Αφιερωμένο στον Παναγή Αντωνόπουλο
ALDO FABRIZI
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Απάνω σ’ ένα –λέει– είμουνα βουνό, ίδιος γίγας,
και με ντουντούκα εφώναζα ’κεί πέρα γύρω:
«Λαέ μου, που όλο αλλάζεις πάντα επί τα χείρω,
για κόπιασε! Έχει μάσα, έλα να φάς!» Κι επήγα σ’
ωραίον τόπο, ωσάν σε γαϊτανάκι ρήγας,
και στ’ όργιο εκεί το μέγα εγώ έβαζα κλήρο
τις μάζες ποιός του al dente σπαγκετιού με χοιρο-
μπριζόλες θα τρώει: ο τσιφλικάς, μα και ο κολλήγας!
Τους κύριους είδα συναγμένους με μπατίρια
να φτιάχνουν πλήθη αλλόκοτα με δίχως ταίρι:
της πάστας όλοι δούλοι, και ο οίνος στα ποτήρια.
Από ψηλά βλέπει ο Θεός, και νά τος ξεμπουκάρει:
«Για μιά στιγμή!» (πιρούνα εκράδαινε στο χέρι)•
«Εμένα, ρε, ξεχάσατε; – που να σας πάρει!...»
Μεταφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου