ΤΑΝΓΚΟΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΑΝΓΚΟΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

       Στον Νίκο Μαυρωνά

Των φθόγγων φύλλα δροσερά
στις ρεματιές του ονείρου,
καθώς βουλιάζουν τα φτερά
μες στα νερά του απείρου,
να μπάσετε την ομορφιά
στης κιβωτού τη μοίρα
και μύριοι κόσμοι σαν καρφιά
να στερεωθούν στη λύρα,
  να γίνουν μέτρα και ρυθμοί,
  ψηφία νά ’ναι κι αριθμοί.

Δυνάμεις ξένες, μα ορατές
στον αδηφάγο χρόνο,
τα πέρατα σαν πειρατές
κουρσέψτε· και όταν μόνο
των πεύκων η ανασαιμιά,
γοργό πουλί, τον ήχο
θ’ αρπάξει από τα γιασεμιά,
που θα μπηχτούν στο στίχο,
  θα γίνει πέτρα πια ο αριθμός,
  αλέτρι, αμέτρητος ρυθμός.