Μου έστειλε ο σύγγαυρος Θεόδωρος Α. Πέππας, το ακόλουθο άρθρο του κ. Γιώργου Χελάκη, από την εφημερίδα SportDay της 09/12/2007. Επειδή –και το λέω επειδή έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα– αυτά που γράφει ο κ. Χελάκης τα έχει γράψει για τον Τάσο Πάντο κατ’ επανάληψη τόσο ο αποστολέας Πέππας όσο και ο παραλήπτης Κεντρωτής, ποστάρω το δημοσίευμα. Χωρίς δικά μου σχόλια. Ούτε πρόκειται να κάνω – γι’ αυτό ας μη μπει κανείς στον κόπο να «μου» γράψει τίποτα.
ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΟΥΡΑΤΗ
H κερκίδα «δίνει ρεύμα». Αναγνωρίζει την προσπάθεια, το πάθος, τη θέληση. Η κερκίδα που ζητωκραύγαζε για τον Ριβάλντο και τον Ζιοβάνι και που υποκλίθηκε στον Καρεμπέ ξέρει να αναγνωρίζει. Ξέρει ότι σε μια ομάδα δεν γίνεται να είναι όλοι σολίστες.
Το καθολικό χειροκρότημα και η «λαϊκή απαίτηση» να χτυπήσει το πέναλτι ο Τάσος Πάντος μας επιστρέφουν σε ωραίες στιγμές του ποδοσφαίρου. Τότε που είχε ουσιαστικό περιεχόμενο η φράση «μάτωσε τη φανέλα». Τα γήπεδα έχουν πάψει από καιρό να είναι ξερά, τα γδαρσίματα απουσιάζουν. Υπάρχουν, όμως, παίκτες που βάζουν φανέλα βασικού επειδή τους περισσεύουν πάθος και θέληση εκεί που τους λείπει τεχνική. Οταν ο μελετητής της ιστορίας του Ολυμπιακού καταγράψει τις πριμαντόνες της ομάδας, από τα κατάστιχά του θα απουσιάζει ο... βιρτουόζος Τάσος Πάντος.
Σιγά τη ζημιά. τον νιώθουν έναν από αυτούς. Πραγματικό Ολυμπιακό, «λιμανίσιο». Ο Τάσος βρίσκεται ήδη στις καρδιές των οπαδών του Ολυμπιακού. Γιατί έχει χαρακτήρα. Μικρή σημασία έχει ποια ομάδα αγαπούσε ο Πάντος όταν ήταν μικρός. Σημασία έχει για ποια ομάδα παίζει και πώς ακριβώς παίζει. Το γράφω χωρίς να έχω δει εκείνους. Μόνο με όσα έχω ακούσει και διαβάσει. Ο Τάσος Πάντος συνδέει το σήμερα με τον Ολυμπιακό της δεκαετίας του '50. Με τον Μουράτη, τον Ρωσσίδη, τον Κοτρίδη. Το πάθος, το φιλότιμο και η μαγκιά των «παιδιών του Πειραιά» εκείνης της εποχής φτάνουν στις μέρες μας, με τον μικρόσωμο μπακ που παίζει παντού αδιαμαρτύρητα και συνήθως αποτελεσματικά.
Χθες το βράδυ η «ερυθρόλευκη» κερκίδα υποκλίθηκε στην παρουσία του Πάντου. Του αναγνώρισε τους κόπους, τη συμπεριφορά και την προσφορά. Απαίτησε και πέτυχε να χτυπήσει το πέναλτι. Κι όταν ο Ανδράλας δεν του επέτρεψε να σκοράρει, η εξέδρα μεγαλούργησε. Φώναζε ρυθμικά το όνομα του Τάσου. Ακόμα κι ο Λούα Λούα συγκινήθηκε από την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στο «Γ. Καραϊσκάκης».
Περίμενε να μπει ο γίγαντας Πάντος στη μεγάλη περιοχή, να του δώσει την μπάλα για να σκοράρει. Δείγμα –προφανώς– της «δεμένης» ατμόσφαιρας των αποδυτηρίων. Δείγμα της εκτίμησης που όλοι τρέφουν στον Πάντο.
Υπάρχουν παιχνίδια που η εξέλιξή τους σε υποχρεώνει να ασχοληθείς μαζί του. Υπάρχουν κι άλλα –όπως το χθεσινό– που σε απελευθερώνουν. Ψάχνοντας για πρωταγωνιστές, δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου. Η εξέδρα και ο Τάσος Πάντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου