ΠΑΛΙΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ...

Δ. ΜΥΡΙΝΟΣ


ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ

Ρυθμίσαμε τις δυό ψυχές μας στον βαθύ
της θάλασσας τον ήχο, προς το βράδυ.
Το βάρυπνον εσκόρπισε σκοτάδι
που νάρκωνε την ηδονή· τι έχει σταθεί

θριαμβευτής το Θέρος το πυρρόμαλλο
αγνάντι μας! Κι ολούθε μάς φλογίζει
η λάγνη φλόγα, και βαριά λυγίζει
τη θέλησή μας σε ρυθμόν ανώμαλο.

Γείρε, σαν κλώνο καρπερό, την κεφαλή
απάνω μου: είναι γλυκός ο κόπος.
Γείρε ολάκερη! η Λαγνεία μάς καλεί
π’ άναρχα ο νόμος της ανθίζει, όπως

άναρχα θάλλει,
της θάλασσας ο ύμνος στ’ ακρογιάλι.


Αλεξάντρεια



Από το περιοδικό «Γράμματα», Αλεξάνδρεια, τόμ. 1, αρ. 6 (1911), σελ. 181.