Αγαπητοί σύγγαυροι, η δεινή κατάσταση, στην οποία περιήλθε τον τελευταίο καιρό, και μάλιστα όλως αιφνιδίως, ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, μου δίνει την αφορμή, αλλά και την ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις μου σχετικά με αυτήν. Θα γράψω ό,τι γράψω σε συνέχειες με μόνο γνώμονα την αγάπη μου για την ομάδα μας. Γνωρίζω ότι τα λόγια μου, που απηχούν εντελώς προσωπικές απόψεις, θα κριθούν εκ μέρους σας με δίκαιη ολυμπιακοφροσύνη. Το πνεύμα μου κινείται με διάθεση καταλλαγής και όχι οξύνσεως, ασχέτως του εάν η πρώτη εντύπωση, που θα δημιουργηθεί στον αναγνώστη, θα παρέχει ενδεχομένως εντυπώσεις περί του αντιθέτου. Εξηγούμαι προκαταβολικά, ωστόσο, λέγοντας ότι στη ζωή μου ήμουν, είμαι και θα είμαι μόνο ολυμπιακός και ότι πλήρωνα, πληρώνω και πληρώνω πάντοτε το εισιτήριό μου για να βλέπω την ομάδα που αγαπώ. Αυτό είναι για εμένα το μόνο ακράδαντο και ανεπίδεκτο αλλαγής ή ελέγχου δεδομένο· όλα τα άλλα υπόκεινταν, υπόκεινται και θα υπόκεινται σε στοχαστική αναθεώρηση.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ
Προτού προχωρήσω στην καταγραφή των απόψεών μου σχετικά με τον Ολυμπιακό του σήμερα, κρίνω ότι πρέπει να γράψω μερικά πράγματα τόσο αυτονόητα, που όλοι όσοι αγαπάμε την ομάδα μας έχουμε την εγγενή τάση ή την επίκτητη συνήθεια να τα λησμονούμε· και, λησμονώντας τα, χανόμαστε δυστυχώς σε λαβυρίνθους, ενώ ο όλος χώρος μας είναι ένα πολύ μεγάλο ενιαίο δωμάτιο. Προεξαγγελτικά, πάντως, σας λέω ότι γνωρίζω τον λόγο της τάσης ή της συνηθείας μας: αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι τα πράγματα είναι όπως όντως είναι, και γι’ αυτό τα φανταζόμαστε διαφορετικά – ο καθείς μας κατά το σθένος και το εύρος της φαντασίας του... Αυτό, όμως, μας συσκοτίζει τον ορίζοντα, και, κινούμενοι με τη φαντασία μας και μέσα στην επικράτεια της φαντασίας μας, δεν βλέπουμε εν τέλει ούτε τη μύτη μας.
Πάμε τώρα στα προεξαγγελθέντα «αυτονόητα». Αμέσως παρακάτω τα εκθέτω σχεδόν τηλεγραφικά, αλλά θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα προσεγγίσουμε εκ νέου και αναλυτικά στη συνέχεια, κυρίως δε ως προς το τί σημαίνουν πρακτικώς – και το καθένα χωριστά, αλλά και όλα μαζί στη διαλεκτική τους σύνθεση.
Αυτονόητο πρώτο: Την πλειοψηφία των μετοχών στην ΠΑΕ Ολυμιακός ΣΦΠ την έχει ο Σωκράτης Κόκκαλης. Μπορεί να μην είναι νομικώς άμεμπτο αυτό που θα γράψω αμέσως παρακάτω, αλλά στην πραγματικότητα έτσι είναι, και την σκληρή πραγματικότητα πιστά αντικατοπτρίζει: Η ΠΑΕ Ολυμιακός ΣΦΠ αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του Σωκράτη Κόκκαλη.
Αυτονόητο δεύτερο: Όσο και αν ακούγεται ή είναι ενοχλητικό, εμείς στην πραγματικότητα δεν είμαστε παρά πελάτες της ΠΑΕ Ολυμιακός ΣΦΠ. Είναι αναμφισβήτητο ότι κανείς μας μεν δεν αισθάνεται έτσι, αλλά αυτό είμαστε. Όλοι μας έχουμε την ιδεολογία –τουτέστιν τη γλυκιά ψευδή συνείδηση– ότι είμαστε κάτι άλλο, κάτι υψηλότερο και ιδανικό, αλλά η ουσία των πραγμάτων συνιστά ένα «στυγνά» ατράνταχτο κριτήριο και μάς διαψεύδει.
Αυτονόητο τρίτο: Και ο Κόκκαλης, όντας «ένας από εμάς» (όπως κατ' επανάληψη γραφόταν στο παρελθόν έως και πέρισυ), καλλιεργεί στον νου του ανάλογες ιδεολογικές προσηλώσεις, και πιθανότατα αισθάνεται πιστός στα ιδεώδη του, αλλά συμπεριφέρεται (τόσο μέσα στην ΠΑΕ Ολυμιακός ΣΦΠ όσο και απέναντι στους πελάτες της) σαν επιχειρηματίας.
Αυτονόητο τέταρτο: Αβίαστα προκύπτει από τα παραπάνω ότι ό,τι καλό και ό,τι κακό έχει γίνει τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια στην ΠΑΕ Ολυμιακός ΣΦΠ οφείλεται αποκλειστικά στον Κόκκαλη. Και όλοι οι τίτλοι δικοί του είναι, και οι πλείστες όσες ευεργεσίες δικές του· και οι πάσης φύσεως αποτυχίες δικιές του είναι, και τα εγκληματικά λάθη στο σύνολό τους δικά του. Και το επαναλαμβάνω: είναι όλα ανεξαιρέτως δικά του, έχουν δε επιτελεσθεί μέσω της ιδιόκτητής του επιχείρησης, που λέγεται ΠΑΕ Ολυμιακός ΣΦΠ, και δια των θυγατρικών εταιρειών της, που ονομάζονται «Καραϊσκάκη ΑΕ» και «Θρύλος ΑΕ» και που θυμίζουν μεν τον Ολυμπιακό, πλην όμως πρόκειται για ατόφυες κεφαλαιουχικές εταιρείες.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Προχωράμε ευθύς αμέσως σε δύο πράγματα γνωστά μεν σχεδόν σε όλους τους φίλους του Ολυμπιακού, πλην απωθούμενα στις έλικες της συνείδησής μας με τη βία της ιδεολογικής προσκόλλησής μας σε ένα βολικό μεν ιδεώδες, που όμως δεν έχει πια το ελάχιστο υλικό αντίκρυσμα, για να μην πω ότι δεν διαθέτει ούτε καν την πλέον ανεπαίσθητη εμπράγματη σχέση με αυτό που ήταν κάποτε (έως και πολύ πρόσφατα) ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς.
Πρώτον: Ο Ολυμπιακός δεν είναι πια «Σύνδεσμος Φιλάθλων». Χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην κακό, είμαστε πλέον μόνο «οπαδοί», και μάλιστα κακής –αν όχι της χειρίστης– ποιότητας. Οπάζουμε, δηλαδή ακολουθούμε την ομάδα μας, αλλά την ακολουθούμε ως επί το πλείστον ανεπιγνώστως. Παναπεί: δεν ξέρουμε για ποιό λόγο την ακολουθούμε και την υποστηρίζουμε, και μάλιστα ούτε καν όπως την ακολουθούμε και όπως την υποστηρίζουμε. Έχοντας δε γίνει οπαδοί αυτού του είδους, δώσαμε μια μούντζα ξεγυρισμένη στο στοιχείο του φιλάθλου απεμπολώντας ελαφρά τη καρδία αυτό που κατ' εξοχήν χαρακτηρίζει τον αθλητισμό: την ευγένεια. Το ότι είμαι προσηλωμένος φανατικά στην ομάδα μου επ’ ουδενί συνεπάγεται ότι χλευάζω και λοιδορώ και βιάζω λόγω και έργω τις άλλες ομάδες, με τις οποίες με συνδέει αναγκαστικά η κοινή μοίρα του αγωνίζεσθαι στον ίδιο στίβο. Αυτό, άλλωστε, με συνδέει (και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ένταση σχέσεως) και με τους φίλους της ομάδας μου – γι’ αυτό και είμαστε «Σύνδεσμος Φιλάθλων», και δη όχι ο οποιοσδήποτε τυχαίος, αλλά ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων». Ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων» έχει αντιπάλους, και κυρίως τον «Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο», τον αιώνιο αντίπαλό του, τον οποίον οφείλει εξ ορισμού να σέβεται, αλλά και (επίσης εξ ορισμού) όπου τον συναντά, να τον κατανικά. Επ’ αυτού θα επανέλθω εκτενώς.
