται σε ένα γκρουπ που τον ακούει και πιστεύει στο σχέδιό του όποιο κι αν είναι αυτό. Χθες ο Λεμονής πρέπει να καταχάρηκε όταν είδε παίκτες να βάζουν στην άκρη το εγώ τους για χατίρι του πλάνου και να αντιστέκονται στον πειρασμό να πάρουν την μπάλα και να κάνουν χαζό τον προσωπικό τους αντίπαλο, που, σημειωτέον, τους φαίνονταν και του χεριού τους. Ο Λεμονής πρέπει να ενθουσιάστηκε όταν είδε στο βίντεο τον «Τζόλε» και τον Γκαλέτι να κυνηγάνε τον Μπεχραμί και τον Κολάροφ, όταν παρατήρησε τη στωικότητα του Λούα Λούα στο να κυνηγάει κάθε χαμένη μπάλα, όταν είδε τον Αντζα και τον Ζεβλάκοφ να μη βγαίνουν από το ένα τέταρτο του γηπέδου μολονότι οι χώροι που η Λάτσιο άφηνε στον άξονα ήταν αληθινή πρόκληση για αμυντικούς που ξέρουν μπάλα. Το ματς δεν είχε φάσεις γιατί ο Ολυμπιακός δεν το θέλησε. Η Λάτσιο ευθύς εξαρχής ξέραμε ότι τέτοιες μπορούσε να κάνει λίγες.
Στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είδαμε την ωριμότητα του καλού αυτού Ελληνα προπονητή. Στον Λεμονή έκαναν καλό οι αποστολές αυτοκτονίας σε ομάδες όπως η Καλλιθέα και η Ξάνθη. Βγαίνοντας από το θερμοκήπιο του Ολυμπιακού, ο κόουτς είδε την πραγματικότητα. Εχασε ματς από καλύτερους προπονητές, σπούδασε τη δυσκολία, εκτίμησε αρετές που δεν γνώριζε ότι υπάρχουν. Κάποτε, όταν ήταν στον Ολυμπιακό, έλεγε ότι δουλεύει σε ένα σωματείο που του παρέχει τα πάντα κι ένιωθε για αυτό περήφανος. Το να σου παρέχουν τα πάντα καμιά φορά δεν είναι καλό -ειδικά όταν είσαι νέος και το ταλέντο σου πρέπει να το κάνεις επάγγελμα.
Πριν από τέσσερα χρόνια ο Ολυμπιακός του Λεμονή δεν θα έκανε ποτέ ένα τέτοιου τύπου παιχνίδι. Θυμάμαι τις ήττες από τη Μακάμπι και τη Λιλ σε ουδέτερα γήπεδα: για διαφορετικούς λόγους και στη μία περίπτωση και στην άλλη ο κόουτς είχε κάνει ένα ακατανόητο στους τρίτους τακτικό χαρακίρι. Με τη Μακάμπι δεν είχε κάνει τίποτα για να περιορίσει τον Τζιοβάνι Ρόσο και τον Αγεγκμπένι, με τη Λιλ είχε χρησιμοποιήσει στην ίδια ενδεκάδα τον Ρόμπερτς, τον Οφορίκουε και τον Ζιοβάνι και είχε περάσει τον Νινιάδη στη θέση του Μαυρογενίδη στο δεύτερο ημίχρονο! Γιατί; Γιατί παιδευόταν να αποδείξει ότι ο Ολυμπιακός έχει ένα δικό του δρόμο προς την ευρωπαϊκή διάκριση και ότι οι ιδεοληψίες μιας μερίδας των οπαδών του μετράνε πιο πολύ από τη λογική του ποδοσφαίρου.
Σήμερα ο Λεμονής είναι προπονητής. Γιατί έχει σχέδιο, αναλύει τους αντιπάλους, γνωρίζει το δυναμικό που έχει στα χέρια του, δεν προσπαθεί να αποδείξει, αλλά να κερδίσει. Κυρίως ξέρει ότι η αποτυχία και η επιτυχία χωρίζονται από μια πολύ λεπτή γραμμή: τη λεπτή γραμμή της σιγουριάς. Σε αυτή πρέπει να μπορείς να περπατάς, αφήνοντας στην άκρη κρίσεις παραγόντων, συμβουλές φίλων, καλά και κακά σχόλια δημοσιογράφων και πρωτοσέλιδα. Ολα αυτά πρέπει να σε θυμώνουν ή να σε διασκεδάζουν. Δεν ήταν και δεν θα γίνουν ποτέ αυτά η κύρια δουλειά σου…