Δεύτερον: Ο Ολυμπιακός δεν είναι πια «του Πειραιώς». Ούτε αυτό είναι υποχρεωτικά κακό – κάθε άλλο. Ο Ολυμπιακός έχει εξαπλωθεί παντού και αγαπιέται σε όλη την Ελλάδα. Έχει κερδίσει μια τρόπον τινά πανελλήνια οικουμενικότητα, αλλά έχει χάσει δια παντός την πειραϊκότητά του. Στην περίπτωση του «Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων» ο Πειραιάς δεν είναι απλώς η κατά νόμον έδρα του· ο Πειραιάς δεν αποτελεί γι' αυτόν ένα απλό τοπικό δεδομένο· ο Πειραιάς είναι το ήθος και η ψυχή του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων. Χωρίς τον Πειραιά δεν υφίσταται ούτε νοείται «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων», ακόμα και στην εποχή μας, οπού αναζητείται και του ίδιου του Πειραιά η πειραϊκότητα. Και επ’ αυτού θα επανέλθω εκτενώς.
Αφού διευκρινίσω, αγαπητοί σύγγαυροι, ότι ο ζωγραφικός πίνακας, που κοσμεί την ανάρτηση κάτω από το σήμα της ομάδας μας, είναι το έργο «Abstracto 1935» του Joan Miró, υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω αύριο με την τρίτη ενότητα σκέψεων που αφορά το θέμα: «Σωκράτης Κόκκαλης και Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς».
8 σχόλια:
Γιώργο, διαφωνώ κάθετα ότι ο Ολυμπιακός περιήλθε σε δεινή κατάσταση όλως αιφνιδίως.
Αιφνιδίως εδώ και πέντε χρόνια έχει σταματήσει κάθε σοβαρή επένδυση σε παίκτες;
Αιφνιδίως εδώ και πέντε χρόνια προσβάλλουν τον κόσμο του Ολυμπιακού συμπεριφορές όπως απέναντι στον Ριβάλντο, τον Λεμονή, τον Καστίγιο, τον Ζίκο και τόσους άλλους (ανεξάρτητα από τη μικρή ή μεγάλη προσφορά τους);
Αιφνιδίως εδώ και αρτκετά χρόνια ο πυρήνας των φιλάθλων του Ολυμπιακού μαστίζεται από πληρωμένα μαστούρια (που έφτασαν μέχρι και σε δολοφονία)και έχουν κάνει γκέτο κακοποιών το ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ με αντάλλαγμα την προσήλωση στον πρόεδρο;
Αιφνιδίως έχουμε να δούμε μπάλα από την εποχή του Τζιοβάνι;
Αιφνιδίως μα ξεφτυλίζει κάθε χρόνο ο πρόεδρος με τα ψέμματα των εφημερίδων για δήθεν παικταράδες που δεν τους αφήνει η γυναίκα τους να έρθουν στο λιμάνι (ενώ οι ίδιοι δεν ξέρουν τίποτα);
Αιφνιδίως η ομάδα με τις 10 συνεχόμενες εμφανίσεις στο τσάμπιον λιγκ δεν μπορεί να περάσει στο δεύτερο γύρο;
Αιφνιδίως μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια μόνο εισπράττει και δεν επενδύει βρέθηκε να χρωστάει σαν να είναι ΑΕΚ και περιμένουμε από τον κάθε Λαυρεντιάδη να τη σώσει;
Αιφνιδίως έγιναν όλα αυτά επειδή μείναμε 8 βαθμούς πίσω; Δηλαδή αν είμαστε στο +1 όλα θα ήταν μέλι γάλα;
Αν όλα αυτά έγιναν αιφνιδίως τότε ή δεν βλέπαμε τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια ή κοιμόμασταν ύπνο μακάριο.
Όσο για την επιχείρηση ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ σου έχω γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση.
Υ.Γ.
Και ξέρεις καλά ότι δεν τα γράφω αιφνιδίως αυτά.
Φιλιά και σε περιμένω την Παρασκευή
@ Ανώνυμος: Το "όλως αιφνιδίως" σημαίνει -και το ξέρεις- "απρόσμενα", μιας και φέτος ήμασταν πρώτοι στη βαθμολογία, με νίκη μάλιστα επί του ΠΑΟ, και στον δεύτερο γύρο του Τσάμπιονς Ληγκ. Για τα άλλα που γράφεις (και με τα οποία συμφωνώ) θα γράψω στη συνέχεια. Θα το δεις.
Για την Παρασκευή δεν ξέρω 100%, διότι περιμένω να κλεισθεί ένα ραντεβού μέσα στο Σαββατοκύριακο και δεν ξέρω ακόμα πότε θα είναι - άλλος θα μου το καθορίσει. Αλλά σίγουρα θα έλθω στα μέσα Φεβρουαρίου, αν δεν τα καταφέρω την ερχόμενη Παρασκευή. Θα μιλήσουμε στο τηγλέφωνο.
Τα συγχαρητήριά μου για το κείμενο φίλε Γιώργο. Αν και πιθανώς να πλατειάσω, μου δίνεις πάσα να σχολιάσω πολλά.
Κατ' αρχήν, ο Ολυμπιακός είχε ανέκαθεν μια παραπάνω επαφή με τον όποιον πρόεδρό του. Μιλάμε για την εποχή Γουλανδρή, για την εποχή Νταϊφά, για την εποχή Κόκκαλη, για τα ανδραγαθήματα προεδρίας Ανδριανόπουλου κλπ. Οπότε το να ασχολούμαστε τόσο με τον Κόκκαλη (διότι ο Κόκκαλης έχει ταυτιστεί με τον Ολυμπιακό) είναι απολύτως φυσιολογικό. Και όντως είναι έτσι όπως τα λες. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο Κόκκαλης έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Το θέμα είναι να είμαστε δίκαιοι στην κρίση μας, διότι έχουμε πήξει από γλύφτες πραιτωριανούς οι οποίοι μια ζωή ήταν στο γλύψιμο και ανά περιόδους μεταμορφώνονται σε δημοσίους κατηγόρους. Όπως σωστά λες και συμφωνώ ως γνωστόν, στον Κόκκαλη πιστώνουμε και τα θετικά αλλά και τα αρνητικά. Ιδίως τα δεύτερα για το καλό της ομάδας επιβάλλεται να μην ξεχνάμε, μήτε να εθελοτυφλούμε.
Ένα πράγμα που αν μη τι άλλο προκαλεί εντύπωση είναι το γιατί ο Κόκκαλης έχει αποτραβηχτεί σε μεγάλο βαθμό (ακούγονται πολλά κιόλας). Πριν τρία χρόνια έβαλε τον Πέτρο με τον Ίβιτς με ό,τι ακολούθησε τέλος πάντων, και την τελευταία διετία αλωνίζουν ο μπαμπάς με τον υιό Θεοδωρίδη και ο Χρυσικόπουλος, όχι εν αγνοία του Κόκκαλη φυσικά. Δεν διαφωνώ ότι όλοι τους μπορεί να έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, σε μια ομάδα βεληνεκούς Ολυμπιακού όμως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν από μόνες τους. Ο Χρυσικόπουλος μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο έχει ο Κόκκαλης δεξιά του στην Ιντρακόμ πχ. Αυτό δεν σημαίνει πως κάνει και για τον Ολυμπιακό.
Από την στιγμή, λοιπό, που ο Κόκκαλης βάζει το χέρι στην τσέπη, δεδομένου του επαγγελματισμού που υπάρχει εδώ και δεκαετίες, λογικό είναι να είμαστε πλέον (σε όλες τις ομάδες) πελάτες των ομάδων. Αυτό δεν είναι κακό...
(συνεχίζω)
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει να συνδυάσουμε σωστά την αυτονόητη πελατειακή σχέση με τον όποιον ρομαντισμό έχει ο καθένας μέσα του (δεν βγάζω την ουρά μου απ'έξω εννοείται). Κι εδώ κάπου μπλέκονται και τα του Πειραιώς που ορθά θίγεις. Δυστυχώς, ο Ολυμπιακός έχασε την πειραιώτικη καταβολή του όπου δεν έπρεπε να τη χάσει, και την κράτησε όπου έπρεπε να την αποβάλει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η Ευρώπη. Έξω παίζουμε σαν Πειραιώτες και μέσα στην Ελλάδα ως ευρωπαίοι. Το πρώτο είναι επιζήμιο, το δευτερο απλώς άχρηστο. Αρκετά παλαιότερα σε έναν άλλον διάλογο μου είχες γράψει πολύ εύστοχα ότι φοράμε μεν λουστρίνι αλλά έχουμε ξεχάσει να βγάλουμε την τρύπια κάλτσα. Είναι ακριβώς έτσι. Και η νοοτροπία που έχει διαμορφωθεί μας αγγίζει σε όλα τα επίπεδα και φυσικά όχι μόνο σε επίπεδο φιλάθλων.
Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και πολλά χρόνια οι οργανωμένοι περισσότερη ζημιά κάνουν παρά καλό, ακριβώς επειδή έχουν λησμονήσει πλήρως τον ρόλο τους, ή για να το επεκτείνουμε και πιο ωμά (αν και το έχουμε ξανασυζητήσει) επειδη δεν ξέρουν καν οι περισσότεροι τι ακριβώς είναι ο Ολυμπιακός, τι σημαίνει, τι πρεσβεύει. Αν σήμερα ρωτήσεις έναν πιτσιρικά να σου πει για τον Μουράτη, θα σου απαντήσει ή για καμιά μουράτη γκόμενα ή για τα τσιγάρα muratti. Τον Μουράτη δεν τον ξέρει διότι απλούστατα θα γράψουν σπανίως το Φως με τον Πρωταθλητή.
Κάτι άλλο που έχουμε λησμονήσει: η ιστορία δεν γράφεται ούτε από τους καλοφαγωμένους, ούτε από τους κακομαθημένους (ή καλομαθημένους, πες το όπως θες). Η ιστορία γράφεται από τους ψυχωμένους, από αυτούς που έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο, από αυτούς που δείχνουν τα κότσια τους όπου πρέπει κι οχι όπου τους παίρνει. Και ο Ολυμπιακός έγινε μεγάλος ακριβώς έτσι: κόντρα στο σύστημα, με τις τοπικές καταβολές του, με τη λεβεντιά μέσα στον αγωνιστικό χώρο και μόνο εκεί.
(συνεχίζω)
Δυστυχως όμως ακόμη και σήμερα έχουν πολλοί την απαίτηση να παίζουν οι παίκτες για την φανέλλα. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Υπάρχει περίπτωση ποτέ να παίξει για τη φανέλλα ο Ντουντού με τον Ντιόγκο ή ο Καρεμπέ με τον Ριβάλντο; Αστειότητες. Για την φανέλλα θα παίξει (αν παίξει) μόνο ένας Έλληνας ή έστω ένας ξένος που έχει μπει στο πετσί της ομάδας λόγω μακρόχρονης παραμονής. Και φυσικά ισχύει το ίδιο και για την εξέδρα: είναι μαθηματικά αδύνατον να τιμήσει τη φανέλλα και την ιστορία μια εξέδρα που αγνοεί πλήρως ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Το σπάσαμε το ρόδι μετά το τέλος του αγώνα με τον ΠΑΟΚ, έσπασαν τα πρώτα καθίσματα. Ουδεμία λογική έχει μια τέτοια κίνηση. Θα παίξει καλύτερα ο Ντιόγκο μεθαύριο έτσι; Σε καμία περίπτωση. Τουναντίον θα παίξει πολύ χειρότερα. Διάβαζα πριν τον αγώνα ό,τι ηλίθιο μπορεί να γράψει άνθρωπος (μιλάω για γνωστούς κυρίως). Ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει τύχη, ότι όποτε άλλαξε προπονητή ο Ολυμπιακός τον πρώτο αγώνα τον κέρδισε, ότι το ματσάκι είναι ένα χαλαρό 2-0 με τους πελάτες κλπ.
Στην αρχαία Ελλάδα αυτό ακριβώς ήταν η ΎΒΡΙΣ, την οποίαν ο Δίας τιμωρούσε με ιδιαίτερη επιμέλεια και αυστηρότητα και δη, ξεχωριστά από ο,τιδήποτε άλλο. Διότι έχυμε λησμονήσει ότι η Νέμεσις ήταν θεά και σχετιζόταν άμεσα με την απονομή Δικαιοσύνης. Σε κάθε αγώνα που παίζουμε έχουμε την αίσθηση ότι παίζουμε το πολύ με τον Λεβαδειακό. Απαξιώνουμε την ίδια μας την ιστορία μαζί με τη φανέλλα διά μέσου των αντιπάλων μας.
Διαχρονικά η γαύρικη ψυχοσύνθεση απείχε παρασάγγας από την αντίστοιχη κάθε άλλης ομάδας. Αυτη΄η ψυχοσύνθεση έχει όμως μπασταρδευτεί και εν πολλοίς μεταλλαχθεί. Αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ήταν ανέκαθεν έτσι. Διαβάζω σήμερα στον Φίλαθλο κάτι που όντως λέγεται δεξιά κι αριστερά: πολύς κόσμος φοβάται την επιστροφή στα πέτρινα χρόνια. ΣΗμείωση: από τον συγκεκριμένο πολύ κόσμο, δεν τα έχει ζήσει ούτε ένας. Κι αναφορικά με τον Κόκκαλης, είναι ο πρώτος που θα αρρωστήσει και μόνο με αυτήν την σκέψη. Αν ο Κόκκαλης έχει ένα τεράστιο κουσούρι, αυτό είναι ότι δεν κατάφερε ποτέ να βρει την σωστή αναλογία ανάμεσα στον φανατισμό του (διότι είναι άρρωστος με τον Ολυμπιακό ο Κόκκαλης) και στο επιχειρηματικό του δαιμόνιο (διότι ξεχνάμε ότι είναι μάλλον ο κορυφαίος Έλληνας επιχειρηματίας). Το γεγονός ότι μας έχει γυρίσει πολλάκις μπούμερανγκ η στραβοκεφαλιά του είναι γεγονός, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η στραβοκεφαλιά του μας πήγε εκεί που μας πήγε κιόλας. Ποιος άλλος πρόεδρος θα έπαιρνε δάνειο για να φέρει Ζάχοβιτς και Τζιοβάννι; Πλάκα κάνουμε τώρα;
(συνεχίζεται)
Εν κατακλείδι, διότι ήδη καταχράστηκα αρκετά την φιλοξενία (αν και είχα να γράψω τουλάχιστον άλλα τόσα), ο Ολυμπιακός ΣΦΠ είναι ένας πολύ ιδιότροπος σύλλογος. Και μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός είναι Σύλλογος, όχι ομάδα. Άλλο το ένα , άλλο το άλλο. Οοι εποχές τρέχουν κι εμείς δεν πρέπει να μένουμε πίσω. Το να μείνουμε προσκολημένοι σε δομές του παρελθόντος είναι εγκληματικό, εξίσου είναι όμως και να θεωρήσουμε ότι η αγραμματοσύνη μας υπήρχε ανέκαθεν. Ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι του Κόκκαλη του τα έχω χώσει κατ' επανάληψιν. Για την ακρίβεια του τα χώνω από το 96 κι έπειτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τις αναρίθμητες ευεργεσίες (κυριολεκτώ με τη λέξη) που έχει κάνει. Δεν θα μπω στο παιχνίδι να του τα χώσω και τώρα, που τον χτυπάνε όλοι. Μακάρι να έκαναν όλοι την κουβέντα που εδώ και τόσον καιρό κάνουμε όλοι εμείς εδώ μέσα. Νομίζω ότι θα μάθαιναν πολλά. Δεν συμβαίνει έτσι όμως.
Τα προβλήματα του Ολυμπιακού επί της παρούσης είναι ατελείωτα: έχουν να κάνουν με τους κάφρους οπαδούς που μόνο ζημιά κάνουν στην ομάδα, έχουν να κάνουν με τον ίδιον τον Κόκκαλη, έχουν να κάνουν με τις κωλοφυλλάδες (αντικειμενικές τε και κάφρικες) που στο όνομα του Ολυμπιακού προσπαθούν να κάνουν και πολιτική και περιουσία, έχουν να κάνουν με τη διοίκηση της ομάδας στο σύνολό της, έχυν να κάνουν με τις επιλογές του παρελθόντος (ρποσφάτου και μη), έουν να κάνουν με τις ολυμπιακάρες δημοσιογράφους (μην αρχίσουμε να λέμε ονόματα), έχουν να κάνουν με τα ίδια μας τα μυαλά. Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την ηρεμία μας (διότι τον δρόμο της θα τον βρει η ομάδα ούτως ή άλλως), πρέπει να αλλάξουμε πολλά, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.
Και πάλι συγχαρητήρια για το κείμενο και τις απολογίες μου για την τεράστια απάντηση.
Αναμένω εναγωνίως τη συνέχεια.
φιλε Γιωργο καλημέρα...κατ αρχας οφειλω να σου δηλωσω πως ειμαι τοσο στεναχωρημενος που βρισκομαι στο σταδιο της πληρους απογοητευσης..δεν εχω προφανως τη καθαρη σκεψη να πω με νηφαλιοτητα καποια πραγματα για την ομαδα οπως εσυ ισως..ομως λιγες παρατηρησεις:
1.ολες οι ομαδες πλεον ειναι ιδιοκτησιες καποιων ..δεν ειναι κατ αναγκη κακο αυτο..ουτε κακο ειναι να θεωρουμαστε πελατες..οταν πηγαινεις σε ενα ωραιο εργο δε σε πειραζει που πληρωνεις..
2.οσον αφορα το "συνδεσμο φιλαθλων" συμφωνω απολυτα μαζι σου για τη ποιοτητα των φιλαθλων που αναφερεσαι..και το σεβασμο των αντιπαλων που προυποθετει βεβαια την ελλειψη αλλαζονειας..
3.επειδη ομως διακρινω απο πολλους μια προσπαθεια απαξιωσης του κοκκαλη με το σκεπτικο των λαθων φετινων η τελως παντων των τελευταιων χρόνων ,θελω μονο να κοιταξουμε το σημερινο πρωτοσελιδο του "φιλαθλου" και θα διαπιστωσουμε που πραγματικα μας θελουν ολοι οι αντικειμενικοι και οι δηθεν ολυμπιακαρες που ζητουν μεγαλεια, μεγαλες ευρωπαίκες πορειες, με αυταρεσκο και αλαζονικο τροπο νομιζοντας πως ειμαστε οι ιπποτες της ευρωπης...ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ κυριοι... ολοι εμεις θα πρεπει να γνωριζουμε οτι απο τον Ολυμπιακο της απαξιωσης , της καρπαζιας και του περιγελου των απανταχου ελληνων,μας καταξιωσε σε κορυφαια
υπερδυναμη,σε τρομοκρατη και δυναστη των αντιπαλων του ο μεγιστος Σωκρατης κοκκαλης....εγω κυριοι δε ξερω αν οφεληθηκε η αν εβγαλε λεφτα απο αυτη τη ενασχοληση του...εμενα με ενδιαφερει που τοσα χρονια ειδα τιτλους, πρωταθληματα και κυπελα,ειδα παιχταρδες ,ειδα γηπεδο..σκεφτειτε ποσους πληρωνει απο αυτους τους αργοσχολους που τον βριζουν,ποσοι υπηρετουν(?) τον ολυμπιακο και τους πληρωνει ο κοκαλης..
εχει κανει λαθη σημαντικα στη οργανωση για τη προοπτικη της ομαδας..οπως οτι δεν υπαρχει συγκεκριμενο σχεδιο και πλανο ενισχυσης σε παιχτες αναλογα με το τι παιζουμε,γιατι ποτε δε ξερουμε τι παιζουμε, αφου αλλαζουμε προπονητες σα πουκαμισα....ομως ολα ξεκινανε απο την ανασφαλεια που εχει για ανθρωπους εμπιστοσυνης του..εγω πιστευω πως στις μερες μας ειναι ο μονος που εχει διαθεση ακομα (ευτυχως) να προσφερει..που ητανε ολοι αυτοι που θελουν να γιγαντωσουν δηθεν τον ολυμπιακο οταν ο κοκκαλης βλεποντας να ενισχυονται οι αντιπαλοι μας ,τους καλεσε να συνεισφερουν στην ομαδα? ολοι με διαφορες προφασεις αρνηθηκανε...θελανε να γινουν ιδιοκτητες με ψιχουλα .....τελως παντων ειναι μεγαλη κουβεντα αυτη για το προεδρο...ισως ναμαι και λαθος..ισως καποιοι αλλοι να μπορουν να κανουν μεγαλυτερη την ομαδα..το μονο που εχω να πω οτι οσοι τον βριζουνε ειναι τουλαχιστο αχαριστοι..εκτος βεβαια αν το κανουνε για να ξυπνησει απο τ νιρβανα του...και να τους ξεσκισει παλι..
παντως τα πραγματα τωρα ειναι ζορικα και αγωνιστικα, γιατι η ομαδα παρουσιαζει εικονα διαλυσης χωρις αρχη και τελος και χωρις αγωνιστικο σχεδιο ,αλλα και σε αλλους τομεις ,οπου πλεον οι πρασινοι ελεγχουν εκεινα που παντα ειχαν και που παντα ηθελαν να εχουν...
θελει αγωνιστικο πλανο ,που θα φερει τους καταλληλους παιχτες σε καθε θεση ,και δυναμικη επιστροφη στα κεντρα και παρακεντρα αποφασεων..τελως παντων καθηγητα μου με χαρα θα περιμενω και τη συνεχεια των σκεψεων σου.....
Φίλε spika, το σημερινό πρωτοσέλιδο του Φιλάθλου καμία απολύτως σχέση δεν έχει. Αφενός υπάρχει ολόκληρο άρθρο συνναφές με το κείμενο, αφετέρου λέει το ακριβώς αντίθετο. Πέραν του Φιλάθλου όμως, τη μεγαλύτερη ζημιά δεν την κάνουν οι "αντικειμενικές" αλλά οι 2 κάφρικες που το παίζουν ότι ευαγγελίζονται το καλό της ομάδας. Διαβάζω Φίλαθλο 17 χρόνια και ειλικρινά στο λέω, μακάρι όλες οι αθλητικές να έγραφαν για τον Ολυμπιακό αυτά που γράφει ο Φίλαθλος όλα αυτά τα χρόνια.
ΥΓ. Ρίξε μια ματιά στον σημερινό Μπαζίνα. Αν και δεν συμφωνώ απόλυτα, πρόκειται για μπομπάτο κείμενο.
Δημοσίευση σχολίου